Fuck, I know I'm in love. II (DUTCH)

--40

Toen ik voor de deur van David's appartement stond besefte ik pas dat ik best wel heel erg zenuwachtig was.
Best wel heel erg.

Misschien moest ik het maar niet doen.
Misschien moest ik naar huis gaan en er nooit meer iets over zeggen.
Misschien moet ik gewoon-,
Bitch, klop op die deur.

Ik klopte op de deur, wiebelde op mijn benen en beet op mijn lip hopend dat hij niet thuis was zodat ik dit kon ontlopen.

Bovendien, we hadden het nooit gehad over die ene keer dat hij dronken aan mijn huis stond.

Wat als er iemand bij hem thuis is?
Wat als David mijn uitnodiging afslaat?
Wat als David dronken is?
Wat als David dood in zijn appartement ligt?!
Oké misschien ging dat iets te ver.

De deur ging open en David keek verbaasd dat hij me zag. "Hey, wat doe je hier?"
"Mag ik binnenkomen?"

David knikte en zette een stap achteruit. Ik liep naar binnen en bleef ongemakkelijk staan tot David gebaarde te gaan zitten.

Dus toen ik zat haalde ik de uitnodiging uit mijn jaszak en gaf het aan David.

"Wat is het?" Vroeg hij terwijl hij naar de witte envelop keek.
"Geld."

Hij trok een wenkbrauw op.

"Grapje," ik grijnsde kleintjes en even grinnikte hij.
"Maak het open," zei ik terwijl ik gespannen naar de envelop in zijn handen keek.
Dus hij maakte het open, veel te langzaam voor mijn doen, en las vervolgens de uitnodiging.

"Wat is dit?" Vroeg hij.
"Dat heb je net gelezen," zei ik zacht.
"Je nodigt me uit voor je bruiloft?"
Ik knikte.

"En Andrew vind dat goed?"
Ik knikte.

"Waarom nodig je me uit?" Hij gooide de uitnodiging op tafel en keek naar me.
Ik opende mijn mond, sloot het weer en fronste. "Wat, is het niet goed?"

Hij haalde zijn schouders op. "Ik vraag me alleen af waarom iemand zijn ex-vriendje uit zou nodigen voor haar bruiloft, terwijl ze weet dat hij haar leuk vind en haar vriendje hem haat."

Ik slikte en keek weg. "Het leek me alleen-, waarom kunnen we niet gewoon vrienden zijn?"

"Ik kan geen vrienden met je zijn voordat je die klootzak gedumpt hebt."

"Andrew is geen klootzak." Zei ik zacht.
"Hij gebruikt je, hij mishandelt je, en jij blijft jezelf maar wijsmaken dat je hém leuk vind." Hij sprak met zoveel afschuw over hem dat het me pijn deed.

Ik slikte en keek weg.

David ging zitten en vroeg;
"Vind je mij leuk?"
Ik keek hem fronsend aan. "Wat?! Nee!"
"Dat was een snel antwoord," mompelde hij.
"Omdat ik niet over mijn antwoord na hoef te denken!"
"Omdat je jezelf dat alleen maar wíjsmaakt. Je vind hem leuk en mij stom, en dat blijf je jezelf over en over vertellen tot je er zelf in gelooft."
Ik schudde mijn hoofd en keek weg. "Dus jij denkt echt dat ik ga trouwen met iemand die ik niet leuk vind?"

"Ja, 100 procent."
Ik slikte even en wist van stomheid niet meer wat ik moest zeggen.
Had hij gelijk?
Nee.
Ja.

Er zaten twee stemmetjes in mijn hoofd.
De ene zorgde voor een normaal, dramaloos leven.
De andere zorgde voor een absurd, dramatisch leven.

De ene was saai, de andere niet.
De ene keer luisterde ik naar de ene stem, de andere keer naar de ander.
Maar als het om liefde ging, koos ik tegenwoordig voor de normale dramaloze variant.
Of dat goed was? Geen idee.

"Ik hou van Andrew."
"Bullshit."
"Wat wil je dan dat ik zeg?!"
"Ik wil dat je je realiseert dat Andrew een klootzak is."
"Andrew is geen klootzak."
"Ik hoop dat je je realiseert dat dat wél zo is voordat je met hem gaat trouwen."

Er viel een doodse stilte, en toen vroeg ik; "Waarom stond je vorige week eigenlijk voor mijn deur?"
"Ik was dronken."
"Het was 1 uur s'nachts en je bent helemaal naar mijn huis gelopen."
"Meestal gebeurt dronken zijn s'avonds, niet s'ochtends."
"Waarom was je dronken?"
"Weetikveel."
"Hoe wist je waar ik woonde?"
David opende zijn mond en sloot het toen weer. Hij haalde zijn schouders toen op en zei; "Chloe zei het een keer toen we langsreden."

"En dat heb je onthouden?"
"Blijkbaar, anders had ik daar toch niet gestaan?"
"Waarom ben je naar mijn huis toegegaan? Waarom niet naar Nathan of weetikveel wie?"
Hij haalde zijn schouders op. "Maakt dat uit?"

"Best wel veel!"

Hij zuchtte en begroef zijn gezicht in zijn handen.

"Het is gewoon raar als je ex-vriend s'nachts dronken voor je deur staat, oké?"
"Het is ook raar wanneer je ex-vriendin haar leven staat te vergallen met een klootzak waar ze bang voor is."
"Ik ben niet bang voor Andrew."
"Je bent wel bang dat hij me ziet wanneer ik met je praat."
Ik keek weg.

"Waar was die kus voor toen je me in bed gelegd had?"
Ik keek naar David, opende mijn mond en sloot het weer.
Ik had gehoopt dat hij dat vergeten was.

"Misschien moet je maar naar huis, voordat je vriendje denkt dat we iets aan het doen zijn en hij me weer op mijn bek slaat."

"Dave," zei ik zacht. Hij was boos en zichzelf voorbij aan het praten, waar ik hem totaal niet voor afkeurde.

"Misschien moet ik ook maar een Brits accent faken, vind je me dan wel leuk? Of moet ik misschien wat meer naar de sportschool? Of misschien moet ik gewoon net zo'n klootzak zijn als hem. Daar val je op hè? Klootzakken? Eerst ik, dan hij, wie is de volgende?"

Ik slikte. Hij had gelijk.
Ik ontkende alles, echter.

"Heb je wel eens ruzie met hem? Vast niet. Ik weet zeker dat hij zo'n type is die zo boos word dat je een week lang niets meer durft te zeggen. Geen wonder dat je bang voor hem bent. Heb je überhaupt wel seks met hem? Of doe je het tegenwoordig zelf? Hey, is het geen goed idee om vreemd te gaan? Dat doet hij vast ook. Hij is namelijk een kloot-zak. Een lul, een klóótzak. Hij gebruikt je. Ik snap echt niet wat je met hem moet. Waarom kom je trouwens nog langs terwijl je me toch niet leuk vind? Waarom praat je nog met me terwijl je zegt dat je me haat? Waarom de fuck breng je me thuis als ik dronken ben terwijl je zegt dat ik niets meer beteken voor je?"

Oké. Ik ging huilen. Great. Traan, blijf in je oog. Nope. Oké. Prima. Hou het bij 1 traan.

"Trouwens, wist je dat niemand Andrew mag? Nathan doet alsof, Addison doet alleen maar aardig tegen hem om jou niet te kwetsen, Chloe háát hem. Besteed hij ooit wel eens tijd aan je? Heeft hij ooit wel eens gezegd dat hij van je houdt of dat je mooi bent? Laat hij je lachen? Jezus Rachel, j-,"

Agressief veegde ik de tranen die over mijn wangen rolden weg en keek ik de andere kant op. David stopte met praten en een stilte met mijn gesnik vulde de kamer.

"Shit, sorry, dat was niet mijn bedoeling."

Ik schudde mijn hoofd en stond op. "Ik ga." Zei ik terwijl ik naar de voordeur liep.
David liep achter me aan en pakte mijn onderarm. "Wacht, ik laat je niet gaan als je zo van streek bent. Niet weer."

Ik keek naar hem en schudde mijn hoofd. "Laat me gewoon los, David."
"Het spijt me. Ik bedoelde het niet zo,"

"Dave," ik probeerde mijn arm los te trekken en zuchtend liet hij me los.

Eigenlijk had ik het anders verwacht; dat hij me niet los zou laten en ik hem eerst verrot zou moeten schelden voordat ik woedend het appartement uit zou lopen.
Daarom bleef ik ook stilstaan, omdat ik verbaasd was en niet wist wat ik moest doen omdat ik dit niet gepland had.

"Kun je alsjeblieft gaan zitten?" Vroeg David stilletjes.

Ik wilde weglopen, wist dat ik daar spijt van zou krijgen. Maar ik was koppig, keek naar de deur, zuchtte,
Ging zitten.

V & C & follow.