Fuck, I know I'm in love. II (DUTCH)

--46

Waarom de fuck had ik David gevraagd om voor trouwjurken te kijken?! Dat is raar! Hij is mijn ex! Waarom?!

Anyways, vandaag ga ik voor trouwjurken kijken.
Met David.
Hoera.

En Andrew weet er niets van, van de trouwjurken überhaupt niet, en ik was niet van plan om iets te gaan vertellen ook. Dus ik zei dat ik eerder weg moest voor werk (liar liar) en reed naar David's appartement omdat ik gezegd had dat ik hem kwam ophalen (waarom?!!! Nu moet ik een half uur met hem in dezelfde auto zitten!!!)

Het liefst wilde ik in mijn auto blijven zitten en hem bellen, maar ik stapte uit en liep naar zijn appartement.
Gek om het zijn appartement te noemen terwijl het ooit ook mijne was.

"Hey," ik glimlachte toen David de deur opendeed. Het was niet dat ik geen zin had om tijd met hem te spenderen, ik was alleen bang voor de gedachtes die mogelijk door mijn hoofd zouden gaan spoken.
"Hoi, ik moet even mijn schoenen aantrekken." Zei David terwijl hij door de woonkamer heen naar zijn schoenen zocht.
"Hier zijn ze," ik wees naar de schoenen onder de tafel en slikte even omdat ik dat wist omdat hij ze daar vroeger ook altijd zette. Great.
Ik leunde tegen de deurpost en keek toe hoe hij zijn schoenen aantrok.

"Klaar!" David stond op en liep naar me toe. "Kom op, laten we gaan." Zei hij terwijl hij me omdraaide en begon te duwen. Hij deed de deur achter zich dicht en ik stopte met lopen.

"Dave,"
"Wat?"
"Je sleutels."
"Shit!"
Ik grinnikte. "Maakt niet uit, heel misschien heb ik de sleutels nooit teruggegeven." Zei ik terwijl ik met mijn sleutelbos voor zijn ogen slingerde.
Hij fronste. "Ik vroeg me al af waar die tweede sleutel was!"
Ik grinnikte en liep verder. "Ik zal ze straks teruggeven, oké?"
David kwam naast me lopen en haalde zijn schouders op. "Mij maakt het niet uit, je mag ze houden."

Ik keek hem licht verbaasd aan en hij glimlachte. "Wat?"
Ik schudde mijn hoofd. "Niks, hoor."
Hij grijnsde en toen we bij mijn auto aankwamen stapte ik in en stapte ook hij in.

"Hoelang is het rijden?"
"Uhhh,"
Ik draaide mijn hoofd naar hem toe en glimlachte triomfantelijk. "Een half uur. Hoop ik."
Hij rolde zijn ogen en keek voor zich uit. "Veels te lang."
Ik grinnikte en startte de auto. "Er is geen weg terug meer mogelijk."

We vulden het half uur (meer 40 minuten) met meezingen met alle nummers die ik in mijn mobiel had staan. Technologie, I love you.

Dus dat was dat, en toen we aankwamen en de (nu al vreselijke) trouwjurkenwinkel inliepen dacht de vrouw die daar werkte dat David mijn aanstaande man was en moest ik gaan uitleggen dat dat niet zo was. Dat was raar.

Toen werd het tijd om naar de honderden lelijke jurken te gaan kijken. Na 15 jurken werd de vrouw die er werkte me zat en zei ze dat ze iemand anders moest helpen. David grinnikte.
"Vind je het grappig?"
"Uhu," zei hij bevestigend met een grijns.
"Ik wil niet trouwen in een jurk!"
"Misschien moet je in je spijkerbroek gaan."
Ik rolde mijn ogen met een kleine glimlach.
"Of in een zomerjurkje. Dan heb je alsnog een jurk aan."
Ik glimlachte. "Right, goed idee, Dave."

Ik zocht naar nog een jurk, hing het in het pashokje en keek naar David. "Kun je dit ding openritsen?"

Hij opende zijn mond en deed het weer dicht.
"Stop een vis te zijn en kom me helpen." Zei ik.

"Ik weet ni-"
"David, het is maar een rits. Het is maar een rug. Oké?"
Hij knikte met een zucht en stond op. Ik draaide me om en wachtte ongeduldig.

"Ik haat wit. Waarom moeten jurken wit zijn?"
David legde mijn haar over een van mijn schouders en ritste de rits open. Ik slikte even toen ik zijn hand voelde.
Jezus Rachel.