Fuck, I know I'm in love. II (DUTCH)

2. 1--

Hier begint deel 2 van het boek, tables have been turned. Ik heb niet echt een reden voor het feit dat ik dit deel 2 noem, maar hey I do not care dus hier is je hoofdstuk.

"Hij wat?"
Hij was niet op komen dagen?!
Waarom niet?!
Waarom zal hij niet komen?!
Andrew hield van me!
Andrew wilde zo graag met me trouwen, en nu kwam hij niet opdagen?!
Wat?!

"Eerst dachten we dat jullie misschien een of andere spectaculaire opkomst zouden maken, met een helikopter ofzo, maar na anderhalf uur kwam een van de medewerkers ons vertellen dat jullie beide nooit waren komen opdagen."

Ik dacht aan vanochtend, dat Andrew me vertelde dat hij niet kon wachten om me te zien voordat ik wegging en hierheen, naar David's appartement, ging in plaats van naar de 'trouwlocatie'.
Had hij een ongeluk gehad?!

"Dat kan niet," zei ik ongelovig.
David zette zijn kaken op elkaar. "Hij was er niet, Rachel."
"Er is vast iets met hem gebeurd. Er is iets mis, ik weet het zeker."

"Ik denk ook dat er iets mis is," zei David.
Ik keek hem in paniek aan.
"Hier, in zijn hoofd." Zei hij terwijl hij naar zijn hoofd wees.

Ik schudde mijn hoofd. "Hoe kan je dat zeggen?!" Ik was nu boos en snapte ineens niet meer waarom ik hier eigenlijk nog was.

"Ik snap niet waarom je zo in paniek bent terwijl je zelf ook niet op bent komen dagen." Zei hij.

"Maar hij houdt van me!"

"Je hebt hem net zo hard voorgelogen als hij jou."

"Ik heb hem niet voorgelogen!"

"O nee?" Hij trok een wenkbrauw op en ik slikte en keek weg. Oké, nu weet ik niet meer  ik moet zeggen.

"Misschien moet je met hem praten." Zei David.

Ik lachte sarcastisch. "Met hem praten? Nee joh, ik ga hem echt niet vragen waarom hij niet op mijn bruiloft is op komen dagen."
Zegt degene die zelf niet eens op is komen dagen.

David zweeg en ik beet op mijn lip. "Heb ik het verpest?"

"Vraag je dat serieus aan mij?"

Ik zweeg.

"Ik heb nog één vraag," zei David.

Ik keek naar hem en trok een wenkbrauw op.
"Waarom ben je hier?"

Ik trok mijn mond open om iets te zeggen en sloot het toen weer. Waarom was ik hier?

"Ik wist niet waar ik anders heen moest gaan." Zei ik na een stilte.

"Je had thuis kunnen blijven, of naar Addison, of naar-, weetikveel."

Ik keek naar mijn nagels. "Als ik naar Addison gegaan zou zijn zou ze hebben gezegd dat ik doorgedraaid ben en me naar een dokter sturen."

David glimlachte kleintjes. "Waarom hier?"

Ik haalde mijn schouders op. "I don't know. Waarschijnlijk omdat jij de enige bent die me niet veroordeelt."

Hij fronste.
"Stop zo te kijken, je maakt me zenuwachtig."

"Je bent hier omdat ik je niet veroordeel?"
"Ik bedoel-," ik wilde het uitleggen, maar ik kon het niet.

"Jij bent zó gecompliceerd." Mompelde David.
"Ja, en jij snapt er het meeste van." Mompelde ik.

Hij keek naar me. "Wat?"
Dat jij de enige bent die me 9 van de 10 keer wél begrijpt, in plaats van iedereen die me voor gek verklaart.

"Niks, laat maar."

"Dat bedoel ik, je zit zo in je eigen wereldje verstopt."
Ik keek naar hem en perste mijn lippen op elkaar. Mijn eigen wereldje? Ik dacht dat dat tegenwoordig wel veranderd was.

"Dus wat is de echte reden dat je hier bent?"
"Dat zei ik net."
"Er is meer,"
"Ik heb trouwens thee gezet. Is dat erg? Het is koud."
Hij zweeg en bleef me aankijken, waardoor ik geïrriteerd kreunde. "Prima, ik weet niet wat ik moet zeggen, oké? Toen ik nadacht over waar ik heen moest dacht ik aan jou en toen zat ik hier en ik weet het niet."

"Ik denk dat een bruid normaal gesproken een stuk verdrietiger is als haar bruidegom niet op komt dagen op haar bruiloft."
"Wie zegt dat ik dat niet ben?"
"Ik."
"En hoe weet je dat zo zeker?"
"Omdat ik tegenover je zit en ik weet dat als je iets dwars zit je huilt. Je huilt niet."
"Moet ik dan huilen?"
"In jouw geval, ja."
Ik zweeg en keek weg.
Ergens had hij gelijk. Eigenlijk was ik alweer vergeten dat Andrew niet op was komen dagen. Ik was niet verdrietig, eerder boos. Ik wilde Andrew uitschelden.

"Kun je me naar Andrew brengen?"
"Wat?"
"Dat heb je wel gehoord."
"Je wilt dat ik je naar Andrew breng?"
Ik knikte.
"En je denkt dat het een goed idee is om je ex je te laten brengen naar je 'vriendje' die niet is komen opdagen op je bruiloft?"
Ik haalde mijn schouders op. "Het boeit me niet meer."

David keek een beetje geschokt. "Heb je zojuist gezegd dat Andrew je niet meer boeit?"

Langzaam haalde ik mijn schouders op.
Het boeide me echt niet meer. Kijk wat Andrew me wel niet gedaan had het afgelopen jaar.
Hij was leuk, twee jaar, tot zijn echte geaardheid, die ik steeds maar weer goedpraatte, kwam. Hij had me geslagen, dat kan ik niet goedkeuren, ook al deed ik dat toen wel. Ik wil hem niet meer goedpraten. Ik zag de realiteit. Het had een tijdje geduurd en het was handiger geweest als ik het eerder gezien had, maar beter nu dan nooit.
Ik was verliefd, heel verliefd, maar was hij het wel waard om verliefd op te zijn? Een afstandelijk persoon die je slaat als hij boos is en je in jurkjes trekt terwijl je ze haat? Iemand die zegt dat je je moet opmaken omdat hij zich anders voor je schaamde?

Als iemand van je houdt, slaat hij je niet.
Als iemand van je houdt, schaamt hij zich niet voor je.
Als iemand van je houdt, zegt diegene dat hij van je houdt.
Wanneer was de laatste keer dat dat zo was?
Geen idee.

Goed dat je je dat beseft, Rachel.

"Woah," zei David.
"Ik bedoel, ik denk dat ik hem nu haat. Dat denk ik, maar tegelijkertijd voelt mijn hart ook gebroken. Ik weet niet hoe ik me voel."

David zweeg.
"Kan je me brengen? Alsjeblieft?"
En meegaan als ik met Andrew ga praten? Zodat hij me niks aan kan doen? Alsjeblieft?

David zuchtte. "Prima, maar als ik iets verpest mag je me niet de schuld geven."

Ik stond op, pakte zijn autosleutels en duwde het in zijn handen.
Ik moest nodig met Andrew praten.

V & C & follow.