Fuck, I know I'm in love. II (DUTCH)

--18

"Andrewandrewandrewandrewandrewandrew," ik rende met mijn mobiel naar hem toe en zei vervolgens; "neem alsjeblieft op," terwijl ik mijn mobiel in zijn handen duwde.

"Wie is het?" Hij keek naar het scherm waarop de naam 'David' stond en grijnsde.
"Zeg dat ik er niet ben. Serieus, ik wil niet meer gemeen zijn maar dat kan ik niet als hij me blijft bellen."

Andrew nam op. "Met Andrew, David? Oh, hoi. Of Rachel er is?"
Ik maakte afhaak bewegingen en hij grijnsde. "Ja, ze is hier, zelfs. Ik zal haar geven." Grijnzend gaf hij mijn mobiel terug.

"Serieus?!" Fluister-schreeuwde ik. "Zeg dat ik ziek ben! Andrew!" Hj duwde de mobiel in mijn hand en zuchtend bracht ik het naar mijn oor.
"Hey, David." Zei ik terwijl ik geïrriteerd naar Andrew keek.

"Hey, uhm, ik vroeg me af of je weer een keer wilde afspreken?"
"Je had me daar ook gewoon een bericht voor kunnen sturen," mompelde ik terwijl ik wegliep van Andrew.
"Right, maar in dat geval had de kans dat je geen antwoord ging geven een stuk groter geweest."
"Dus je was bang dat ik je zou negeren?"
Jezus zeg gewoon nee je bent super kut bezig.

Hij zuchtte. "J-nee! Ik vroeg me gewoon af of je nog een keer af wilde spreken."

"Ik heb het druk."

"Right. Dat dacht ik al."
"Wat?"
"Dít."
"O ja, dat." Mompelde ik.
"Smoesjes, Rachel. Laat maar, ik zal je met rust laten."
Ik zuchtte en kneep in mijn neusbrug. "Oké, sorry, wacht."
Waarom kon ik niet gewoon gemeen tegen hem zijn en hem wegjagen zonder me ontzettend lullig te voelen?

"We kunnen wel weer een keer afspreken. Als je dat wilt. Maar ik wil dat je weet dat ik er niks achter zoek."
"Als in dit is geen date? Ja, dat lijkt me geen goed idee. Geen date staat vast. Deal."
Ik beet op mijn lip en zuchtte binnensmonds. Waarom deed hij zo aardig? Op deze manier kon ik hem niet afzeiken!

10 minuten later was ik nog steeds aan het bellen met hem en waren we over heel andere dingen aan het praten. En lachen.
Shitshitshit!

Zaterdag zouden we weer naar hetzelfde café gaan. Ja, we waren daar twee weken nog geweest. Who cares?

"Dave? Ik moet gaan nu." Zei ik toen ik de klok zag en realiseerde dat ik het gemeen zijn weer verknalt had.
"Ja, sure." Zei hij.
"Oké, doei."
"Doei."

Ik hing op en zuchtte even. What the fuck wilde ik van hem? Niks! Juist! Waarom belde ik dan met hem en had ik ja gezegd op nóg een afspraak?!

Ik liep terug naar de woonkamer en keek naar Andrew. "Ben je niet jaloers?"

"Jaloers op wat?"
"Op het feit dat ik met mijn ex omga en afspreek met hem," momplde ik.
"Ja, maar hij is je ex, toch?"
Ik keek weg. "Ja...,"
"Exen zijn niks voor niks exen."
"Maar hij heeft het uitgemaakt met mij."
"Waar maak je zo'n groot ding van? Als ik afspreek met een meisje, word je dan ook jaloers?"
Ja. Best wel vaak, zelfs.
"Nee." Mompelde ik.
"Nou dan. Ik vertrouw je,"
"Vertrouw je hem?"
"Weet ik niet. Ik hoop het."

Ik beet op mijn lip en zuchtte.
Mijn vriendje was niet eens jaloers.

V & C & follow.