Fuck, I know I'm in love. II (DUTCH)

2. 29--

Ik was veel te hard voor David. Ik zeikte hem af en probeerde constant ruzie met hem te veroorzaken omdat ik zo gefrustreerd was met mezelf.
David was slimmer dan dat, hij had me door, en liet het nooit zover komen dat we ruzie kregen.

Tot vandaag, want vandaag was ik éxtra gefrustreerd omdat dit ongesteldheid 7 was die niet gewenst was.
Ik wilde gewoon een kindje in mijn buik en die opvoeden samen met David. Was dat zo moeilijk? Hm, lichaam?

"Het maakt niet uit," probeerde David me gerust te stellen."

"Je begrijpt het niet!" Ik stond met mijn handen in mijn haar en wilde huilen en schreeuwen.
Schreeuwen deed ik al.

"Ik begrijp je wel, Rachel." Zei hij kalm.

Ik schudde mijn hoofd. "Je begrijpt het niet en je zal het nooit begrijpen! Oké?!"
"Waarom vertel je me de dingen die ik niet begrijp dan niet?" Vroeg hij nog steeds kalm.

"Godverdomme David! Hou eens op met dat sympathieke gedoe!" Schreeuwde ik.

Als antwoord klemde hij zijn kaken op elkaar en keek hij weg.
"Hoelang zijn we hier nu al mee bezig?! Meer dan een half jaar! En elke keer weer hoor ik hoeveel je me begrijpt, daar heb ik niks aan, David! Hélemaal níks!"

David keek nu naar me en ik ging door, want ik wilde dat hij iets terug zou zeggen. Ik was gefrustreerd.

"De een neukt rond en krijgt plotseling een baby en kijk mij! Ik zit hier te janken omdat het maar niet lukt! Daar heb jij niks mee te maken en daar begrijp je helemaal niks van!"

"Misschien moet je dan naar een dokter gaan." Mompelde hij zonder me aan te kijken.

"Wat?!"

Hij keek nu naar me en zei; "mísschien, moet je dan naar een dókter gaan."

"Waarom zei je dat alsof ik doof ben?! Ik ben niet doof! Mijn oren werken nog prima!"
"Misschien moet je dan geen wat zeggen!"

Heb je nu je zin? Hij schreeuwt. Hij is boos.

"Misschien moet je dan duidelijker praten!"
"Er is helemaal níks mis met mijn mond of mijn tong of mijn stembanden en ook niet met mijn fucking sperma!"
"Wat?! Zeg je dat het aan mij ligt?!"
"Geen idee! Daar zijn dokters voor!"
"Ik wil gódverdomme niet naar een dokter die me dingen gaat vertellen die ik niet wil horen!"
David zweeg en ik zweeg en ik hijgde.
"Je weet niet wat hij gaat zeggen." Zei David toen weer op een normale toon.
"Misschien is het wel een vrouw."
"What the fuck, Rachel?!"

"Já, what the fuck!" Ik kreunde geïrriteerd en draaide me om terwijl ik de tranen in mijn ogen wegknipperden.

Wat als ik geen kinderen kon krijgen?

Ik hoorde David zuchtten en haalde mijn neus op. Ik wilde niet huilen maar ook wel en nu huilde ik en godverdomme

"Kom bij me zitten," zei David zacht.

"Nee," ik wilde ergens anders heen lopen, maar wist niet waar omdat voor mijn gevoel nergens in dit appartement ver genoeg was.
Ik wilde ook niet het appartement uit, echter.

"Rachel," David zuchtte.

"Rot op! Laat me met rust!" Schreeuwde ik terwijl ik nog steeds met mijn rug naar hem toe stond.

"What the fuck heb ik gedaan?"
"Kun je álsjeblieft stoppen met doen alsof je een heilig boontje bent?! Stop sympathiek zijn! Stop er gewoon mee! Stop aardig zijn! Je houdt niet eens van me! Je hebt alleen medelijden!" Schreeuwde ik nadat ik me weer omgedraaid had.

"Wat wil je dan dat ik zeg?! Jammer joh! Die kinderwens van je wordt 10 keer niks! En hoe kom je erbij dat ik niet van je hou?! What the fuck Rachel! Stop er eens mee jezelf zwart te maken!"

Ik veegde de tranen van mijn wangen weg en keek hem zwijgend aan.
"Kom hier," zei hij.

Zwijgend bleef ik staan.

"Kom hier,"

Ik bleef nog steeds zwijgend staan en met een klein zuchtje stond David op en liep hij naar me toe.
"Raak me niet aan." Zei ik terwijl ik een stap naar achter zette toen ik merkte dat hij me wilde omhelzen.

David perste zijn lippen op elkaar en toen hij het nog een keer probeerde zette ik opnieuw een stap naar achter.

"Raak me niet aan, David. Stop ermee. Je houdt niet van me." Ik had mijn armen over elkaar geslagen en er stroomden tranen over mijn wangen toen David me alsnog omhelsde en ik me niet verzette. Hij drukte me dicht tegen zich aan en ik bleef staan zoals ik stond, mijn hoofd nu tegen zijn borst.

"Ik hou van je, Rachel." Zei hij zacht.
"En ook als je geen kinderen kunt krijgen. Ik wil je niet kwijt, oké?"

Ik zweeg en bleef huilen terwijl hij zachtjes over mijn rug wreef.

Als iemand je goede knuffels kon geven was het David wel.

"Sorry," fluisterde ik na een tijdje.
"Het is oké," zei hij. David's grip maakte me kalm en toen ik eindelijk wat rustiger was liet hij me los, maar hield mijn beide bovenarmen vast.

Hij vroeg of hij me alleen moest laten, en toen ik mijn hoofd schudde knikte hij en begon hij te glimlachen. Daarna gingen we op de bank zitten en ik ben bijna 100% zeker dat ik in slaap gevallen was toen hij me vasthield. Hoe wist ik niet, want ik lag niet en het was overdag, maar erg vond ik het niet.

V & C & follow.