Fuck, I know I'm in love. II (DUTCH)

2. 2--

Het is gek dat je jezelf zolang voor de gek kan houden, maar je tegelijkertijd binnen enkele seconden kan realiseren hoe stom dat wel niet was.

Het was alsof iets in mijn hersenen geknapt was, wat me plotseling liet realiseren dat Andrew helemaal niet zo leuk meer was als hij eerst altijd was.
Hij had me blij gemaakt, in het begin, ja.
Was ik de laatste maanden blij?
Ja, misschien, maar niet als ik thuis bij Andrew was.

We reden naar mijn huis, omdat dat de grootste kans was om Andrew te vinden, en ik voelde woede, adrenaline en verdriet door mijn lichaam gieren. Ik ging zo barsten, ik wist het.

Toen we aankwamen zag ik Andrew's auto staan en gaf ik een klein knikje naar David om te zeggen dat hij er waarschijnlijk was. David parkeerde de auto en ik slikte. "Kun je meelopen? Alsjeblieft?"

Hij zuchtte.

"Ik denk niet dat ik het alleen kan." Zei ik.

David twijfelde en knikte toen. "Als je me er maar niet bij betrekt."
Ik glimlachte kleintjes en knikte, haalde diep adem en stapte uit de auto. Het liefst wilde ik David's hand vasthouden en fijnknijpen, met meerdere redenen.
1. Ik was zenuwachtig.
2. Adrenaline.
3. Ik wilde David op dat moment dicht bij me hebben.
4. Woede.
5. Verdriet.
6. Help.

David liep echter een paar meter achter me en met trillende handen pakte ik mijn sleutels.
Ze trilden zo hevig dat ik de sleutel niet eens in het slot kon steken.

"Hier, kom maar." David pakte de sleutels van me, opende de deur en gaf me een bemoedigend knikje. Ik slikte en liep naar binnen, David volgde me.

Andrew moest er zijn.

Ik liep naar de woonkamer.
Bingo, in een keer.

Ik bevroor en keek naar hem. Hij keek naar me, hij had me allang horen binnenkomen, en ik slikte. "Hoi."
Ik liep verder, wilde heel hard huilen en schreeuwen, en keek naar Andrew met de koudste blik die ik op dat moment in me had.

"Hoe was de bruiloft?" Andrew keek naar David en afkeurend schudde ik mijn hoofd. "Jézus."

Andrew keek toen weer naar me en ik wilde hem uitschelden.
Hoe durfde hij me dit aan te doen?
Maar ik had het recht er niet op, ik had het recht niet om hem uit te schelden omdat hij niet op was komen dagen. Ik was zelf ook niet gekomen.

Ik sloeg mijn armen langzaam en bibberend over elkaar, ik had besloten dat ik niet ging zitten.

"Ik wil een uitleg." Zei ik toen zacht. Ik schraapte mijn keel, het was niet bepaald de bedoeling zacht te praten.
"Jij wilt een uitleg van mij?" Andrew's houding veranderde en ik slikte, deinsde onopvallend een heel klein stukje achteruit voor hem.
Ja, hij zat op de bank en was geen centimeter verschoven, maar ik was bang.

Ik wist niet meer wat ik moest zeggen. Ik viel stil. Ik wilde hem ergens mee dissen. Ik wilde iets zeggen om hém stil te maken.

"Ik dacht echt dat je dit wilde, Rachel." Zei Andrew.
"Maar toen werd je afstandelijk-,"
"Ìk werd afstandelijk?!"
Andrew stopte met praten. Mijn beurt.

"Jíj bent hier degene die afstandelijk was! Ik heb alles geprobeerd om je aan het praten of lachen te krijgen, niks! En dan ben ìk afstandelijk?!"
"Ik vond een notitieboekje." Zei Andrew.

Fuck, wat?!
Ik wist waar hij het over had, meteen.

"Niet leuk; saai, netjes, te normaal, woedeproblemen...,"
Was dit het goede moment om een brok in mijn keel te krijgen? Ik moest keihard blijven.
Nou, mijn ogen begonnen te wateren.