Fuck, I know I'm in love. II (DUTCH)

--37

Best wel gek, wanneer de bel om 1 uur s'nachts gaat als Andrew al ligt te slapen, op een vrijdagnacht.
Toch liep ik naar de voordeur om te kijken wie het was, en toen ik door het mini-raampje spiekte zag ik David.
Juist.
Hoe wist hij waar ik woonde?!!

Ik opende de deur en fluisterde op een schreeuwmanier; "wat doe je hier?! Als Andrew je ziet vermoord hij je!"

David opende zijn mond en sloot het daarna weer. "Juist." Zei hij toen zacht. Hij kwam stilletjes en verdrietig over en ik keek hem licht verward aan.

"Dus wat doe je hier?!"
Hij keek weg en haalde zijn schouders op. "Ik wilde je gewoon even zien."
Hij was dronken.

"Misschien moet je naar huis gaan," zei ik. Ik wilde hem niet van slag maken en tegen hem schreeuwen, zeker niet nu hij dronken en kwetsbaar was.

"Kan ik hier blijven?"
"Ik denk niet dat dat een goed idee is, Dave."

Hij opende zijn mond even en sloot het toen weer, het leek alsof hij gehuild had.

"Waar is je auto?" Ik opende de deur iets verder en keek rond.
"Ik ben gelopen." Zei hij.
Geen auto.

"Dat hele stuk?"
Het leek me geen goed idee om nu te vragen hoe hij wist dat ik hier woonde.

Hij knikte zacht en keek weg. "Dave, hey, luister eens. Het is beter als je naar huis gaat, oké?" Zei ik.

Hij knikte zacht en bleef staan. Ik zuchtte.

"Ik breng je wel thuis, oké? Ik wil niet dat je zo laat nog alleen over straat loopt." Dronken.

Hij slikte en knikte daarna. "Oké," zei hij.

"Blijf hier staan, ja?"
Hij knikte opnieuw en snel draaide ik me om, liep ik terug de woonkamer in en pakte ik mijn sleutels. Daarna liep ik terug naar de voordeur en keek ik naar David.

"Je hebt een mooi huis." Zei hij zacht en rustig.
Ik glimlachte even. "Dankje." Ik beet op mijn lip toen het stil werd en liep naar buiten, sloot de deur. "Kom op, laten we je thuis brengen."

Het bleek dat David aardig dronken was, hij kon amper in een rechte lijn lopen; wat me liet afvragen hoe hij hier ooit gekomen was. Ik zette hem in mijn auto, maakte zijn gordel vast en ging toen zelf zitten. "Zeg het als je moet kotsen, oké?"

David knikte en keek naar zijn knieën.
Dronken David was meestal stiller. Hij was ook goed in gevechten met anderen veroorzaken. Vandaag nam de stille kant de leiding, hij was zelfs stiller dan dat hij normaal was.

Ik reed naar zijn appartement en parkeerde daar de auto. "Denk je dat je zelf naar binnen kunt?" Nadat ik het gevraagd had besefte ik dat het geen goed idee zou zijn om hem in zijn eentje drie trappen op te sturen en stapte ik uit, liep ik naar de andere kant en hielp ik hem uit de auto.
Ik besloot zijn arm om mijn schouder heen te slaan om hem te helpen met lopen en kromp even in elkaar bij het besef dat hij me aanraakte en Andrew sliep en ik hem voorloog.

Eigenlijk loog ik niet, ik vertelde hem gewoon niets.

"Weet je, ik vind je echt leuk." Zei David terwijl we liepen. Het klonk triest, niet op de gemene manier, maar op de ik heb echt medelijden met hem manier. Ik sleepte hem meer mee dan dat ik hem liet lopen, maar dat terzijde.
Even keek ik naar hem, en daarna weer voor me uit. "En Andrew, met zijn stomme Britse accent. Is dat waar je tegenwoordig opvalt? Europese gozers met baarden en gespierde lichamen? Serieus, laat me raden, je hebt hem ontmoet in Engeland en speciáál voor jou is hij naar Amerika gekomen?"
Ik zweeg en hield zijn arm stevig vast om te voorkomen dat hij viel, liep nu met hem naar binnen.
"Ik beloof dat ik beter dan hem ben. Je moet me een kans geven."
Ik had medelijden met hem, echt.
Weer keek ik even naar hem en ik zuchtte. Zijn ogen waren rood en glazig."sorry, Dave." Zei ik zacht terwijl ik hem met me mee de lift introk.

"Ik wil gewoon," hij zuchtte en keek naar de grond. "Je zult het me nooit vergeven."

Ik slikte en zweeg. Ik durfde niets te zeggen, ik wilde niet tegen hem ingaan maar hem ook geen gelijk geven.
Toen de liftdeuren openden liep ik verder naar de voordeur. "Waar is je sleutel?"

"Weet ik niet,"

Ik trok mijn wenkbrauwen op.

"Binnen." Zei hij toen.

Ik keek weg en pakte mijn eigen sleutels.
Ja, ik had zijn appartement-sleutel nog.
Nee, ik had het nooit teruggegeven.
Ik opende de deur, deed het licht aan, keek naar de fles lege wodka op tafel en zuchtte.

"Heb je die net helemaal leeggedronken?"
"Ik moet even naar de wc,"

Ik knikte, sloot snel de deur achter me en hielp hem naar de badkamer. Hij kotste, ik keek pijnlijk weg.
Het kwam door mij.
Allemaal door mij.
Ik was vreselijk.
Ik ruïneerde iedereens leven.

Ik veegde zijn gezicht schoon toen hij klaar was en toen hij me probeerde te zoenen ontweek ik het vluchtig.
"Dave, niet doen." Zei ik zacht.

Hij leek gekwetst.

"Het spijt me," zei ik terwijl ik naar de grond keek. David's ogen brandden op me en hij vroeg; "mag ik je knuffelen? Heel even?"

Ik keek op, slikte en knikte toen zacht.
Toen knuffelden we. Als vrienden. Oude vrienden. Hij begroef zijn gezicht in mijn schouder en ik keek voor me uit. Ik had een brok in mijn keel en maag en voelde me schuldig tegenover alles en iedereen.

Na een tijdje liet ik David los. "Wil je slapen?"

Toen hij knikte leed ik hem naar zijn bed, hielp hem erin en veegde ik het natte haar van zijn voorhoofd. Hij zweette, waarschijnlijk omdat hij dronken was, en ik gaf hem een kus op zijn voorhoofd. "Welterusten."

Hij glimlachte kleintjes. "Welterusten."

Fuck fuck fuck.
Hij houdt van me hij houdt van me hij houdt van me.

V & C & follow.