Fuck, I know I'm in love. II (DUTCH)

--51

Hoelang ik hier nu al zat was me een raadsel.
Wat ik wel wist was dat ik mijn thee ijskoud had laten worden en dat ik niet veel meer gedaan had dan op de bank zitten.
Ik wist niet hoe laat het was, wilde het niet weten.
Ik wist niet of alles al voorbij was, wilde het niet weten.

Mijn spieren deden pijn van constant in dezelfde positie zitten en ik ging liggen op de bank. Op mijn rug, starend naar het plafond.

Wat als iedereen boos op me word?
Wat als niemand me ooit nog wil zien?
Wat als niemand me ooit zou vergeven?
Hoeveel mensen zijn speciaal voor mij gekomen?
En ik zit hier. Ik zit hier de tijd te doden.

Wat ik wilde was huilen, maar tegelijkertijd wilde ik dat niet en verbood ik het mezelf te doen.
Het was zo stil dat ik alles kon horen. Alles buiten, alles binnen. Het was zo stil dat ik bijna gek werd.

Toen ik bijna in slaap viel ging de deur open en geschrokken ging ik rechtop zitten, ontmoette ik de ogen van David.
Mocht ik nu dan huilen?

"Hey," zei ik zachtjes.
"Rachel? What the fuck! Waar was je?"

Ik keek naar wat hij droeg; een zwart pak, en keek weg. "Waren er veel mensen?"

"We dachten even dat we op de verkeerde bruiloft waren!"

Ik slikte.

"Waarom ben je niet op komen dagen?"
"Ik wilde het niet..," fluisterde ik.

David keek naar me en zuchtte, ging aan de andere kant van de bank zitten. "Je wilde niet wat?"

Ik keek naar mijn handen. "Met Andrew trouwen."

"Is het erg dat ik je nu niét begrijp?"

Ik schudde mijn hoofd. "Ik begrijp mezelf niet eens."

Hij bleef stil, dus ik zei; "ik wilde niet met Andrew trouwen omdat ik er niet zeker meer van was of ik hem nog wel echt leuk vond."

"Een week geleden nog wel." Zei hij spottend.
Ik perste mijn lippen op elkaar en keek weg.
Zie je wel dat hij gelijk had. David had al die tijd gelijk. David had al die tijd gelijk over het feit dat ik mezelf alleen maar wijsmaakte dat ik Andrew leuk vond en dat ik David haatte. Hoelang deed ik dat nu al? Ik weet zeker dat ik eerst zeker wist dat ik David niet leuk vond, maar nu? Ik heb geen fucking idee meer, ik heb mezelf gehersenspoeld.

Was hij nog steeds boos over vorige keer? Zou hij me al vergeven hebben? Zou hij nu opnieuw boos op me zijn? Zal hij achter mijn beslissingen staan?

"Ben je boos?" Vroeg ik terwijl ik naar hem keek.
David trok zijn colbert uit en zuchtte. "Ik ben niet boos, alleen mega verward."
"Waarom?"
"Hm, ik heb mijn ex een paar maanden geleden weer her-ontmoet. Eerst wilde ze niks meer met me te maken hebben, maar na een keer besefte ze dat ze me niet eens zo erg vond. Toen vertelde ik haar dat ik haar nog leuk vond en begon ze zich raar te gedragen. Niet te vergeten hoe vaak ze benadrukte dat ze haar vriendje zo leuk vond dat het raar werd. Ik geloofde haar niet, maar zij geloofde zichzelf wel, en nu, op de dag van haar bruiloft, zit ze in plaats van bij haar 'vriendje' van wie ze oh zoveel houd, bij haar ex."
"Hoe reageerden mijn ouders?" Vroeg ik.
Hun waren degene voor wie ik me nog wel het meest schaamde.

Hij keek weg en wreef zijn handen over zijn gezicht. "Oké, misschien moet ik je iets vertellen voordat ik daar antwoord op geef."

Ik fronste. "Wat?"

Hij zuchtte, en zei toen pijnlijk; "Andrew is ook niet komen opdagen."

V & C & follow.