Fuck, I know I'm in love. II (DUTCH)

2. 24--

Wat me opviel is hoe afhankelijk David wel niet was sinds we een ding hadden.
Hij liet me amper uit zijn oog, bleef maar vertellen dat hij van me hield en hield me vast zodra het maar kon.

Zoals nu, op de bank. Ik zat tussen zijn benen met opgetrokken knieën en hij had zijn armen om me heen, kin op mijn schouder.

Het was alsof hij bang was.
Het ding was dat ik nu een maand bij hem woonde, en het begon me te irriteren dat hij zichzelf niet was.

Tijd voor de confrontatie.

"Mag ik je iets vragen?"
David bewoog zijn hoofd een stukje en ik voelde zijn ogen op me branden. "Sure."

"Ik-," ik zuchtte. "Er is iets mis."
"Wat? Waarmee?"

"Jou, David. Er is iets mis met jou."
Toen David zijn hoofd van mijn schouder tilde klom ik uit zijn greep en ging ik tegenover hem zitten. "Wat spookt er allemaal wel niet door je hoofd, Dave?"

David keek me aan met een blik die ik niet kon peilen, en zweeg.
"Je bent altijd bij me, je bent mega close-, en nee, daar heb ik geen moeite mee, en verteld me constant hoeveel je van me houdt en dat is niets voor jou, Dave."
Alhoewel nu ik erover nadacht ik er vroeger ook gek van werd dat hij zo vaak zei dat hij van me hield.
Nu was het echter nóg meer.

Hij haalde zijn schouders op. "Blijkbaar nu wel." Zei hij zacht.

Ik schudde mijn hoofd. "Vertel me wat er mis is."

Hij zweeg en keek weg, wat meteen duidelijk maakte dat er wat mis was, en ik keek hem aan wachtend op een antwoord.

Het was heel lang stil. Ik wist niet wat ik nog meer kon zeggen en eigenlijk hoopte ik dat David nu gewoon ging vertellen wat er mis was.
En toen zei hij dat hij bang was.

"Ik ben bang."

En dat bevestigde mijn gedachten, en ik keek naar hem en vroeg; "bang voor wat?"

Hij slikte, was weer een tijdje stil en zei; "ik ben bang om je weer kwijt te raken."

Dat maakte me stil. Want dat was wel het laatste wat ik verwachtte van hem. Uit zijn mond.
Bang om mij kwijt te raken? Ik zie niet in hoe iemand bang zou zijn om mij kwijt te raken.

"Echt?"
Gewoon. Voor de zekerheid.

Hij knikte en ik glimlachte kleintjes. "Je raakt me niet kwijt."

David keek weg. "Dat dacht ik ooit ook, en toen raakte ik je kwijt. Ik wil gewoon niet dat dat opnieuw gebeurd." Hij keek nu naar me en ik glimlachte.
Hij was zo schattig en lief.
Niet dat ik dat ooit tegen hem zou zeggen.

Ik glimlachte en schudde mijn hoofd. "Denk maar niet dat ik nog een keer wegga."

David zweeg.
"Ik heb je 3 jaar moeten missen, no way dat dat nog een keer gaat gebeuren. Als je me wegstuurt blijf ik, en als ik jou wegstuur blijf jij, deal?"

David glimlachte even en ik glimlachte terug.
"Ik hou heel veel van je en ik wil jou ook niet kwijtraken, Dave. Ik ga het niet laten gebeuren, oké?"

David wreef in zijn ogen en ik zou zweren dat hij bijna begon te huilen toen hij zei; "juist, totdat we ruzie krijgen."

"Onze ruzie's slaan nergens op. Bovendien gaat het al stukke beter dan eerst!"
"Omdat we beide ruzies proberen te voorkomen." Mompelde hij.
"Dat klopt, dus we kunnen of daarmee doorgaan tot er een heel grote ruzie ontstaat of ermee stoppen en af en toe een onzinnige ruzie hebben."

David zweeg.
"Ik vind het tweede beter klinken." Zei ik.
Toen David nog zweeg kroop ik wat meer naar hem toe. "Kom hier, sukkel." En ik trok hem tegen me aan en sloeg mijn armen om hem heen en hij om mij en ik hoorde hem zijn neus ophalen in mijn schouder en glimlachte.

Bang om me kwijt te raken.
Hoe schattig is dat?

V & C & follow.