Fuck, I know I'm in love. II (DUTCH)

--27

Is er eigenlijk nog iemand voor Andrew ipv David???

Toen we in de auto zaten klemde Andrew zijn handen zo strak om het stuur dat ze wit wegtrokken.

"Er is niets gebeurd, echt niet," zei ik half huilend. Ik wist niet waarom ik huilde; ik was in paniek en ik was bang, maar toch.

"Zeg je dat echt?" Vroeg Andrew zo kalm, zacht en rustig dat het angstaanjagend was.

Ik knikte. "Ik zweer dat er niets gebeurd is-,"
"WAAROM DE FUCK HEB IK JE DAN OP MOETEN HALEN IN HET APPARTEMENT VAN JE EX NADAT JE BENT UITGEGAAN?!" Hij schreeuwde in mijn gezicht, letterlijk, en boog over me heen. Hij hijgde uit woede en ik kromp in elkaar. Hij klonk zo dreigend, keek zo dreigend, en even was ik bang dat hij me iets zou doen, maar hij bleef me maar aankijken met een intense blik die me de stuipen op het lijf joeg.

"Er is echt niks gebeurd," zei ik huilend en met een kloppend hart in mijn keel. Ik was bang.

"Ik zweer dat als ik nog een keer merk dat jij met hem afspreekt," zei hij rustig en dreigend terwijl hij weer naar de weg keek.
"Jij bent degene die het aangemoedigd he-"
"HOUD JE MOND DICHT." Ik kromp in elkaar en er stroomden tranen over mijn wangen. Sla me alsjeblieft niet sla me alsjeblieft niet.

"Nog één keer," dreigde hij opnieuw. Hij bleef me maar aankijken. Hij bleef me maar aankijken met een intense angstaanjagende blik waarop ik geen antwoord durfde te geven.
Ik durfde niet te praten en niet te bewegen. Het liefst wilde ik dat iemand me nu de auto uit rukte om me te redden.

Ik dacht aan David, die met een bebloed gezicht op de grond lag. Ik dacht aan Chloe, die iedereen en alles geweldig vond behalve Andrew. Ik dacht aan Addison, die hem niet vertrouwde. En toen dacht ik aan mezelf, die van hem hield ook al was hij nog zo; iedereen heeft imperfecties. Ik kan niet zomaar stoppen met het houden van iemand.

Andrew begon te rijden en al die tijd bleef ik ineengekrompen zitten, zachtjes huilend. Meerdere keren vertelde Andrew dat ik "godverdomme moest stoppen met huilen" wat me alleen maar meer bang en paniekeriger maakte.

En toen kwamen we thuis, en parkeerde Andrew de auto, en ik durfde en ik wilde niet uitstappen. Andrew stapte uit, en toen trok hij mijn deur open en trok me er aan mijn arm ook uit en ik kromp in elkaar en beschermde mezelf van hem met mijn losse arm tegen wat hij me misschien zou doen en smeekte hem om me niets te doen.
Hij deed niks, de adrenaline die door mijn lichaam zorgde ervoor dat ik niet merkte hoe hard hij in mijn arm kneep, en hij deed de autodeur dicht en trok me mee naar binnen nadat hij de voordeur geopend had alsof ik de crimineel en hij de politie was.

"Het was een fout Andrew, er is echt niks gebeurd. We zijn dronken geworden en besloten om niet te gaan rijden en ik heb daar op de bank geslapen en er is niets gebeurd." Smeekte ik huilend. Ik loog, ik loog voor mijn eigen bestwil. Als hij nu zou horen dat we samen in een bed gelegen hadden..,

Andrew liet me los en ik zette snel een paar stappen achteruit en keek naar hem. "Er is echt niks gebeurd. Niks."

"houd je mond," zei hij kalm en rustig en angstaanjagend. Hij was woedend.

Ik ging door. "Echt niet echt niks ik beloof het je,"

"HOUD JE MOND!" Hij schreeuwde.

Het was alsof ik de omgeving niet meer hoorde, echter.

"Ik hou van je ik zou nooit iets doen ik wil met je trouwen ik beloof dat ik niks-,"

En toen sloeg hij me met zijn platte hand in het gezicht. Op mijn wang, om precies te zijn. En ik gilde en legde mijn hand op mijn wang en keek naar hem met natte ogen en hij ademde hevig.

"Ik wil geen woord meer horen."

Ik zweeg. Ik huilde. Ik hoopte dat hij snel weer de oude zou zijn. Mijn wang gloeide.

"Rot op. Ga naar boven." Zei hij.

Ik bleef staan. Bevroren.
Het ergste? Vandaag was zijn meest kalme en pijnloze reactie ooit terwijl hij boos was.

"ROT OP!" Schreeuwde hij toen terwijl hij zijn arm klaarmaakte voor een uithaal.
Toen pas deed ik wat hij zei, en ik ging naar boven, naar de badkamer, en kotste in de wc.
Daarna ging ik in bed liggen.

Ik hou van Andrew.
Ik hou van Andrew ik hou van Andrew.

Ik denk dat het wel duidelijk is dat Rachel niet wilt zien hoe Andrew kan zijn en misschien wel is. Ik weet niet zo goed wat ik van dit hoofdstuk moet zeggen, nu ik het geschreven heb.
See ya next chapter,

V & C & follow.