Fuck, I know I'm in love. II (DUTCH)

--33

De bruiloft was over anderhalve maand.
Toch begon ik steeds meer aan David te denken en steeds minder aan Andrew.

Waarom wist ik niet.

Het feit dat ik steeds meer begon te realiseren hoe Andrew in elkaar zat zat me dwars.
Hoelang had ik elk fout ding wat Andrew deed goed zitten te praten tegenover vrienden van mezelf?
Hoelang had ik hem keer op keer vergeven van wat hij me gedaan had?
Twee jaar? Drie jaar?

Hield ik van Andrew?
Ja.
Hield ik van David?
Vroeger.
Vroeg ik mezelf veels te veel vragen?
Ja.
Wilde ik met Andrew trouwen?
Dat betwijfelde ik.

Toch ging de planning van de bruiloft door en glimlachte ik naar Andrew elke keer dat ik hem zag. Ik wist alleen niet meer of mijn handelingen echt of nep waren.

Toen Nathan jarig was konden we moeilijk niet komen. Tenminste, dat is wat ik tegen Andrew zei toen hij weer niet wilde gaan.
Ik zei ook dat het zou opvallen als we steeds niet langs zouden komen. Daarop gaf hij me gelijk, dus we gingen.

En ik was blij. Want misschien zou ik David zien.

+

Toen we aankwamen op de verjaardag was ik zenuwachtig.
Juist.
Als een stom puberaal kind.
Jezus Rachel. Stop er toch eens mee. Trut.

Andrew hield mijn hand vast en ik wist dat dit geen goed moment was om te zeggen dat hij het los moest laten, dus ik hield het zo en we liepen naar de voordeur.

Handen vasthouden is een raar ding.
Je kunt ze vasthouden en vergrendelen; vinger voor vinger.
Andrew en ik hielden ze vast. Vergrendelen deden we alleen in het begin.

David en ik hadden ze altijd vergrendeld.
Rachel fucking Ivers stop je man te vergelijken met je ex. Het is gestoord en het hoort niet.

De deur ging open nadat we aangebeld hadden en ik glimlachte even naar Addison.
Dat ging tegenwoordig zo snel en zo automatisch; neplachen, dat het eng was.

We liepen naar binnen, Andrew had mijn hand nog steeds stevig vast en ik wist dat dat was om iemand te laten zien wat voor een goed koppel we wel niet waren.
Ik denk dat je zelf wel in kan vullen wie dat iemand was.
En ik zag hem, ik zag David terwijl we door het huis heen liepen om Nathan te feliciteren. Ik wist niet of ik moest zwaaien of glimlachen of negeren, en keek uiteindelijk snel weg naar de grond waardoor mijn haar voor mijn ogen viel.

Nadat we Nathan en anderen gefeliciteerd hadden ging ik bij Andrew zitten, die volgensmij erg oplettend was vandaag.
Ik durfde geen schijnbewegingen te maken. Ik durfde de kamer niet rond te gaan met mijn ogen om te zien waar David was. Ik durfde geen eens meer met Addison te praten omdat ik bang was dat ik iets stoms zou doen.

Maar na een tijdje leek Andrew wat vrolijker en onoplettender te worden en begon hij meer te praten en durfde ik rond te kijken.

En ik zag David, en ik glimlachte even, en ik zag hem seinen.
Hij wilde met me praten.

Dus ik knikte zacht en hij liep weg en ik zei tegen Andrew dat ik mijn mobiel in de auto had laten liggen en het even ging pakken.
Toen hij knikte stond ik op en liep ik weg richting waar David heen gelopen was.

Het was net alsof ik iets voor mijn ouders achterhield.
Nope, alleen maar mijn toekomstige man.

"Hey," ik slikte toen ik voor David stond en glimlachte kleintjes. We waren ergens waar geen mensen stonden, waar het stiller was.
"Gaat het?"