Fuck, I know I'm in love. II (DUTCH)

--9

Andrewwwwwwwwwwwwww^

Was ik zenuwachtig?
Heel, zenuwachtig?
Jep!

Het was zaterdag.
Je weet nu vast wel waarom ik zenuwachtig was.

Ik wilde niet te vroeg komen. Liever te laat; zodat ik kon doen alsof het me niet scheelde dat ik te laat kwam.
Jeetje wat ben ik toch asociaal en koppig.
Het scheelde me trouwens wel; telaatkomen. Ik haat telaatkomen. Liever te vroeg dan te laat.
Nou, vandaag niet.

Om kwart voor drie besloot ik maar te gaan en keek ik naar Andrew.
"Om half vier ben ik weer thuis." Zei ik.
Andrew lachte even. "Dat is wel snel."

"Als ik om vier uur nog niet thuis ben moet je je serieus zorgen gaan maken over dat hij me ontvoerd heeft."
Hij glimlachte. "Right, ga nu maar."

Right, ik was alleen maar tijd aan het rekken. Dat wist ik zelf ook wel.

"Oké, jep, oké, vaarwel, ik hoop dat ik je nog terugzie."
"Doei." Zei Andrew grijnzend. Ik rolde mijn ogen en liep met tegenzin naar buiten.

Kan je kotsen van de zenuwen? Ik denk namelijk dat dat elk moment kan gebeuren!

Ik liep naar mijn auto, stapte in en begon te rijden met de grootste omweg die ik maar kon nemen. Toen ik echter aankwam was het nog geen eens drie uur en kreunde ik geïrriteerd.

Ik kon dit niet. Echt niet.

Ik pakte mijn mobiel en belde Addison omdat ik fucking wanhopig was.

"Hey Rachel! Ik wilde net n-"
"Help help help ik kan dit niet."
"Je kan wat niet?"
"Ik heb met David afgesproken."
"Echt? Wat goed van je! Wanneer?"
"Nu! Om drie uur! Over twee minuten!"
Addison lachte. "Right, echt wat voor jou om dat nu pas aan me te vertellen."
"Ik denk dat ik gewoon niet ga en zeg dat ik het vergeten ben."
"Rachel! Serieus? Dan stel je het alleen maar meer uit. Als het echt heel erg vreselijk is, moet je me maar een berichtje sturen en dan verlos ik je wel."
"Ik wil gewoon niet! Ik heb niet veel aan jou!"
Addison grinnikte. "Ga gewoon naar binnen en vertel hem over je geweldige leven en over hoe goed je het hebt en dan knapt hij vanzelf wel af."
"Addison! Dit is geen date!"
"Right."
"Ugh!"
"Ik ga nu ophangen en dan moet jij naar binnenlopen. Je kan het, oké?"
"Nee."
"Succes."
"Nee nee nee! Niet ophangen!"
Ze had opgehangen.

"Fuck you." Mompelde ik terwijl ik even in de achteruitspiegel naar mezelf keek. Ik haalde diep adem en stapte toen uit de auto.
Ik ga zo flauwvallen van de zenuwen. Kan dat? Ik val flauw en dan stik ik in mijn kots, dan ga ik dood van de zenuwen. Letterlijk. Wat zal Andrew dan balen, zeg. Eigen schuld, zeg je dan.

Ik liep langzaam naar het café en liep naar binnen.
En toen keek ik rond.
En toen bleek het dat ik eerder was dan David.
Shit!
Straks denkt hij dat ik hier al heel lang zit omdat ik hier om geef! Dat is wel het laatste wat ik wil dat hij denkt!

Ik ging zitten op het bankje wat het meest opviel in het hele café. Zo kon hij me niet ontvoeren en kon ik meteen voor hulp roepen als er iets mis gaat.

Ik bestelde koffie, aangezien een van de bedienden meteen kwam om te vragen of ik iets wilde, en draaide zenuwachtig aan mijn ring. Dat was een nieuwe tik als ik zenuwachtig was. Aan mijn ring draaien. Super irritant.

Ik denk dat ik een paar minuten zo zat, steeds meer pissig worden op mezelf.
Zie je wel! Had gewoon niet gekomen! Het boeit hem ook niks!
Zie je wel! Je had gewoon keilaat moeten komen! Hij doet het ook!
Is hij het vergeten? Had ik hem een berichtje moeten sturen?
Waarom zit ik hier überhaupt nog? Ga toch weg hier! Niet te geloven dat hij drie minuten te laat is en je hier gewoon laat stikken!

En toen dacht ik:
Misschien boeit het hem wel en is hij ook zenuwachtig en komt hij ook expres te laat.
Misschien is hij het niet vergeten maar durft hij niet te komen.
Drie minuten is niks! Wees niet zo'n stresskip!

Toen hoorde ik een belletje van de deur die openging, keek ik ernaar, en, ja hoor, het was David.

Fuck!

V & C & follow.