Fuck, I know I'm in love. II (DUTCH)

--2

Oh look it's David ^

Ik denk eraan om een nieuw boek te schrijven. Ik vind 'The Butterfly Effect' wel een leuke naam maar ik heb geeeeeeeeen idee wat voor verhaal erbij zou moeten. Dus, hebben jullie ideeën voor een leuk verhaal?

Het was David.
Het was fucking David.
De David die mijn hart had gebroken.

Ik opende mijn ogen wijd en trok mijn arm los. "Uhm, hey!" Zei ik. Ik probeerde zo nonchalant mogelijk te klinken en zo blij mogelijk te glimlachen als ik kon. Hij mocht niet merken dat ik nog steeds fucking gekwetst ben door hem.

Misschien moet ik je eerst wat achtergrondinformatie vertellen.
Laten we terug gaan naar de dag dat hij het uitmaakte. Dat ik in mijn auto zat te janken. Goed begin.

Dus, daar zat ik. Te janken en niet wetend wat ik moest doen. Ik durfde niet te rijden, ten eerste omdat ik bang was dat ik een verkeersongeluk zou gaan veroorzaken en ten tweede omdat ik stiekem hoopte dat David van gedachten zou veranderen en me zou gaan zoeken.
Dat deed hij niet. Niet na een uur, niet na twee uur en ook niet na drie uur, toen ik uitgehuild was en alleen nog maar woede voor hem voelde. Ik besloot naar het hotel waar ik werkte te rijden en besloot daar een kamer te huren. No way dat ik naar Addison zou gaan, no way dat ik het haar ga vertellen.

Hotelkamer, dus.
Een dag. Twee dagen. Drie dagen. Vier dagen. Vier dagen werden vier weken.
Eerst, werkte ik. Ik werkte zoveel ik kon om van mijn gedachtes af te komen en niet aan David te hoeven denken.
Totdat mijn baas besloot dat ik teveel werkte en zei dat ik maar een tijdje rust moest nemen.
Een dag ging goed. Twee dagen al minder. Op de derde dag belde Addison me overbezorgd op omdat ze er toen pas achter gekomen was dat het uit was, waarschijnlijk via David.
Vanaf die dag ging het alleen maar slechter met me. Alles ging achteruit.

Ik werd depressief, kwam mijn bed niet meer uit en at niet meer. Misschien was ik al wel langer depressief dan dat, maar dat wilde ik nooit toegeven.
Drie weken duurde dat, tot Addison me verplichte om opgenomen te worden.
Ik deed het, ik hoefde toch voor niemand in het echte leven te blijven.

Ik heb negen weken in het ziekenhuis gespendeerd. Waarom?
De eerste week weigerde ik pillen te slikken.
De tweede week mocht ik ze niet meer weigeren, maar kotste ik ze uit.
De derde week heb ik geprobeerd een overdosis te nemen, ik had toch geen reden meer om te leven, niemand hield van me.
De vierde week kwamen ze erachter dat ik mijn medicijnen niet innam. Ze deden het via injecties.
De zevende week kregen ze me pas zover om de pillen te slikken in plaats van elke dag injecties ingespoten te krijgen.
De negende week lieten ze me gaan, omdat ze, zo zeiden ze dat, 'erop vertrouwden dat ik sterk genoeg was om op mijn eigen benen te staan'.

Na misschien tien maanden was de eerste keer dat ik me weer vrij voelde; dat ik het gevoel had dat ik David niet nodig had om te leven.
Ik slik nog steeds antidepressiva, puur omdat ik het zelf wil, bang ben dat ik terugval in mijn oude patroon. Het was tot ik Andrew ontmoette dat ik realiseerde dat dat misschien wel nooit meer zou gebeuren.
Het was in het hotel, waar ik wonderbaarlijk genoeg alleen maar support kreeg en niet ontslagen werd. Hij had een kamer gehuurd, kwam met de zin "mijn vriend wil je nummer, kan ik het hebben? Hij durft het niet te vragen.", en toen heb ik hem mijn nummer gegeven.
Niks vriend. Hij wilde het nummer gewoon zelf.

Hij belde me twee dagen later op en toen ik na twee weken toegaf dat hij oké was, spraken we af en merkten we dat het klikte tussen ons.
Hij werd mijn vriendje en heelde mijn gebroken hart.

Na twee jaar, nadat ik mijn baas verrot gescholden had en overtuigd was dat ze me ging ontslaan, kreeg ik promotie. 'Ik was brutaal en durfde te zeggen wat ik wilde zeggen, dat hebben we nodig.'

De verhalen die ik tussentijds over David hoorde waren ook niet mis. Nadat het uit was gegaan kreeg hij promotie en ging hij een jaar naar Phoenix. Addison vertelde ook dat hij een tijdje in Washington en New York geweest is, maar ik was er niet meer geïnteresseerd in.
Het liefst wilde ik hem nooit meer zien. Ik ontliep hem door aan Addison te vragen of hij naar verjaardagen of feestjes kwam en als hij kwam, ging ik niet, zo niet, ging ik wel.

Maar nu,
Ik denk dat Addison me deze keer voorgelogen heeft.

Best ironisch dit. (Ewh gebruik ik dat woord echt?) David en Rachel ontmoetten elkaar namelijk 'voor het eerst' toen Chloe geboren werd en op dezelfde datum 3 jaar nadat ze uit elkaar zijn gegaan ontmoeten ze elkaar weer. Ha. Dat was niet eens expres gegaan en ik realiseer het me echt nu pas terwijl ik dit een maand geleden heb geschreven ha.
V & C & follow.