Fuck, I know I'm in love. II (DUTCH)

--30

Had ik blauwe plekken op mijn rechter boven- en onderarm?
Misschien.
Ja.

Deden ze pijn en kwam het door Andrew?
Misschien.
Ja.

Gaf ik mezelf de schuld van de plekken en vergaf ik Andrew?
Misschien.
Ja.

Ik was bang dat Andrew weer boos zou worden.
Reden 1 waarom we al 3 dagen niet praten.
Ik was bang dat Andrew David iets aan zou doen als ik iets zou zeggen. Of eerder; iets mis zou zeggen.
Reden 2 waarom we al 3 dagen niet praten.
Ik was bang dat Andrew me nooit zou vergeven als ik dingen probeer op te lossen voordat hij dat wilde.
Reden 3 waarom we al 3 dagen niet praten.

Maar toch vond ik het eens tijd worden.

Het was al avond. Nog een dag zonder een woord tegen Andrew gesproken te hebben.

"Andrew?" Fluisterde ik zo zacht dat ik alleen ik het hoorde. Ik stond in de keuken en keek naar hem, hij hoorde me niet. Ik was nog steeds bang voor hem en slikte nerveus.

Gelukkig. Ren nu maar weg.

Ik kneep mijn ogen dicht, haalde diep adem en zei, dit keer luider, "Andrew?"

Hij keek op, met een opgetrokken wenkbrauw, geërgerd. Ik slikte nog eens.
"Kunnen we praten?"

Hij keek ongeïnteresseerd weg en ik beet op mijn lip.

"Alsjeblieft?"

Heel even gunde hij me nog een blik. Toen schudde hij zijn hoofd en ging weer verder met wat hij aan het doen was.

"Er is echt niks gebeurd. Ik zweer het. Ik zweer het op mijn ouders en mezelf."
Hij keek me aan, duidelijk niet onder de indruk.
"Er is echt echt echt niks gebeurd. We waren dronken, belden een taxi en besloten dat het handiger was om beide bij David uit te stappen omdat ik geen contant geld meer had en David niet genoeg om mij nog naar huis te kunnen betalen. Ik heb op de bank geslapen. Sorry dat ik niks tegen je heb gezegd, het spijt me dat ik je niets heb laten horen. Je was bezorgd, dat snap ik." Het liefst wilde ik huilen. Ik keek naar hoe hij zijn handen op zijn slapen hield en ze door zijn haren woelden. Ik hoorde hem zuchten.

"Ik zweer het op Chloe. Er is niks gebeurd." Fluisterde ik.

Daarbij keek hij op.

Chloe was een van de weinige personen om wie ik echt gaf. Chloe was het meest wonderbaarlijke wat in mijn leven gebeurd is en ik ben haar dankbaar en ik wil haar helpen met alles wanneer Addison of Nathan dat niet kan.
Gek dat iemands anders kind zoveel voor me kan betekenen.

Ik slikte en knipperde de tranen in mijn ogen weg. "Ik wil met je trouwen. Ik hou van je. Waarom zou ik met David flikflooien als ik jou heb?"

Hij keek weer weg. Er was een stilte, alleen ik die mijn neus ophaalde was wat geluid maakte.
En de vaatwasser. Die ook.

"Mag ik bij je komen zitten?" Vroeg ik nadat ik de brok in mijn keel had proberen weg te slikken. Hij keek naar me, pittig lang, en zuchtte toen.
"Ik weet niet of ik dit allemaal moet geloven."

Ik opende mijn mond en sloot het weer, omdat ik wist dat als ik nu zou praten ik mijn mond voorbij zou praten.
"Waarom zou ik liegen?"

Hij keek me zwijgend aan.
"Ik lieg niet. Ik hou van je. Er is niks gebeurd."

"Mag ik je ring hebben?"

"W-wat?" Stotterde ik.

"Je verlovingsring. Geef het."

"Ga je-, alsjeblieft niet Andrew. Alsjeblieft." Ik veegde een traan weg en keek hem smekend aan.

"Rachel," commandeerde hij.

"Andrew-, niet doen," smeekte ik.

Hij keek me strak aan en ik wist dat ik het niet niet kon doen. Dus ik keek naar mijn hand, mijn ringvinger, en haalde de ring van mijn vinger. Toen liep ik langzaam naar hem toe en legde ik het op de tafel.

Hij pakte het.

Ik wist het niet meer.

V & C & follow.