Fuck, I know I'm in love. II (DUTCH)

--14

You guys, ik kan het echt niet waarderen als mensen ideeën van dit verhaal jatten.
De personages, het verhaal en de titel zijn dingen die ik zélf bedacht heb en dat wil ook graag zo houden. Ik heb namelijk een paar boeken gezien met ideeën erin verwerkt die klakkeloos overgenomen zijn van mijn boeken.
En ik, ik ben niet zo kinderachtig om die namen te gaan noemen of om te zeggen dat ze het boek per direct moeten verwijderen, maar ik waardeer het echt niet!
Dit is mijn boek, met mijn ideeën, op mijn profiel, uit mijn hoofd, dus neem ze niet over. Ik vind het superleuk dat mensen mijn boek(en) lezen en er van genieten en erop reageren, maar gewoon, álsjeblieft, aap me niet na.
Als je een boek wilt schrijven, prima, maar verzin je eigen verhaal en titel en jat mijn ideeën niet.
Als je een boek schrijft wil je dat mensen het lezen, en ik denk toch dat het meer voldoening geeft als je alles zelf hebt bedacht dan wanneer je dingen nageaapt hebt.
Sorry, ik vond toch dat ik dat even moest zeggen. Amen.

Let's go on to different things.

ik heb echt al teveel foto's aan het begin v hoofdstukken gezet.
Maar ik ga door. Alsjeblieft, hier een gif van Andrew!

Is het raar dat ik niet naar beneden durf?
Ik bedoel, ik had hem vannacht saai genoemd (oké, dat was hij ook wel een beetje) en dat was echt niet mijn bedoeling. Ik hield van hem, heel veel, en ik was gewoon geïrriteerd door het denken aan David en zijn probeer-vrienden-te-worden-met-Rachel acties.

Ik douchte, kleedde me om, föhnde mijn haar en deed mijn make-up puur om tijd te rekken voordat ik uiteindelijk naar beneden ging. Andrew stond in de keuken en ik liep naar hem toe, sloeg mijn armen om hem heen toen ik achter hem stond. "Hey," zei ik.

Hij mompelde iets terug en ik keek naar het fruit wat hij aan het snijden was. "Wat maak je?"
"Ontbijt." Antwoordde hij kil en ik liet hem zuchtend los omdat ik merkte dat hij opzij wilde stappen.

"Ben je boos?"
Andrew zweeg en aan zijn bewegingen te zien was hij boos. Hij had zijn kaken op elkaar geklemd en deed alles zo snel en behendig dat het wel moest, normaal was hij rustig.

"Ik meende niet wat ik zei," zei ik terwijl ik mijn armen over elkaar sloeg en ze tegen me aan duwde.

Hij keek even naar me en een akelige stilte hing tussen ons tot hij zich weer omdraaide.

Ik haatte dit. Hij zweeg dan altijd net zolang tot ik helemaal gek word. Hij is er goed in.
Plus als zwijgen niet helpt, gaat hij schreeuwen en met dingen gooien, en het was altijd de bedoeling dat ik spijt moest krijgen; wat logisch was omdat ik het 9 van de 10 keer veroorzaakt heb.

"Kun je alsjeblieft praten? Ik wil geen ruzie."

Andrew liep naar de bank en at voor zich uit starend.

"Andrew,"

Hij keek even naar me met opeengeklemde kaken en ik viel stil. Daarna keek hij weer weg en ik zuchtte.

"Ik was geïrriteerd en ik heb me voorbijgepraat. Ik meende het niet, ik wilde gewoon dat je antwoord gaf, oké? Wees niet boos."

Dit ging mooi niet werken.

"Great. Zwijgen helpt. Ik zal gaan." Ik moest me inhouden niet te schreeuwen en pakte zo snel als ik kon mijn sleutels en liep het huis uit. Ik kon geen ruzie hebben met Andrew het was onmogelijk.

Ik stapte mijn auto in en kreunde geïrriteerd en hard en begon te rijden toen ik uitgeademd was; ik was begonnen te hijgen uit frustratie.
Ik wist dat ik het verknalt had, want ik verknal altijd alles met iedereen en daar is niks in veranderd de afgelopen 3 jaar, en ik wist dat ik dingen echt eens een keer anders moest gaan aanpassen.