Fuck, I know I'm in love. II (DUTCH)

--28

Ik ben bezig met de videoedit! Ik wilde er eerst een verhaal in maken, maar dat is best moeilijk dus waarschijnlijk word het meer een soort van sfeervideo met beelden van ze lol
Ik doe mn best

Alright, dat was vanmiddag, nu heb ik hem af!!! Je ziet hem waarschijnlijk al staan, dus take a look! Ik ben super excited vandaar de twee keer uploaden op een dag haha
Ik weet niet of het verhaal goed overkomt van wat ik in mijn hoofd had uit te beelden, dus vertel wat jouw versie van wat je gezien hebt is en dan vertel ik in het volgende hoofdstuk of zo wat mijn verhaal achter de video was :)

Ik viel uiteindelijk in slaap. Ik had Andrew weg horen gaan toen ik al een tijdje boven was.

Ik was bezorgd over David.
Ik wilde Addison bellen. 

Ik voelde me echter te vreselijk om ook maar iemand te bellen of me ook maar over iemand zorgen te maken. Ik viel dus in slaap, want slaap helpt tegen alles.

Toen ik wakker werd, was alles stil. Ik staarde naar het plafond en voelde me kut. Ik wilde niks. Ik wilde gewoon weer in slaap vallen totdat alles voorbij was.
Tot Andrew weer kalm was, tot hij me zou vergeven.

Ik lag een hele tijd naar het plafond te kijken toen mijn mobiel trilde. Ik pakte het en zag dat Addison me belde, maar bleef er naar kijken tot het scherm zwart werd en de mobiel stopte met trillen.
Mijn ogen voelden zwaar en geïrriteerd en ik wreef er even in met de pols van de hand waar ik mijn mobiel in had en ontgrendelde het toen. Ik keek naar alle voicemails.
14 van Addison en nog eens 3 van Nathan.
Ik perste mijn lippen op elkaar en drukte op Addison's naam, vervolgens zette ik de mobiel op luidspreker en legde ik het op mijn buik.

De mobiel ging over, toen werd er opgenomen.

"Rachel? Waar ben je? Ik heb je 20 keer proberen te bellen!"
Eigenlijk, 14 keer.

"Hey," zei ik alleen maar met een schorre stem.
"Ben je thuis? Ik heb aangebeld maar niemand deed open. Gaat het goed? Is Andrew er?"

"Waarom vraag je dat?"

"David belde me en heeft verteld wat er gebeurd is. Hij durft je niet te bellen omdat hij bang is dat Andrew dan nog bozer op je word."

"Ik weet niet wat hij je verteld heeft, maar Andrew was niet boos."

"David zei dat Andrew hem een klap had gegeven en je daarna met hem meegetrokken had."

"Hij was boos op David, niet op mij." Fluisterde ik goedgelovig.
Ik was stom. Dat weet ik. Ik was stom dat ik zo dacht, maar dat realiseer ik me nu pas.

"Dus Andrew heeft je niks gedaan?"
"Nee." Loog ik. "Ik ben naar bed gegaan omdat ik me niet lekker voelde."

"En er is echt niks gebeurd?"
"Nee, jezus."

"Waar is Andrew nu?"
"Weet ik niet. Ik lig in bed. Ik was in slaap gevallen."
"Kan ik met hem praten?"
"Ik zeg toch dat ik niet weet of hij er is." Zei ik zo kalm dat ik het zelf eng vond.
"Kun je niet even naar beneden lopen of hem roepen?"
"Kun je hem niet zelf bellen?"
Addison zuchtte. "Hij neemt niet op."
"Nou, dan is hij er vast niet." Mompelde ik.
"Rachel,"
"Wat?"
"Geef hem, alsjeblieft. Anders kom ik persoonlijk langs."

Ik keek naar het plafond en slikte.
"Prima."

Langzaam stond ik op en liep ik naar beneden. Ik was doodsbang voor Andrew en hoopte met alles wat ik in me had dat hij er niet zou zijn.
Ik wist niet of Andrew er was, maar zodra ik beneden aan de trap stond zei ik; "hij is er niet. Jammer. Volgende keer beter."
"Je hebt geen eens gekeken, kom op."
Ik zuchtte en liep de woonkamer in. Ik kan niet ontkennen dat ik op dat moment niet bang was dat Andrew me aan zou vliegen, maar toen ik hem zag en hij naar me keek wist ik dat hij dat niet zou doen zolang ik deze mobiel nog vasthad. Ik was veilig. Nu. Bellend. De woonkamer zag er niet uit, er lagen omgegooide stoelen en er lag gebroken glas op de vloer.
"Het is Addison, ze wilt je spreken." Zei ik nadat ik nerveus geslikt had. Mijn hand trilde en ik gaf hem mijn mobiel en hij keek me even strak aan. Het maakte me bang, en toen hij eindelijk wegkeek, de mobiel op niet-luidspreker zette en zich omdraaide zuchtte ik zachtjes en opgelucht. Ik kneep met mijn ene hand zo hard in mijn andere dan het stopte met trillen en kneep mijn ogen dicht.

"Hoi-, nee, alles is goed. Tuurlijk. Het gaat prima met Rachel! Ze heeft alleen last van een kater." Het ging even zo door, Andrew en zijn nep-blije stem, totdat hij uiteindelijk "jup, oké, doei," zei en de telefoon aan mij gaf. Snel liep ik weg de trap op zonder hem aan te durven kijken. "Ben je nu blij?"

"Je zou het me vertellen als er iets gebeurd is, toch?"
"Uhu," bevestigde ik stilletjes.
"Wil je echt niet dat ik langskom?"
"Nee, ik ga liever weer slapen." Zei ik zacht terwijl ik weer in bed ging liggen.
"Oké, kom je morgen langs?"
"Ik zie wel of ik tijd heb." Mompelde ik.
Ik moest wel komen. Als ik dat niet deed dacht ze dat er wat aan de hand was.

"Oké, doei."
"Dag." Ik hing snel op en legde mijn mobiel weg.

Tijd om weer te gaan slapen. Weg van alle problemen.

V & C & follow.