Fuck, I know I'm in love. II (DUTCH)

--36

Nadenken was iets wat ik heel goed kon.
Maar dan niet over iets wat ik geleerd had, maar over iets wat ik gekozen had.

Zoals nu. Ik zat na te denken over Andrew.
En David. Iets wat ik niet zou moeten doen.

Toen ik gek van mezelf werd pakte ik een notitieboek en verdeelde ik een van de pagina's in twee delen; links en rechts. In de linkerkolom zette ik bovenaan 'Andrew' en rechts is de kolom 'David'.

Nee, je hoeft me niet te vertellen wat voor stom idee dat was. Je hoeft me ook niet te vertellen wat voor slechte aanstaande vrouw ik was. Ik wist ook niet waarom ik het deed, maar ik begon dingen op te schrijven.

Ik verdeelde de kolommen in nog twee delen, en schreef daarin 'niet leuk' en 'wel leuk'.
Dit was absurd.

Toen begon ik te schrijven.

Ik begon bij Andrew.

Wel leuk;
Zijn accent. (Brits. Het is schattig.) 
Zijn uiterlijk.
Dat hij zo netjes is, het is schattig.
Dat hij me koffie heeft leren drinken en het nu elke ochtend voor me klaarzet ook al moet hij zelf vroeg weg.
Dat hij zich kapot schaamt als ik iets raars doe.
Dat hij zich altijd netjes moet kleden voor werk.
Dat we bijna nooit ruzie hebben.
Hoe hij slaapt.
Hoe hij lacht.
Hoe hij kijkt.
Hij vind me leuk.
Hij wilt met me trouwen.

Toen kon ik niets meer bedenken en ging verder met
Niet leuk;
Hij is saai.
Hij is te netjes.
Dat hij woedeproblemen heeft.
Dat ruzie met hem vreselijk is.
Dat hij nooit met me knuffelt, uit zichzelf.
Dat hij nooit bij me komt liggen als ik ga slapen.
Dat hij zo niet snel jaloers wordt.
Hij is niet-spontaan.
Hij laat niet merken dat hij me leuk vind.
Hij wil altijd in eten in te chique restaurants.
Hij wilt me in jurkjes hijsen.
Dat hij het niet vind kunnen dat ik zonder make-up en kleding naar buiten ga in het weekend, als ik even snel iets moet doen.
Dat het lijkt alsof hij soms niet om me geeft.
Dat hij zo normaal is.

Ik stopte met schrijven en beet op mijn lip. Dat was veel. Waarom had ik het gevoel dat ik meer wilde schrijven?

Ik besloot nu naar David's kant te gaan en schreef nu;
Wel leuk;
Hij is spontaan.
Hij is grappig.
Hij vind me mooi ook al heb ik een week niet gedoucht en lijk ik op een zombie.
Veel boeide hem niet.
Hij doet wat hij wilt.
Dat hij mee deed als ik raar deed.
Dat hij met me naar junkfoodrestaurants ging en het leuk vond, net zoals ik.
Dat hij me goed en mooi vond wat ik ook droeg.
Dat hij een leuke stem heeft.
Dat hij me niet in jurkjes hees.
Hoe hij tegen me aan kroop in bed wanneer hij dacht dat ik al sliep wanneer ik niet wilde dat hij me knuffelde.
Dat we een geheimtaal hadden.
Dat we het tegenovergestelde waren maar toch goed konden opschieten.
Sommige ruzies waren best grappig.
Dat hij snel jaloers werd.
Hij was zelfverzekerd.
Hij was lomp en onhandig.
Hij was raar.
Hij was initiatief.
Hij was lief.
Dat hij me Rach noemde.
Dat hij in de rondte gaat slaan wanneer iemand in mijn buurt komt of over me praat als hij dronken is.
Dat hij me liet lachen.
Hij hield van me.

Toen ik stopte met schrijven en naar de andere kant keek schudde ik mijn hoofd en liet ik mijn pen vallen.
"Jezus, Rachel." Mompelde ik tegen mezelf.

Ik besloot de niet leuks te schrijven en overtuigde mezelf dat het er een stuk meer zouden worden dan die van Andrew.

Niet leuk;
De ruzies.
Het huilen.
Dat hij mijn hart gebroken heeft.
Het tegenovergestelde van elkaar zijn.
Onze koppigheid. Zijn koppigheid.
Nog meer ruzies.

Ik probeerde het.
Ik probeerde het echt.
Ik kon gewoon niets bedenken.
En ik bleef maar staren.
Ik bleef maar staren naar de twee namen. Naar de wel en niet leuks. Ik bleef maar denken over wanneer David zei dat hij me leuk vond.

Vond ik hem leuk? Nee.
Was ik verliefd op Andrew? Ja.
Wilde ik trouwen met Andrew? Ja.

Ik moest dingen met David afsluiten. Echt, dit keer. Ik wist precies hoe, maar alles bleef maar door mijn hoofd spoken.

Hij vind me leuk hij vind me leuk hij vind me leuk.

V & C & follow.