Fuck, I know I'm in love. II (DUTCH)

2. 21--

"Rachel?"

Ik keek op en zweeg toen ik zag hoe David keek. Er was niet veel goeds op komst.

"Wat is er?" Vroeg ik uiteindelijk.

David zweeg even en zei toen; "je zei dat je van je antidepressiva af was."

Ik knikte, afvragend waar hij het over had, en kreeg toen bijna een rolberoerte toen ik het vermoeden kreeg dat hij mijn pillen had gevonden.

En toen hield hij het potje omhoog, en ik slikte en kon mezelf wel voor mijn kop slaan omdat hij het gevonden had. "Waarom heb je deze dan nog?"

"Voor de zekerheid,"
En voor de zekerheid slik ik ze nu al twee weken, bang dat ik terug in mijn oude patroon val.

"De zekerheid?"
Ik knikte, en ik wilde vragen waarom hij eigenlijk door mijn spullen was gegaan, maar dan zou ik een ruzie veroorzaken en dat wilde ik niet. Niet weer. Opnieuw. Voor de zoveelste keer.

"Maar de datum zegt mei, en je zei dat je er al 3 maanden vanaf was, maar het potje is half leeg."

Ik zweeg.
"Ben je weer depressief?"

Ik glimlachte even en schudde mijn hoofd. "Nee,"

"Waarom gebruik je ze dan?"

Ik denk niet dat je zoiets ooit kunt uitleggen, aan iemand die het niet zelf meegemaakt heeft.
"Omdat ik bang was dat ik dat wel zou worden."

"Door Andrew en de bruiloft?"
Ik knikte.

"Ik--," hij zuchtte en keek weg. "Ben je zo vrolijk door.., dit?" Hij schudde met het potje en ik haalde mijn schouders op. "Dat zou kunnen."

Hij zweeg even en vroeg toen; "oké, maar.., ik-," toen zuchtte hij en nam hij een hap adem. "Als je deze niet geslikt had, had je dan überhaupt wel naar mij gegaan voor hulp?"

Ik fronste. "Wat? David, die dingen spoelen mijn hersenen niet,"

"Ja, maar, had..," hij maakte een beweging tussen ons. "Ons, dit, de slaapkamer, had dat dan ook gebeurd?"

Ik zuchtte. "David, kun je alsjeblieft eens een keer stoppen met twijfelen aan jezelf?"

David zweeg, en ik had medelijden met hem.
Waarom kreeg ik het altijd voor elkaar om hem zich klote te laten voelen?

"Ik wilde er al mee stoppen, omdat ik jou heb. Ik had alles hetzelfde gedaan zonder de pillen, ik weet alleen niet hoe ik me in dat geval gevoeld had. Grote kans dat ik dan nu depressief in een hoekje gekluit had gezeten,"

David zweeg.

"Maar dat is niet zo! Ik ben vrolijk en ik heb jou en ik ben verliefd!"

David zweeg nog steeds en ik zuchtte zachtjes. "Je doet niets fout. Stop jezelf de schuld geven van iets wat 3 jaar geleden gebeurt is, oké?"

David knikte zacht en ik liep naar hem toe en sloeg mijn armen om hem heen. "Ik hou van je en als je ook maar iets anders had gedaan had ik je nu misschien gehaat, dat betekend dat je het goed doet."

Ik hoorde David een geluid tussen een snuif en een lach maken terwijl hij zijn armen om me heen sloeg en zijn kin op mijn schouder zette en glimlachte even.

Ik durfde hem niet los te laten, niet zolang hij zich nog zo vastklampte aan me, maar toen zijn grip eindelijk losser werd zei ik; "zullen we ze weggooien? De pillen?"

David liet me los en schudde zijn hoofd. "Nee.., het is goed. Ik wil niet dat je weer.., depressief wordt."

"Dat wordt ik niet zolang jij bij me blijft." Zei ik terwijl ik de pillen van hem afpakte en in de prullenbak gooide.

"Nu hebben we weer een zorg minder."
En David glimlachte kleintjes en triest en ik heb bij hem gelegen tot hij niet meer triest glimlachte.

Godver, ik was dit keer écht verliefd.

V & C & follow.