Fuck, I know I'm in love. II (DUTCH)

2. 33--

WOAH HET VORIGE BOEK HEEFT 150 DUIZEND READS BEREIKT DAT IS ECHT VEEL DUS HIER EEN HOOFDSTUK ALS BEDANK VOOR AL MIJN READERS

"Dave," hij was nog steeds stil en ik had besloten dat het tijd was om dat te veranderen, want ik kon er echt niet meer tegen.

David keek op en ik ging tegenover hem zitten. "Wat is er met je?"

David haalde zijn schouders op en keek weer weg. "Niks, hoezo?"

"Dat geloof ik niet," zei ik.

David keek weer naar me en zei; "waarom vroeg je dat?"
"Je bent stil en iets zit je dwars,"

David klemde zijn kaken op elkaar en zuchtte, haalde zijn hand door zijn haar. "Right."

"Vertel." Zei ik.
David schudde zijn hoofd. "Het is niks bijzonders."

Ik zweeg en keek naar hem en hij naar mij en na een tijdje keek hij weg.
"David, ik ben hier echt niet goed in, dus geef me alsjeblieft een uitleg voor waarom je de laatste anderhalve week zo stil bent geweest."

Het was heel lang stil.

Toen zuchtte hij.

Toen was het weer heel lang stil.

Toen zuchtte hij, opende hij zijn mond en sloot het weer.
Toen was het opnieuw lang stil.

Toen; "ik weet het zelf niet eens zo goed, sinds die dokter en--," hij keek weg en ik slikte.
"En wat?"

"Er zat iets in je buik wat een nieuw leven had kunnen worden en nu is dat weg, zomaar, uit het niets."
Ik slikte en keek naar de grond.

"Ik was blij en ik dacht dat het eindelijk zover was dat we een kindje zouden krijgen en toen bleek het niet zo te zijn."

Ik zweeg.

"En toen kwam dat nieuws van Andrew en ik realiseerde me dat dat ook bij jou gebeurd had kunnen zijn en toen werd ik bang dat dat zou gebeuren als ik niet lief genoeg voor je zou zijn omdat je dan terug naar hem toe zou gaan,"

Ik glimlachte kleintjes en schudde mijn hoofd. "Ik ga nooit terug naar Andrew."

David keek even naar me en sloeg toen zijn ogen neer.

Ik had een brok in mijn keel en ging naast hem zitten, trok hem naar me toe en legde zijn hoofd op mijn borst.
"Het komt allemaal goed," zei ik zacht terwijl ik met mijn hand door zijn haar ging.

"Ik wil niet nog iets kwijtraken," zei hij. Ik hoorde in zijn stem dat hij elk moment kon huilen en dat verbaasde me omdat hij bijna nooit huilde, waardoor ik begon te huilen.

Ik haalde mijn neus op en probeerde het niet op te laten vallen.

"Huil je?"
"Nee." Zei ik misvormd. David kwam weer overeind en nam mijn gezicht in zijn handen, een klein glimlachje op zijn gezicht en waterige ogen.
"Waarom huil je?"

Ik glimlachte. "Weet ik niet."
Ik hield van hem.
Ik wilde niet nog een keer een kind verliezen.
Ik wilde niet dat hij dacht dat ik hem ooit zou verlaten.

David knipperde en er rolde een traan over zijn wang. Ik veegde het weg en hij gaf me een kus.

We konden dit aan. Samen.

V & C & follow.