R+S II Diabolik Lovers

Rozdział 23

- Dobry wieczór, Shuu! - zaśmiałam się nerwowo. Czemu w sytuacjach, gdzie działam bezmyślnie, zawsze trafiam na niego?! 

Poświęcił mojej osobie jakieś pół sekundy, po czym zamknął pianino. 

- Co to była za melodia? 

Nie zwracając na mnie uwagi, zaczął pakować swoje nuty. 

Chyba pomruk, który wydałam był wystarczająco głośny, bo chwilę później wampir udzielił mi odpowiedzi. - To pewna kołysanka.

- Ładna. - stwierdziłam. - Możesz zagrać ją jeszcze raz? 

Wstrzymałam oddech. On też widocznie zamarł. - Skoro chcesz. 

Zajęłam miejsce koło niego. Zbyt zdenerwowana, żeby czasem nie zmienił zdania, postanowiłam milczeć. Gdy w końcu zaczął grać, zamknęłam oczy. Melodia była przepiękna. 

- W torbie mam do niej słowa. - rzucił, po paru minutach. 

Skinęłam głową, po czym sięgnęłam kartkę. 

- Mama mi ją śpiewała. - powiedziałam nagle, po czym spaliłam buraka. Po co to powiedziałam?! 

Na szczęście Shuu nie zwrócił na to uwagi. 

Ciekawe skąd zna tą kołysankę? Kartka wyglądała na starą. 

Zaczęłam wpatrywać się w najstarszego z braci Sakamaki. Nawet jeżeli wiedział co właśnie robię, nie dał tego po sobie poznać. Grał tak jakby mnie tu w ogóle nie było. Tymczasem ja studiowałam powoli całą jego twarz. Oczy, nos i w końcu usta..

Ciekawe jakby to było go pocałować? 

Nie wiedziałam czego to było wynikiem, ale bez zastanowienia uniosłam się z miejsca i położyłam swoje wargi na wargach Shuu.  

Już po pierwszej sekundzie mnie zmroziło. Co ja najlepszego zrobiłam?

On już mnie nie lubił.

Teraz mnie najzwyczajniej w świecie zabije.

Jednak on wcale mnie nie odepchnął. Przeciwnie. Oddał pocałunek, a po chwili przejął nad nim całkowitą kontrolę. Zarzuciłam swoje ręce na jego szyje, a on objął mnie w pasie i posadził na swoich kolanach. Przez chwile zapomniałam o całym świecie. 

Do rzeczywistości przywrócił mnie dopiero dzwonek. Oderwałam się gwałtownie od Shuu. 

- P-przepraszam. 

Chwyciłam szybko swoją torbę i wybiegłam z klasy.

Pierwszy pocałunek <3

Robimy "oooooooo" xD