Kalem ile Kelepçe

76. [Komşuculuk]

Zaman azaldıkça heyecan artıyordu. Günler birbirini kovalıyor her batan güneş düğün gününe bir adım daha yaklaştırıyordu bizi. Evin ufak tefek eksikleri, davetli listesi, düğün salonunu beğenip tutma işi, gelinliği kına elbisesini beğenme, davetiyeleri bastırma derken çoğu bitmiş azı kalmıştı.

Evdekiler her geçen gün biraz daha duygusala bağlıyor biraz daha beni erken verdiklerine pişman oluyorlardı.
Annem her gün sabah kalkınca; "Bugün ne pişireyim, kahvaltıda ne istersin?" diye soruyordu. Bizim buranın adeti olduğu üzere nişanlı kız düğüne yakın zaman kala akrabalar tarafından yemeğe davet edilirdi. Bu adet üzerine yakın akrabalar sırayla beni evlerine davet etmeye başladılar. Her gün bir evde toplanıyorduk. İşler ve yemek davetleri derken iki hafta daha puf olup gitmişti.

Evlenmek hayatı ikiye bölmekti sanki. Hayatımın öncesi ve sonrası olacaktı. Ben öncesini bitirmek üzereydim. Bu garip duygu bazen merak uyandırıyor bazen duygulandırıyordu. Büyüyordum. On dokuz yaşında olmama rağmen manevi olarak her geçen gün biraz daha büyüdüğümü hissediyordum.
Bu histe yalnız değildim. Merve de tıpkı benim gibi bu hislerin içine düşmüştü. Her gün telefonla anca beş dakika falan konuşabiliyorduk. Ben kendi işlerime dalmışken onu hayli ihmal etmiştim. Onun hayatındaki değişikliklerde en az benim hayatım gibi hızlı gelişiyordu.
Üç hafta önce kaynanası Almanya'dan arayıp Nalan teyzelerle görüştü. Babasının durumunda ilerleme kaydettiklerini ve doktorların kısa bir süre sonra çok daha iyi olacağını hatta taburcu olabileceğini söyleyince düğün tarihini almaya karar verdiler. Bizim düğünden iki hafta sonrada Merve ve Melih'in düğünü olacaktı. Murat ve ben de onlar adına çok sevinmiştik. Bizim düğün hazırlığı ile onların düğün hazırlığı denk geldiği için onlarda kendi evleri ve düğün telaşıyla uğraşıyordu. Merve'nin annesi çeyiz konusunda benim anneme göre daha yatkın olduğu için çoğu şeyi zaten halletmişti. Geriye kalanları da düğün tarihi belli olunca hallettiler. Mobilyalarını bile seçmişlerdi ama istedikleri gibi bir ev bulamadıkları için eşyaları eve yerleştirmeye başlayamıyorlardı.

Onların aksine bizim bütün işlerimiz bitmişti son olarak düğüne çok az kaldığı için kıyafet dolabımdan birkaç tane giysi ayırıp geriye kalanını annemle toplayarak benim evime gitmek üzere valizlere koyduk. Annem kıyafetleri katlarken dayanamayıp ağlayınca beni de ağlattı.
İki sulu göz ağlaya ağlaya sarıla sarıla topladık.

Murat'la konuştuğumuz gibi ben kıyafetleri toplamayı bitirince onu aradım. O da kendi kıyafetlerini toplamıştı, birlikte evimize gidip yerleştirecektik. Kapının önünde valizleri arabaya yerleştirirken Melih ve Merve arabayla yanımızdan geçiyordu, Melih durup camı açtı.

"Devrem kolay gelsin, bitmedi mi sizin işler?"

"Bitti sayılır devrem, bunlar son. Siz ne yapıyorsunuz hala ev aramaya devam mı?"

"Evet maalesef... Bulamadık bir türlü her gittiğimiz evde bir sorun çıkıyor içimize sinmiyor şimdi yine ev aramaya çıktık."

"Anladım kardeşim, inşallah bulursunuz bir an önce. Bak aklıma ne geldi, eğer siz de isterseniz ev aramaya ara verip bizimle gelsenize. Kalan son eşyaları yerleştirmeye bizim eve gidiyoruz, siz de gelirseniz hem bizim evi görürsünüz hem de biraz kafanız dağılır."

Melih dönüp Merve'ye sordu, ben eğilip uzaktan Merve'ye evet demesi için kafa salladım. Merve de ev aramaktan sıkılmıştı, biraz mola vermek ona da iyi gelecekti, geçenlerde bizim evi merak ettiğinide söylediği için hemen kabul etti. Biz de arabamıza bindik, onlar arkada biz önde bizim evin yolunu tuttuk. Evimizin önüne gelince arabalardan indik.

"Burası işte. Sağ taraf beşinci kat." dedi Murat eliyle apartmanı gösterip.

Merve ve Melih başını kaldırıp apartmana bakarak gülümsedi.
"Devrem çok düzenli çok güzel bir mahalle burası. Daha önce gelmiştim bu mahalleye biraz ileride bir arkadaşım oturuyor. Apartmanın konumu da çok güzel, avm, market, hastahane falanda yakın. Zaten karşıda deniz olması çok iç açıcı. Valla ne diyim içini görmedim ama şimdiden çok beğendim güle güle oturun."