Strażnicy cienia II

część 42

          – Złapałem trop – oznajmił z dumą Gert.

          – Jesteś genialny – pochwaliła go narzeczona. – Niedobrze, że zbiera trupy. Chociaż ich nie obawiam się tak jak żywych.

          – Ja też – przyznał Gert. – Poza tym po co mu trupy? Chyba tylko na drogę, a to zaledwie kawałek... Może gdzieś je sobie zakopie na później.

          – Albo pójdzie z nimi na plantację. Tam już narobiłyby bałaganu – zasugerowała Veronika.

          – Czy mamy pewność, że on wie, kim my jesteśmy? – zapytał Edgar.

          – Nie – odparła kobieta. – Wie, kim ja jestem. Reszty nie powinien znać... Chyba że ktoś śledził Jose, gdy wracał z tartaku.

          – Kto ma ochotę zobaczyć zajazd zrujnowany przez wampira? – przerwał im Gert.

          – Można tam pojechać i się rozejrzeć – uznała czarodziejka.

          – Radzę najpierw zjeść – powiedział Edi i sięgnął do torby, w której był prowiant.

          Jose zdjął koc z Esteli, a Veronika wyjęła pamiętnik Dietmunda von Carsteina. Nie był zbyt gruby ani w całości zapisany.

          Najpierw zajrzała na koniec.

          Wkrótce się stanie. Kiedy się połączą matka i córka, będę najpotężniejszy z całego rodu, a być może ze wszystkich, którzy dotąd istnieli.

          Te słowa zaskoczyły ją i zatrwożyły. Przeczytała je ponownie, tym razem na głos.

          – Myślę, że to córka. – Skinęła w stronę Estalijki.

          – A gdzie jest matka? – zapytał Gert.

          – Może u niego.

          – Ona nic nie mówiła o matce, tylko o narzeczonym – przypomniał, na co Jose skinął głową.

          – To co, że nie mówiła? Skąd wiesz, że ona nie kłamie? – Veronika nie darzyła jej ani sympatią, ani zaufaniem. – Nieważne. Po prostu zabrzmiało to dość złowieszczo.

          – Może otwórz jeszcze na szesnastej stronie, przeczytaj czwartą linijkę od góry, a wtedy czegoś się dowiemy – zaproponował nieco złośliwie Gert.

          – Dobrze – zgodziła się i po chwili przeszukiwania na głos przeczytała tekst:

          Na księgę rzucono klątwę, ale to nie stanowi żadnego problemu. Właściwie to było zabawne.

          – Pewnie chodzi o księgę, którą znaleźliśmy w jego rzeczach. Dlatego pojawił się ten duch, gdy ją otworzyłam – głośno myślała czarodziejka.

          – Jest przeklęta – podkreślił Edgar.

          – Tak, ale to księga opatrzona symbolem Vereny, a ten duch, czy cokolwiek to było, także miał symbol Vereny, więc umówmy się, że czytanie jej, nie jest zbrodnią – stwierdziła, po czym wróciła do pamiętnika.

          Ralf nie chciał ze mną rozmawiać. Ta suka Verena, nie wiedzieć czemu, wciąż darzy go sympatią. Wymknął mi się, ale księga jest ważniejsza.