Strażnicy cienia II

część 85

          – Zaraz wrócę – powiedział Gert, przerywając ciszę, jaka zapadła po śmierci wampirów.

          – Dokąd się wybierasz? – Veronika nie chciała, by się oddalał. Wiedziała, że walka jeszcze się nie zakończyła.

          – Do zajazdu – odparł.

          – Oszalałeś? Poślij tam swoich ludzi. Chyba między innymi po to ich zatrudniasz.

          – Nieważne. – Pokręcił głową zdegustowany. – Edi miał rację...

          – W jakiej kwestii?

          – Nieważne – mruknął, wpatrując się w płonący budynek.

          Czarodziejka przez chwilę patrzyła na narzeczonego. Ten, wyraźnie niezadowolony, przeładował pistolet.

          – Sama sobie już odpowiedziałam na to pytanie – odezwała się wreszcie.

          – To nie jest dobry moment...

          – Moim zdaniem jest idealny – przerwała mu.

          – Kobiety odbierają wolę – powiedział.

          – Jeśli masz ochotę, to możesz sobie tam iść i nawet spłonąć – rzuciła zdenerwowana. – Od teraz robisz, co chcesz i nie musisz się już ze mną liczyć. Edi miał rację.

          – Zamknijcie się – syknął Alex, który był tuż za nimi.

          – Nie mów mi, kiedy mam się zamknąć! – warknęła na niego Veronika.

          – Czy wy naprawdę niczego nie możecie zrobić normalnie? – ciągnął najemnik.

          – Może możemy, a może nie. Nie twoja sprawa. – Nie zamierzała z nim dyskutować.

          Mężczyzna pokręcił głową i podniósł się z wysiłkiem.

          – Krwawisz – zauważyła Estela i natychmiast do niego podeszła.

          – Nic mi nie będzie – odparł – ale to trzeba opatrzyć.

          Estalijka, nie zważając na jego protesty, od razu się tym zajęła.

          – Przy tym drugim budynku robimy tak samo? – Gert zwrócił się do niego w międzyczasie.

          Czarodziejka podniosła się i bez słowa ruszyła w stronę ochroniarzy.

          – Idź do ludzi, których wyprowadziliście na zewnątrz i jak najszybciej ustal, czy wiedzą, ile ich tu było i gdzie się ulokowały – poleciła pierwszemu najemnikowi, jakiego napotkała.

          – Oni uciekli. Kazałem im się wynieść jak najdalej – wyjaśnił. – Nie wiedziałem, jak to się potoczy.

          – To kiepsko. Mam tylko nadzieję, że nie odjechali na naszych koniach.

          – Może ktoś został – powiedział i biegiem skierował się do bramy, rozglądając się po drodze.

          – Co teraz? – zaczął Gert. – Idziemy do stodoły czy do tego domu?

          Veronika, która właśnie wróciła na swoje miejsce, nie zamierzała mu odpowiadać, tym bardziej, że to pytanie było skierowane do wszystkich.