Strażnicy cienia II

część 49

          Gdy słońce wzeszło, Veronika po cichu weszła do sypialni. Rozebrała się i wślizgnęła się do łóżka. Przez chwilę patrzyła na śpiącego Gerta. Zależało jej na nim bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. Wyraźnie czuła, że był dla niej kimś wyjątkowym.

          Pochyliła się i delikatnie go pocałowała. Zamruczał.

          – Chyba cię kocham – wyszeptała.

          – Gdyby nie to „chyba"... – Zaczął ją całować i wkrótce zatracili się w namiętności, która zupełnie nimi zawładnęła.

          Kobieta była zmęczona, ale nie chciała od razu zasypiać. Położyła się tak, by dobrze widzieć narzeczonego.

          – O czym myślisz? – zapytała, delikatnie głaszcząc go po twarzy.

          – Długo by opowiadać. – Uśmiechnął się. – Ile czasu możemy spędzić w łóżku? Gdzie teraz jest wampir? O której musimy zacząć załatwiać sprawunki? Czy zdążymy do południa wziąć ślub? Skoro już chyba mnie kochasz, to chyba moglibyśmy.

          – Nic się od wczoraj nie zmieniło. No, może odrobinę – powiedziała. – Stęskniłam się za tobą.

          – Byłem tu. Mogłaś przyjść w każdej chwili.

          – Nic mi się nie stało od tego, że trochę potęskniłam. W zasadzie chyba wyszło nam to na dobre – stwierdziła i znów go pocałowała.

          – Jeśli takie konsekwencje ma twoja tęsknota, to ja jestem z niej bardzo zadowolony – przyznał. – Co się działo w nocy?

          – Wampir się nie zjawił, a Edi nie mógł spać.

          – Dlaczego nie mógł spać? – zainteresował się Gert.

          – Nie wiem. Wrócił do domu, gdy miałam już wartę. Potem napiliśmy się razem.

          – Coś go trapi? – Zmartwił się. – Mówił coś?

          – Mnie by chyba nie powiedział – odparła, nie chcąc zdradzać szczegółów.

          – Wczoraj długo rozmawialiście... Chyba nie przez nas? Zbyt osobiście do tego podchodzi. Muszę z nim pogadać – postanowił.

          Veronikę ogarnął niepokój. Jeśli z jakiegoś powodu Edgar opowiedziałby Gertowi o swoim nocnym wybryku, narzeczony byłby na nią wściekły, że sama go o tym nie poinformowała. Gdyby jednak to zrobiła, Gert mógłby raz na zawsze pokłócić się z przyjacielem, a tego chyba by nie chciał. Sytuacja była nieco skomplikowana.

          Gdy kobieta się obudziła, w domu panowała cisza, a promienie słońca rozświetlały jej sypialnię. Na poduszce obok leżała złożona kartka. Sięgnęła po nią i zaczęła czytać:

          Najdroższa ukochana,

          wraz z moim przyjacielem Edim udaliśmy się na poszukiwania najemników. Wybacz, że nie było mnie przy Tobie, kiedy się obudziłaś. Mam nadzieję, że nie będziesz długo czekać.

                                                                                           Twój Gert