Strażnicy cienia II

część 79

          Zatrzymali się na wzgórzu. Veronika patrzyła na wieś otoczoną palisadą. Sprawiała wrażenie opuszczonej. Z daleka nie widać było strażników ani żadnych śladów walki czy zwłok. Nic tam też raczej nie spłonęło. Brama była zamknięta.

          – Masz może lunetę? – czarodziejka zwróciła się do Alexa.

          – Nie – mruknął, nie odrywając wzroku od osady.

          – Ostatnio ciągle brakuje mi lunety... – Spojrzała na Gerta, który właśnie podjeżdżał. – Kochanie, czy masz może lunetę? – zapytała, gdy zatrzymał się obok niej.

          – Nie mam, ale mogę się dowiedzieć, czy ktoś ma – powiedział.

          – Jeśli możesz... – Uśmiechnęła się do niego.

          – Czy ktoś ma lunetę? – zwrócił się do towarzyszy.

          Niestety nikt nie dysponował takim sprzętem.

          Alex zacisnął zęby i zmrużył oczy, ale nie przestał obserwować wioski.

          – Musimy sobie sprawić lunetę – zdecydowała czarodziejka.

          – Tu raczej jej nie dostaniemy – stwierdził Gert. – Pewnie nikogo tutaj nie ma oprócz wampirów. O ile one tu są – zmienił temat.

          – Są – odezwał się Alex.

          – Tak? A skąd wiesz? – zainteresowała się Veronika.

          – Ślady. – Wskazał na drogę i zeskoczył z konia. – Ślady stóp.

          – Czyli tego najważniejszego tu nie będzie. Mówiłeś, że poruszał się konno – przypomniała. – Miałeś rację, jest w lesie – zwróciła się do narzeczonego.

          – Tam chyba ma więcej swobody. Tu byłby jak motyl w pojemniku – powiedział Gert.

          – Ale dlaczego wszystkie nie poszły do lasu? – zastanawiała się. – Razem są silniejsze.

          – Prawdę mówiąc, nie wiem – przyznał Alex. – Być może miały jakiś powód, a może postanowiły zatrzymać się w lesie, a we wsi były, by się najeść. Może część z nich tu została i trzymają zakładników, by się nimi posilić przed nocą.

          – Więc nie spalimy tego tak po prostu – odezwał się Jose.

          – Trzeba się najpierw rozejrzeć – stwierdził były łowca czarownic.

          – I to już zaczyna być ryzykowne – zauważyła Veronika.

          – W dzień nic nam nie zrobią – wtrącił dowódca najemników.

          Czarodziejka nie chciała oficjalnie brać na siebie tego, co miało nastąpić, więc podeszła do Alexa i stanęła blisko niego.

          – Masz w tym doświadczenie, prawda? – zaczęła prawie szeptem. – Dowodziłeś ludźmi. Może poprowadź ich tak, by to było skuteczne.

          Popatrzył na swoich niedawnych współpracowników i pochylił się w stronę kobiety.

          – Mam kierować twoim cyrkiem? – zapytał.

          – To twoi koledzy. Nie mów tak o nich – upomniała go.

          – Mówię o pozostałych. Mówię o wszystkich. Najemnicy nieudacznicy, barmanka, krasnolud alkoholik...

          – Weź pod uwagę, na co się zamierzają i nie obrażaj ich – przerwała mu. – Zajmij się najemnikami, a resztę zostaw mnie.

          – Zwracam ci tylko uwagę na pewien fakt. To nie są osoby, z jakimi zazwyczaj pracowałem, a jeśli coś pójdzie nie tak, to będzie moja wina.

          – Jeśli nie chcesz się tego podjąć, to nie ma sprawy. Możesz robić, co ci się żywnie podoba, a my i tak sobie poradzimy. Nie ma tutaj nieudaczników – rzuciła zirytowana.

          – Nie powiedziałem, że tego nie zrobię. Po prostu brak im kwalifikacji. Z tym się musisz...

          – Skocz do miasta i znajdź wykwalifikowanych ludzi – przerwała mu po raz kolejny.

          – Tak, ty się z nikim nigdy nie zgadzasz. Wsiadaj na konia i rób, co każę. Jeśli mam dowodzić, to wszyscy muszą robić to, co każę! – podniósł głos. – I bez dyskusji!

          – Wiesz co? Zapomnij o tym, co powiedziałam. – Veronika odwróciła się w stronę Jose. – Co robimy?

          – Najpierw trzeba wykonać rekonesans – zasugerowała Estela. – Musimy obejść palisadę, sprawdzić, czy się nie chowają gdzieś z tyłu i czy nie ma innego wyjścia. Potem spróbujemy sforsować bramę. Pewnie się zabarykadowały... To ich twierdza, więc będą okupować największy, najsolidniejszy budynek. Taki, w którym będą mogły się pomieścić.

          Czarodziejka od razu wytypowała dwie takie budowle.

          – Mówiłeś, że zachowują się jak dzikusy. Nie są opanowane jak te starsze wampiry – Estalijka zwróciła się do Alexa. – Jeśli nie ma tutaj ich przywódcy, to z pewnością nie zadbały o pozory. Po prostu harcowały nocą, a potem się schowały. W takim wypadku szukałabym ich w chatach, gdzie są szczelnie pozamykane okiennice i drzwi. Nie mam doświadczenia z porywaczami i zakładnikami, więc nie wiem, gdzie mogą ich trzymać, ale pewnie gdzieś blisko. Z tej odległości wybrałabym trzy budynki. – Wskazała zajazd, stodołę i duży dom, który prawdopodobnie należał do tutejszego władcy. – Jeśli się podzieliły, pewnie trzymają zakładników w stodole.

          – To by znacznie ułatwiło sprawę – stwierdziła czarodziejka.

          – Stodoła szybko spłonie i prawdopodobnie nie uda nam się nikogo ocalić – powiedział Jose.

          Veronika wzięła narzeczonego za rękę i pociągnęła go za sobą na ubocze. Objęła go i pocałowała, po czym wyszeptała:

          – Powinnam tam pójść i się rozejrzeć. Trzeba ich zlokalizować, zanim narobimy hałasu. Jeśli jednak tam pójdę, to się odkryję, a Alex węszy. Zresztą każdemu to by się wydało podejrzane. Z drugiej strony większość pewnie i tak zginie, a jego można w razie czego załatwić.

          – Tak, zwalimy to na wampiry. – Pocałował ją. – Mam pomysł – powiedział głośno do wszystkich. – Powinniśmy podzielić się na trzy grupy. Jeśli zaatakujemy stodołę, damy czas pozostałym na umocnienie swoich pozycji i stracimy efekt zaskoczenia. Musimy zostawić konie i wejść tam po cichu, podkraść się. Mają pozamykane okiennice, więc możemy się dostać pod same budynki. Mogą mieć broń dystansową. O tym pani zapomniała – zwrócił się do Esteli. – Przynajmniej dwa budynki są ustawione względem siebie tak, że śmiało można z jednego ostrzelać drugi. Powinniśmy zaatakować jednocześnie oba i chować się pod ścianami, by nie mogli do nas strzelać. Ktoś musi sprawdzić, czy zakładnicy faktycznie są w stodole. Rozumiem, że zależy nam na ich ocaleniu.

          – Naturalnie – potwierdziła czarodziejka.

          – Może ich tam nie być, a stodoła może być pusta – kontynuował Gert. – Jeśli jednak są tam zakładnicy, ktoś musi ich uwolnić. I należy się tym zająć w pierwszej kolejności.

          Alex przez cały czas uważnie przyglądał się narzeczonym.

          – Drogie dzieci, chyba o czymś zapomniałyście – odezwał się krasnolud. – Te potwory mogą poruszać się w dzień, a kiedy podpalimy ich schronienie, z pewnością nie będą tam czekać, aż się usmażą. To nie będzie spacer po łące. Jeśli będziemy siedzieć pod budynkami, to czeka nas zmasowany atak.