Strażnicy cienia II

część 65

          Gdy spostrzegła, że krasnolud niespiesznie do niech zmierza, zwróciła się w jego stronę.

          – Dlaczego się nie zdrzemniesz, Gottri? – zagadnęła.

          – Nie warto. – Machnął ręką. – Potem ciężko otworzyć oczy.

          – Jak uważasz, ale zatrzymamy się dopiero rano.

          – No i? – Wbił w nią wzrok. – Próbujesz mnie zniechęcić? Myślisz, że zawrócę? – zapytał.

          – Nie, po prostu chciałam, żebyś wiedział – wyjaśniła.

          – Spokojnie. Nie takie rzeczy w życiu się robiło – zapewnił ją.

          – A jakie się robiło? – wtrącił Alex.

          – Na przykład jakieś piętnaście lat temu całą noc siedzieliśmy w bagnie. Przygotowaliśmy zasadzkę na mutanty. Wiedzieliśmy, którędy chodzą i czekaliśmy zanurzeni w tym cuchnącym bajorze potąd. – Wykonał gest na wysokości piersi.

          – Nie wciągało was? – zainteresowała się Veronika.

          – Nie. Z wierzchu było miękko, a pod spodem twardo. Jak w rzece, nie?

          – Nie wiem – przyznała. – W bagnie nigdy nie stałam.

          – Jest jak w rzece – powtórzył. – Ja też się nie znam na bagnach, ale nikt się nie utopił.

          – Dorwaliście te mutanty? – zapytała.

          – Nie – zaprzeczył, kręcąc głową – ale chodzi o to, że siedzieliśmy tam całą noc.

          – Ciekaw jestem, jak zamierzaliście zaatakować – odezwał się Alex.

          Czarodziejka z trudem powstrzymywała się od śmiechu.

          – To była zasadzka. Mieliśmy ich zaskoczyć od tyłu, kiedy przejdą... – przerwał i spojrzał na północ. – Ale się jara. Czekamy na coś?

          – Mamy postój – powiedziała.

          Gottri mruknął coś pod nosem i poszedł w kierunku swojego kuca.

          Kobieta odprowadziła go wzrokiem, po czym spojrzała na Alexa. Przyglądała mu się przez chwilę, zastanawiając się, z kim tak naprawdę miała do czynienia. Nie był typowym najemnikiem. Był inteligentny, spostrzegawczy i miał sporo ogłady.

          – Kim ty jesteś? – zapytała w końcu, patrząc mu w oczy.

          – Nazywam się Alex Runge. – Nieco pochylił się w jej stronę.

          – Dobrze wiesz, o co pytam. – Nie była już w nastroju do żartów.

          – Chyba nie zaczynasz mnie o coś podejrzewać? – Wyraźnie unikał odpowiedzi, co dało Veronice do myślenia.

          – Pytam, kim jesteś. Jeśli to nie tajemnica, to chyba możesz odpowiedzieć. – Nie odpuszczała.

          – Jestem najemnikiem.

          – Proszę cię... – Znudziła ją ta gra.

          – No co? Teraz zarzucasz mi kłamstwo? Pracuję dla tego tam. – Gestem wskazał dowódcę. – On z kolei został wynajęty przez twojego narzeczonego. Co jeszcze chcesz wiedzieć? Mam miecz, tarczę, zbroję. Biorę pieniądze za to, co robię. Czego więcej trzeba?