[Poprawki]Pocałunek Wampira 1&2 || Leondre Devries

Rozdział 16 ~ Jak to?

Dotarliśmy do miasta. Wszyscy przechodni zachowywali się normalnie. Bardzo mnie to zdziwiło.

- Czy ty..- Zaczęłam. Przerwał mi.

- Tak.. uważnam, że to dość podejrzane.

- Ale dlaczego oni się niczym nie martwią? No i gdzie te wampiry?

- Myślę, że chciał nas tylko nastraszyć. Lub zawiadomić, że wkrótce nadejdzie coś owiele gorszego- Zamyślił się.

- Już nie rozumiem.

- Wampiry musiały atakować tylko na terenie plaży. Z tąd nikt nie wie, że wogóle takie coś miało miejsce. Tylko Charlie mi mówił, że uratowali część osób.

- Myślisz, że oni żyją?

- Nie jestem pewien, może być taka opcja że wyjechali lub gorzej powiedzą o tym komuś.

- Komu naprzykład?

- Rządu. Jeśli oni się dowiedzą o jakimś zamieszaniu z dowodami to będą szukać do skutku aż nie znajdą, a wtedy mogą znałeść nas. Nawet nie chce pomyśleć co mogło by nam zrobić.

- Ale oni są ludźmi a ty wampirem. Dał byś sobie z nimi świetnie radę.

- Nie wiem czy bym dał na kilkuset żołnierzy. A nawet gdyby to czy naprawdę opłaca się zabijać ludzi? - Spojrzał na mnie.

- Przepraszam. Nie pomyślałam. Ja już nie wiem co mówię - Posmutniałam.

- Spokojnie. W końcu nie robisz nic złego. Sam miał bym tak, gdybym dowiedział się tyłu rzeczy naraz. Nagle świat staje do góry nogami.

- Znałeś takie uczucie?

- Opowiem ci coś, ale się przejdźmy - Uśmiechnął się.

Szliśmy rynkiem. Było spokojnie. Wszyscy ludzie znajdowali się praktycznie na centrum. Mogliśmy spokojnie rozmawiać. Aby się nam dodatkowo nie nudziło, chłopak kupił krakersy. Mogliśmy jeść i gadać do woli.

- Powiem ci coś co może cię bardzo zdziwić.

- Słucham cię.

- Za nim się urodziłem ja też byłem człowiekiem.

- To dla tego mówiłeś coś o resztkach człowieczeństwa.

- Dokładnie - Uśmiechnął się.

- Jak to się stało, że jesteś wampirem?

- Miałem wtedy dokładnie 16 lat. Zawsze się zastanawiałem dlaczego na mojej piersi widnieje ten znak. Kiedyś myślałem, że to blizna, ale z czasem dowiadywałem się prawdy kim naprawdę jestem. Mój tata był wampirem a moja mama człowiekiem. Zakochali się na plaży. On tak samo jak ja nie mógł powstrzymać się aby wtopić się w ukochaną. Dawał radę każdego dnia. Pobrali się, kochali ogółem żyli jak normalna para. Pewnego dnia mama oznajmiła, że jest w ciąży. Bała się że może pójść coś nie tak. W końcu co to będzie za dziecko?. Wampir czy człowiek? Chciała abym był zdrów. Żebym przeżył. Chciała aby tato ją ugryzł. I tak zrobił. Mama długo walczyła z sobą.  Nie chciała nikogo skrzywdzić. Była jedną z nas. Ale wszystko się udało. Urodziłem się niestety jako człowiek, ale w moich żyłach płynęła krew wampira. Dlatego byłem silny i szybki. Reszta moich umiejętności narodziła się w wieku 16 lat. Mama wyznała mi całą prawdę. Wytłumaczyła wszytko jak było z nią z tatem i ze mną. Nie zastanawiałem się ani chwili dłużej. Chciałem być jak oni. Kiedy mama ugryzła mnie czułem, jak bym coś ostrego wędrowało po mnie całym. Kiedy się obudziłem nie byłem sobą. Dzięki rodzicą, opanowałem się.  Później moja mama poznała twoją przy wywiadzie. Twoja mama była świetna reporterką. Tak się zakolegowały. Zapoznała ją ze swoim kolegą czyli twoim tatą. Było wszytko w porządku od czasu twoich narodzin. Zachowywał się źle. Pragnął...eh nie będę kłamał. Chciał cię zabić za to że jesteś człowiekiem. Powstrzymałem go i oznajmiłem że przemiana może nastąpić kiedy ukończysz 16 lat. Posłuchał, ale i tak znęcał się nad wami. Twoja mama nie chciała odejść bo go bardzo kochała. Broniłem was na tyle ile mogłem. Resztę już znasz jak się tobą opiekowałem. Jesteś większości człowiekiem, ale ja wiem że w tobie jest odrobina wampirzego Ja. Przemiana nie nastąpiła, ale da się jeszcze to uratować. Wystarczy, że pozwolisz się ugryźć. A wtedy będziesz jedną z nas.

- Jejku.. naprawdę dużo tego. Zaczynam sobie powoli wszystko układać,ale Leo ja nie chcę. Po pierwsze jesteś skarżony a po drugie lubię być człowiekiem.

- Szczerze mówiąc,dla bym wszytko aby być znów człowiekiem....

~ Dużo info, ale myślę że da się ogarnąć no nie? Do zobaczenia ~