Impossible // Liam Payne

Part 1

Onzeker als maar kon zette ik een paar stappen naar voren, ik ging met mijn hand door mijn blonde krullen en verstopte mijn handen toen weer in de mouwen van mijn grijze hoodie. Ik schraapte mijn keel en probeerde wat woorden over mijn lippen te laten rollen maar het enige wat er te horen was, was een schrille piep en beschamend sloeg ik mijn hand voor mijn mond. Ik wilde in tranen uitbarsten en ik vervloekte mijn broer omdat hij de oorzaak van dit was. Ik schuifelde wat heen en weer met mijn voeten en ik geneerde me dood. Mijn broer mocht dat wel fijn alles al mooi voor elkaar hebben, met zijn zingende groepje en alle meisjes achter zich aan maar dat betekende niet dat ik dit allemaal ook moest door staan. Ik keek opzij waar ik hem zag staan samen met zijn vriendin die haar duimen omhoog stak als teken dat ik het goed zou gaan doen. Ik beet op mijn onderlip en de lampen die eerst fel in mijn gezicht schenen leken nu nog feller te schijnen. “Ga je gang.” Zei hij, ik knikte moeilijk en schraapte opnieuw mijn keel en pakte onhandig de microfoon vast. Ik knikte en de muziek begon langzaam op gang te komen. Ik zong perfect elk woord van de tekst mee, zuiver of niet – ik genoot er van om te zingen. Mijn verlegenheid en onzekerheden verdwenen voor anderhalve minuut als sneeuw voor de zon en toen de muziek weer stopte was ik weer het meisje dat zich het liefst wilde verstoppen voor de buitenwereld. Ik luisterde aandachtig naar het kritiek wat me geleverd werd en mijn mond viel een stukje open van verbazing. Ik was door. Ik liep met een snelle pas het podium af en het angstige gevoel wat mijn lichaam net had overgenomen was weg gezakt en had plaats gemaakt voor opluchting. “Ik wist wel dat het je zou gaan lukken!” Zei mijn broer enthousiast, ik forceerde een nerveuze glimlach op mijn gezicht toen we bij de grote hal aan kwamen waar de rest wachtte op ons – mijn blik bleef hangen op eén iemand in het bijzonder maar toen ik zag dat iemand anders zijn hand vast hield duwde ik de gedachtes dat hij en ik ooit bij elkaar zouden kunnen zijn, weg. Ik zuchtte zachtjes en keek toe hoe Harry iedereen vrolijk vertelde dat ik door was naar de tweede auditie ronde. Híj glimlachte naar me en gaf me een warme knuffel, die voor mij veelte kort duurde en ik voelde een vlaag van teleurstelling door me heen gaan toen hij me dan ook weer los liet. Met zijn allen liepen we het grote gebouw uit waar alle audities werden gehouden die plaats vonden in North Hampshire. Ik liep maar wat achter iedereen aan terwijl ik prutste met de draadjes van mijn oordopjes die in de knoop zaten, ik zuchtte gefrustreerd en gaf het toen maar op. Dan maar geen muziek en gezellig luisteren naar de verhalen die de rest te vertellen had. Ik propte mezelf in een van de auto’s en kwam terecht naast een van de beste vrienden van mijn broer, maar toen ik zag dat hij een gesprek met me wilde aan gaan wendde ik mijn blik naar buiten. Ik wist het, het was onbeleefd maar ik kon mezelf geen normale houding geven wanneer ik met hun was, ze lieten me allemaal zo minderwaardig voelen en ik kreeg een intimiderende indruk van ze – terwijl ik wist dat, dat nergens voor nodig was.