Impossible // Liam Payne

Part 36

We waren aangekomen bij het volgende hotel in Noorwegen, ik liet mijn koffers vallen en keek de kamer rond. Het leek net zo erg op de voorgaande kamers waar ik de afgelopen maand was geweest, nog maar anderhalve maand en dan zouden we weer terug naar Engeland gaan maar om heel eerlijk te zijn, wilde ik nu al terug. Ik voelde me alles behalve goed en ik miste het om thuis te zijn samen met Leila. “Hey, we gaan zo naar het concert gebouw. Ga je mee?” Ik draaide me om en keek in het vragende gezicht van mijn broer, ik knikte langzaam en hij keek me even onderzoekend aan. “Gaat het wel?” Ik hoorde overduidelijk de bezorgdheid in zijn stem, dus knikte ik maar om dat weg te nemen. Hij moest zich concentreren op het concert en niet om mij en om mijn gevoelens. “Ja, het gaat prima. Ik kom zo.” Zei ik toen en ik duwde hem de kamer uit zodat ik me kon omkleden. Ik trok snel wat anders aan, wat meer comfortabel zat en liep toen mijn hotel kamer uit die ik eerst zou moeten delen maar toen Zayn had besloten zijn nieuwe lover mee te nemen, moesten er meer kamers komen. Ik liep over de gang en toen ik zag dat de liftdeuren net dicht schoven besloot ik maar met de trap te gaan, ik liep rustig naar beneden en keek om me heen om te kijken of ik de jongens al zag. Maar in plaats daar van zag ik Casey om zich heen kijken, ik liep snel op haar af toen ik zag dat ze weg wilde lopen en tikte haar aan. “Weet jij waar de jongens zijn?” Ze schudde haar hoofd en lachte even. “Ik zocht ze ook al. Ze zeiden dat ze hier zouden zijn.” Mompelde ze toen, ik knikte en tuurde toen in het rond. “Oh! Daar!” Ik liep snel op de af toen ik ze zag zitten buiten en ik hoorde dat Casey me vlug achterna kwam. “Jullie hadden wel mogen zeggen dat jullie buiten zouden wachten.” Zei Casey meteen en ging bij Zayn zitten die meteen een arm om haar schouders heen sloeg waardoor ze weer wat dichter bij elkaar zaten. Ze zon scheen fel in mijn ogen, dus zette ik mijn zonnebril op die tot nu toe de hele tijd op mijn hoofd zat. Er kwam een auto aan gereden die vlak voor ons stopte, een man stapte uit en vroeg aan de jongens of ze One Direction waren. Na wat gepraat te hebben met de man kwamen we er achter dat – dat ons vervoer was. We stapten in – in de auto wat eigenlijk meer een busje was omdat we er serieus allemaal in paste. Ik keek uit het raam, we reden langs allerlei gebouwen waar namen op stonden waar ik nog nooit van mijn leven van had gehoord en ik keek mijn ogen uit toen we bij het concert gebouw aan kwamen. “Is dit het?” Vroeg ik terwijl ik mijn zonnebril wat omhoog hield. “Blijkbaar.” Zei mijn broer die naast me was komen staan. Ik keek er met grote ogen naar, het was echt ontzettend groot en ik kon het hier door haast niet geloven dat het echt was uitverkocht. “Kom, dan gaan we naar binnen.” Verderop zagen we al allemaal bussen staan die bij de jongens hoorde, waar al het apparatuur in zat dus dit moest het dan ook wel echt zijn. Toen we binnen kwamen werden de jongens meteen mee getrokken door hun management en bleven Casey en ik alleen over. “Gaan we rond kijken?” Stelde ze voor en ik knikte, we liepen door wat gangen heen en ik vroeg me af of we ooit nog uit dit gebouw zouden gaan komen. “Oh mijn god, moet je kijken!” Riep ze enthousiast terwijl ze een sprintje trok naar een reling, ze boog wat voorover en toen ik naast haar kwam staan keek ik mijn ogen uit. We waren op de derde rang van de zitplaatsen en het was echt ontzettend hoog en groot vanaf hier. We liepen een trappetje af, die tussen de stoelen lag en gingen toen op twee stoelen zitten. We zagen de jongens op het podium staan maar de kans dat zij ons zagen was erg klein. Ik pakte mijn iPhone erbij en ging met mijn vingers over het beeldscherm. ’Kijk eens naar boven.’ ik zag Zayn zijn mobiel pakken en verward om zich heen kijken waardoor ik en Casey begonnen te lachen. “Mag ik wat vragen?” Vroeg ze plots aan me. Ik knikte en keek haar afwachtend aan. “Mis je het niet? Om thuis te zijn..” Alsof ze wist wat er in me om ging. “Ja, heel erg.” Prevelde ik toen. “Ik denk erover om naar huis te gaan.” Zei ik toen en ze keek me teleurgesteld aan. “Nee, niet gaan! Dan ben ik alleen en ik vind het leuk om met je om te gaan.” Zei ze toen lachend en ik maakte een ‘aaw’ geluid. “Ik zie wel..” Zei ik toen maar.