Impossible // Liam Payne

Part 32

Ietwat onzeker liep ik verder naar ze toe terwijl ze me nog steeds aan het aanstaren waren. Misschien was het dan toch geen goed idee geweest om dit aan te trekken. Liam kwam op me afgelopen en bleef toen vlak voor me stil staan. “Je ziet er..” Afschuwelijk, lelijk, stom uit? “Geweldig uit.” Maakte hij zijn zin af. Ik giechelde wat nerveus en bedankte hem toen. “Kom, we moeten gaan.” Riep Niall toen, we liepen allemaal naar buiten waar twee witte limousines stonden te wachten. We verdeelden ons over de limo’s en onderweg zouden we de dates van Harry en Zayn gaan ophalen. Ik stapte samen met Liam, Zayn en Louis in de achterste limousine en ik voelde dat de limousine na een paar minuten weg reed. Ik begon me ongelofelijk zenuwachtig te voelen, de hele wereldbevolking zou me samen met Liam gaan zien en denken dat we een stelletje zijn. Wat niet zo was. Ik speelde wat met mijn vingers en Zayn – die tegenover me zat – keek me met een lach aan, ik rolde met mijn ogen. Ik was te zenuwachtig om dit grappig te vinden, na een kwartier rijden kwamen de limousines tot stilstand en meteen stapte Zayn uit. Nieuwsgierig keek ik naar het portier wat nog open stond maar ik kon amper wat zien doordat het zo donker was buiten . Zayn kwam weer de auto in gestapt en een meisje volgde niet veel later, ze was echt een ongelofelijk knap meisje en mijn zelfverzekerdheid was meteen weer naar nul komma nul gedaald. Niet dat het eerst veel was, maar nu was er al helemaal niks meer. “Ik ben Casey.” Stelde ze zichzelf voor, ze lachte breed met haar tanden bloot en schudde ons allemaal de hand. Zayn keek haar verliefd aan en ik kon hem wel begrijpen, ze was ongelofelijk mooi en nog eens vriendelijk ook. De limousine begon weer te rijden en hoe dichter bij we kwamen, bij de locatie waar de award show zou worden gehouden, hoe zenuwachtiger ik werd. Ik voelde mijn iPhone trillen, die ik vast had in mijn hand en ik keek vlug naar het scherm. ’Doe niet zo nerveus.’ Ik keek Zayn even aan en zei zonder enig geluid ‘sorry’ hij lachte even en schudde toen zijn hoofd. Hij had gelijk, ik moest stoppen. We kwamen aan bij het gebouw en toen de deuren open gingen werd mijn uitzicht verpest door allemaal felle flitsen van camera’s die de mensen vast hielden om foto’s te maken van dit alles. Liam stapte als eerste uit en hielp mij als een echte heer, uitstappen door mijn hand vast ze houden. “Don’t be nervous.’ Fluisterde hij me nog toe voor we de rode loper opliepen, ik glimlachte even naar hem en haakte toen mijn arm door die van hem. Met de hele groep liepen we de rode loper op, waar we even stilstonden zodat de paparazzi foto’s konden maken. Meisjes die schreeuwden om hun aandacht en handtekeningen en de jongens die deden dat ook met alle plezier, toen we na een half uur alles gehad hadden konden we rustig naar binnen lopen. Een vrouw met een headphone op haar hoofd en een notitieblok kwam naar ons toe gelopen. “One Direction, niet waar?” Vroeg ze toen en we knikte allemaal, ze wenkte ons en we liepen braaf met haar mee. “Dit zijn jullie plaatsen. We bedankten haar en namen toen plaats op de stoelen die voor ons bedoeld waren, ik zat tussen Liam en Niall in en meteen voelde ik me weer ongemakkelijk. De zaal begon langzamerhand vol te stromen met allemaal bekende mensen, de lichten werden gedempt en de presentatoren liepen het grote podium op en begonnen met de intro van de show. Ergens deed het me denken aan mijn xfactor avontuur wat compleet in het water was gevallen maar snel duwde ik die gedachtes weer weg toen de eerste artiest het podium op kwam gelopen om op te treden.