Impossible // Liam Payne

Part 62

62. Just, leave me alone!

Ik luisterde vrolijk naar de liedjes die de jongens aan het zingen waren en ik kon niet meer trots op ze zijn dan dat ik nu was. Ik zat op een bank in de studio met mijn benen opgetrokken en achter het glas stonden de jongens te zingen, ze klonken echt geweldig en hun nieuwe liedjes klonken gewoonweg fantastisch. Ik hoorde hoe de muziek stopte en zag dat ze hun koptelefoons afdeden en die vervolgens ophingen, ze kwamen naar buiten gelopen en ploften neer op de bank naast mij. Gelukkig was het een grote hoekbank anders zou ik nu geplet worden door hun vijf. “En wat vond onze allergrootste fan ervan?” Vroeg Louis grijnzend en ik keek hem met opgetrokken wenkbrauw aan. “Fan?” Zei ik toen lachend en hij knikte. “Nou jullie ‘fan’ vond het geweldig.” Zei ik terwijl ik met mijn vingers aanhalingstekens maakte bij het woord ‘fan’. “Dat is mooi!” Zei hij toen blij en ik keek even naar de andere jongens. Ik zag dat Liam er nog steeds mee zat, over vanmorgen en ik begon me langzamerhand erg schuldig te voelen. Maar hij wist niet dat ik het voor hem deed. Ik zuchtte zachtjes en hoorde toen een deur open gaan, ik keek achterom en mijn mond viel open. “Casey!” Riepen Zayn en ik tegelijk blij. Ze kwam lachend op ons afgelopen en zoende Zayn meteen toen hij zijn armen om haar heen had geslagen. We hadden haar al twee weken niet meer gezien omdat ze in een andere plaats woonde van Engeland. Ze knuffelde de jongens en kwam toen bij mij. “Ik heb je zó gemist!” Zei ze terwijl we elkaar een knuffel gaven. “Ik jou ook!” Ze keek me even aan en ik ze gaf me een blik van ‘wij moeten praten’ ik knikte voorzichtig en ging toen weer zitten op de bank, ze nam plaats naast Zayn die meteen zijn arm om haar heen sloeg. “Jongens, we moeten weer verder!” Ze stonden allemaal op en liepen weer de studio in en zette hun koptelefoons op. “Oké, wat is er?” Vroeg Casey me meteen en ik keek haar vragend aan. “Niet beledigend bedoeld meid, maar je ziet er echt slecht uit. Vermagerd, vermoeid..” mompelde ze toen, ik beet even op mijn onderlip en ik weet niet waarom maar het raakte me kei hard. Ik probeerde er beter uit te zien en ik kreeg alleen maar te horen dat ik er slechter uit begon te zien. “Er is niks, ik kom gewoon slaap te kort.” Zei ik toen, zo zelfverzekerd mogelijk. “En dan het vermagerde gedeelte?” Vroeg ze en ik wendde even mijn blik van haar af en keek naar de jongens. “Ik ben niet vermagerd.” Zei ik toen en ik voelde dat ze me aan bleef kijken. “Dat ben je wel Victoria, en ik zie aan je dat er iets is.” Zei ze toen bot en ik keek haar fronsend aan. “Er is niks.” Zei ik toen. Ze schudde haar hoofd en stond toen op. Ik keek toe hoe ze de kamer uit liep en de deur toen dicht trok, ik wist dat ze nu boos was omdat ze wist dat ik iets voor haar achter hield maar ik was het dan ook niet van plan om aan iedereen te gaan vertellen. Het zou was zijn ‘hey, ik kots al mijn eten uit.’ Nee, daar zat niemand op te wachten. Bovendien was ik sowieso niet iemand die haar problemen zomaar op tafel gooide. Ik zuchtte en liet mezelf wat onderuit zakken, ik sloot mijn ogen en ik voelde me meteen weer rot. Ik hoorde de deur open gaan van de studio en zag mijn broer er uit komen. “Wat ga je doen?” Vroeg ik aan hem toen hij alleen eruit kwam. “Ze moeten iets met z’n vieren opnemen.” Zei hij toen en ik knikte. Hij kwam naast me zitten en keek me toen aan. “Liam denkt dat er iets met je is, hij zit er echt mee dus vertel..” Ik stond op en liep naar de deur. “Er is niks, oké?” Ik trok de deur open en liep de kamer uit net zoals Casey een paar minuten eerder had gedaan. Ik wist dat ze het goed bedoelden maar ik had er gewoon geen zin in, ik wilde met rust gelaten worden en geen vragen zoals die beantwoorden.