Impossible // Liam Payne

Part 75

75. I wanna take your pain away.

Met de pijnstiller die ik had gekregen van de dokter, wachtte ik nu in de wachtkamer. Mijn moeder stond verder op met een bekertje koffie in haar handen en keek af en toe of de dokter er al aankwam. De pijn was al wat weg getrokken maar nog niet volledig en ik hoopte dat het snel voorbij zou zijn. Ik staarde wat naar de grond maar toen ik iemand aan hoorde komen lopen keek ik meteen weer op. "Victoria Styles?" Riep hij, en toen ik even om me heen keek zag ik dat alleen ik en nog een oudere man er waren. Het roepen van mijn naam was dus compleet overbodig geweest. Ik stond langzaam op, bang dat ik weer een enorme pijnscheut zou gaan voelen en liep toen naar hem toe. Samen met mijn moeder volgde ik hem naar zijn kamer en hij nam meteen plaats achter zijn bureau. Ik ging op een van de stoelen zitten die voor hem stonden en keek hem afwachtend aan. "Mag ik vragen, wat je eetgewoonte is de laatste tijd?" Mijn ogen schoten meteen naar mijn moeder en ik keek haar lichtelijk in paniek aan. Ik ging hem toch niet fijn vertellen dat ik voor een lange tijd mijn eten eruit heb gekotst. "Die is niet geheel normaal geweest." Antwoordde mijn moeder toen voor me. Hij knikte even en schreef toen wat op in zijn laptop. "Je hebt dus problemen met eten?" Langzaam knikte ik en ik hoorde hem zachtjes zuchten. "Dat verklaard dus je ondergewicht. Ik raad je aan een dieet te volgen, om wat meer aan te komen - zo voorkom je dat je weer zo'n hevige buikpijn gaat krijgen." Dit was niet wat ik wilde, ik moest gaan aankomen en dat hield dus in dat alles voor niks was geweest. Toch knikte ik maar, ik wilde deze pijn niet nog eens mee maken. "Hier heb ik nog wat pijnstiller voor je, neem er een per dag in en dan moet je even bij de receptie een afspraak maken voor de diëtiste." De woorden die hij uitsprak vlogen langs mijn oren en ik sloeg niks op in mijn hoofd. Ik wilde er niet heen gaan, ik wilde gewoon er uit blijven zien zoals ik dat nu deed, maar daar kreeg ik kennelijk de kans niet voor. Ik stond op en volgde mijn moeder, na de dokter een vriendelijke hand te hebben gegeven, de kamer uit naar de receptie. Ik stond op een afstandje te wachten, terwijl mijn moeder druk bezig was met een afspraak te maken en viste mijn mobiel uit mijn zak. Ik zag dat Harry me een paar keer had geprobeerd te bellen, net als Liam die me ook gesmst had. Ik sms'te naar beide dat het nu wel goed ging en dat ik zo weer thuis zou zijn. "Kom liefje." Mijn moeder sloeg haar hand om mijn schouders heen en zo liepen we samen naar de auto. Ik had me echt nog nooit zo slecht als nu gevoeld en ik wilde niet liever dan dat het over zou gaan. "Het is niet echt goed afgelopen hè?" Hoorde ik mijn moeder zeggen, terwijl ik uit het raam staarde waar niets anders dan straatverlichting en bomen voorbij vlogen. "Hmm." Mompelde ik en ik besloot om er niet verder op in te gaan. Ik zou morgen haar preek wel aan horen, want hoe lief ze nu ook was.. die preek zou er gaan komen. hoe onverantwoordelijk ik wel niet was geweest en dat het stom van me was en dat ik nu de gevolgen onder ogen moest zien. We reden de oprit op en wat gedraai met de auto maakte me alleen maar misselijker, ik stapte snel uit en bij de voordeur wachtte ik ietwat ongeduldig op mijn moeder die nog bezig was met de auto op slot te doen. "Ik ga naar bed." Mompelde ik toen ze eindelijk de deur had open gedaan, ik vertrok meteen de trap op naar boven en in mijn kamer kroop ik meteen onder de dekens.