Impossible // Liam Payne

Part 74

74. Forever is gonna start tonight.

We waren al weer een week verder en Harry had me net verteld dat ze weg moesten, ik zat verstijfd aan de keukentafel en keek hem verward aan. "We zijn maar drie weken weg." Drie weken, drie hele weken waren ze weg. "Maar?" Zei ik toen en mijn broer knikte toen alsof het niks was. Hij nam een appel uit de fruitschaal en nam er een grote hap van, ik zuchtte zachtjes en schoof mijn cornflakes van me weg. Ik had meteen geen trek meer. Ik hoorde de deurbel gaan en Harry schoot meteen overeind en rende zowat naar de gang toe waar ik de deur open hoorde gaan. Ik hoorde een meisjes stem, die me heel erg bekend voor kwam en toen ik Leila binnen zag komen met een grijnzende Harry keek ik ze vragend aan. "Wij ehh.." Ik stak mijn handen omhoog en stond op van mijn stoel. "Ik snap het al, ik ben weg." Lachte ik en ik liet ze alleen door naar boven te gaan. Dat er iets tussen hun speelde kon iedereen wel zien, nu was het nog officieel ook. Ik was echt heel blij voor ze maar ik had nog steeds in mijn hoofd dat mijn vijf favoriete jongens drie weken lang weg zouden zijn. Ik opende mijn kamerdeur en ging op mijn bed zitten en pakte mijn macbook erbij, ik startte het op en tikte wachtend met mijn nagels er op. Ik opende Twitter en het eerste wat ik zag staan was een tweet van Liam. 'I love my babe @VictoriaStyles.' mijn hart begon tien keer sneller te slaan en ik moest me inhouden om niet te gaan gillen. Ik leek wel een fan af en toen, maar hij maakte me dan ook zo gek van verliefdheid. En dit zou ik drie weken lang moeten gaan missen. Ik beantwoordde wat tweets en reageerde toen op die van Liam om vervolgens op internet naar studies te gaan zoeken. Het klonk belachelijk maar ik wilde weer naar school, de meeste scholen waren een maand geleden al weer begonnen en ik had nog steeds geen studie gekozen. En aangezien ik nog maar zeventien was moest ik gewoon naar school gaan.

Ik zat met een kop thee op mijn bed naar de tv te staren en ik voelde dat mijn ogen steeds meer dichtvielen. Ik voelde plots hevige steken in mijn maag en in een reflex greep ik ernaar nadat ik mijn kop thee weg had gezet, ik kreunde hard door de pijn die ik nu doorstond en trok mijn benen wat op. Waar kwam dit in gods naam vandaan? Ik knarste mijn tanden op elkaar en drukte met mijn armen tegen de pijn, in de hoop dat het weg zou gaan maar niks leek te helpen. "Victoria?" Mijn deur ging open en Harry kwam meteen op me afgelopen, hij haalde mijn armen weg voor mijn buik en zorgde er voor dat ik hem aan keek. "Wat is er aan de hand?" hij keek me bezorgd aan en ik zag dat ik tranen in mijn ogen had gekregen, ik haalde mijn schouders op en sloeg opnieuw mijn armen voor mijn buik omdat de pijn echt ondragelijk was. "Oké, wacht." Mijn broer liep mijn kamer uit en kwam niet veel later terug met mijn moeder. "Liefje, dit is niet goed. We moeten naar de dokter." Ik keek haar aan en beet op mijn onderlip, ze hielp me met opstaan en ik was blij dat ik een jogging broek aan had en een sweater erboven dus het was niet nodig om me om te kleden. We liepen naar beneden en ik hoopte zo erg dat die pijn weg zou gaan.