Impossible // Liam Payne

Part 70

70. This is amazayn.

"Hoe lang verblijven we hier?" Vroeg ik aan Liam toen we onze kamer in liepen. "Drie of vier daagjes." Zei hij en ik knikte. Het was lang genoeg voor mij, ik was hier al eerder geweest dus ik zou er niet weer op uit gaan om alles te gaan zien. "Hoezo heb je me eigenlijk hier mee naar toe genomen?" Mijn hoofd zat vol vragen en hij zou ze te horen krijgen ook. Hij keek me even lachend aan en schudde toen zijn hoofd. "Omdat ik wist, dat je er gewoon even tussen uit moest. Even weg van alles, behalve van mij." Ik grinnikte even en sloeg mijn armen om zijn nek heen en drukte een kus tegen zijn lippen aan. "Bedankt. Voor alles." Zei ik welgemeend en hij steunde met zijn voorhoofd tegen ze mijne. "Hmm, gaan we ergens iets te eten halen?" Vroeg hij aan me en ik schudde mijn hoofd, wat meteen een verwarde blik opleverde van Liam. "Ik wil roomservice, gewoon hier blijven en niks doen ja?" Zei ik en hij stemde mee in het plan wat ik zojuist had voorgesteld. Hij liet me weer los en ook ik liet langzaam mijn armen weg zakken. Liam zou de roomservice bellen en toen hij me had gevraagd wat ik wilde, had ik gezegd dat hij zich mocht uitleven en wat voor me uit mocht kiezen. Ik liep het balkon op en het uitzicht was nog steeds even mooi als eerst. Ik keek even omhoog en zag dat er nog heel wat etages tussen zaten voor ik op het dak zou komen. Ik steunde met mijn armen op de reling en keek uit over de stad, de zon zorgde voor en oranje achtige gloed over de huizen en de stad wat een ongelofelijk mooi effect gaf. Ik voelde twee armen om mijn middel en toen ik mijn hoofd wat draaide voelde ik twee zachte lippen tegen mijn wang aan. "Het komt er zo aan." Zei hij zachtjes en ik knikte.

Terwijl ik het laatste stukje pizza in mijn mond deed, zat Liam me heel fijn uit te lachen. We waren de hele tijd al aan het lachen om de domste dingen en juist die dingen waren zo leuk. Net zoals onze wanhopige liefde voor elkaar, die we toen der tijd niet durfde toe te geven aan elkaar. "Je hebt wat op je wang." Zei ik lachend tegen Liam en hij ging meteen met zijn hand naar zijn wang en maakte het kleine vlekje alleen maar erger door het uit te vegen wat voor mij nog meer reden was om hem kei hard uit te lachen. "Weg?" ik was nog steeds aan het lachen en schudde mijn hoofd. Ik pakte een servetje en gaf het aan hem. "Naast je mond." Zei ik toen en ik moest mijn best doen om niet nóg harder te gaan lachen. "Leuk, uitgelachen worden door je vriendin." Zei hij toen en ik zag aan hem dat hij het ook niet kon laten om even te moeten lachen.