Impossible // Liam Payne

Part 26

Samen met Liam liep ik door de straten van Parijs, het was al donker geworden en toch al een stukje frisser als vanmiddag. In stilte liepen we naast elkaar en het was niet eens zo ongemakkelijk als ik had gedacht. We liepen langs wat cafeetjes, die sfeervol verlicht waren en waar mensen aan het praten en lachen waren. De wind zorgde er voor dat mijn haar door de war kwam te liggen en ik probeerde het weer goed te leggen maar toen die pogingen faalden besloot ik maar snel mijn haar in een warrige knot te doen waardoor er nog wat plukjes uit staken. We kwamen langzamerhand aan op het grote plein met honderden toeristen, waar de Eiffeltoren geplaatst was. “Lopen of lift?” Vroeg Liam aan me met een glimlach op zijn gezicht. Ik staarde hem even aan en besefte toen dat ik nog antwoord moet gaan geven. “Lopen.” Grijnsde ik, hij keek me even met grote ogen aan maar knikte toen. “Oké dan, fanatiek hoor.” Zei hij toen lachend, ik lachte even en knikte toen. We liepen naar de trap toe, ik keek nog een keer naar de gigantisch lange rij voor de lift en begon toen maar met lopen. Ik begon uit het niets te lachen en Liam stopte met lopen en keek me vragend aan. Ik hield mijn schouders op en hield me vast aan de leuning zodat ik niet zou vallen. “Waarom lach je?” Hij begon te lachen en keek me vragend aan. “Ik heb geen idee.” Waarschijnlijk was alle spanning die ik net voelde omgeslagen in een lachbui en kwam alles er nu uit. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan, maar hier door voelde ik me wel wat meer op mijn gemak. Ik liet me zakken op een trede en keek even of er niet nog iemand aan kwam, wat gelukkig niet zo was. Liam kwam naast me zitten en keek me lachend aan. “Je bent echt een knappe jongen.” Zei ik zachtjes toen ik wat uitgelachen was, ik sloeg snel mijn hand voor mijn mond en keek hem geschrokken aan. “Dat.. dat wilde ik niet.. hard op zeggen.” Stammelde ik toen, zie je ik was een heldin in mezelf voor schut zetten. Hij lachte even en keek me toen met ’s werelds liefste glimlach aan. “Jij bent ook een heel mooi meisje.” Zei hij toen, ik voelde mijn wangen rood kleuren en ik keek van hem weg. Ik had wel verwacht dat er hordes mensen zouden komen via de trap, maar waarschijnlijk waren ze allemaal vreselijk lui – zei degene die op de trap zit -. “Zullen we verder gaan?” Stelde ik toen maar voor, voor het weer ongemakkelijk zou gaan worden. Liam knikte en hielp me toen overeind komen, samen liepen we verder naar boven en hoe hoger we gingen hoe kouder ik het kreeg. Na een dik half uur stug doorlopen waren we bij de tweede etage gekomen en stonden we nu over een groot gedeelte van Parijs heen te kijken. Ik sloeg mijn armen over elkaar in de hoop dat ik het warmer zou krijgen, alleen leek het kansloos aangezien die wind het overwon van mijn lichaamswarmte. Kippenvel verspreidde zich over mijn armen en benen en ik rilde even. “Wil je mijn trui aan?” Vroeg Liam zachtjes aan me, die naast me stond. Ik schudde vlug mijn hoofd. “Nee, dan krijg jij het koud.” Hij haalde zijn schouders op en voor ik nog tegen hem in kon gaan trok hij zijn grijzetrui over zijn hoofd, waardoor er een wit T-shirt tevoorschijn kwam. Hij gaf de trui aan mij en ik trok hem met – een beetje – tegenzin aan, ik had het nu gelukkig wel een heel stuk warmer gekregen aangezien de trui door hem nog warm was ondanks dat ik mijn hotpants nog aan had. Wat misschien niet zo heel slim was geweest en ik beter een lange skinny aan had kunnen doen. “Heb je het niet koud?” Vroeg ik aan Liam, hij schudde zijn hoofd en keek me nog steeds met die lieve glimlach aan. Het liefst keek ik hem voor uren lang aan maar ik wendde mijn blik van hem af en keek naar het uitzicht wat verschrikkelijk mooi was. Na nog een uur zo te hadden gestaan en nog wat hadden gepraat, besloten we om terug te gaan lopen naar het hotel aangezien we beide best moe waren geworden. De trap af lopen ging een stuk sneller dan op en we waren dan ook zó weer beneden, we liepen dezelfde weg terug naar het hotel en daar aangekomen doken we beide ons bed in.