Impossible // Liam Payne

Part 5

Terwijl ik mijn moeder hielp in de keuken met het snijden van simpele dingentjes, zoals paprika’s en tomaten, waren de vrienden van mijn broer en hijzelf de woonkamer aan het verbouwen. Ten minste, bij het horen van de geluiden die hun produceerde leek het alsof ze dat aan het doen waren. Ik keek even om het hoekje en zag dat ze een film op hadden staan en hard met elkaar aan het lachen waren, mijn blik viel op Liam maar toen ik doorhad dat hij naar me keek dook ik meteen terug de keuken in. Zenuwachtig sneed ik de rode tomaat door midden en toen ik Harry de keuken hoorde lopen sneed ik in mijn vinger. “Auw!” Mijn stem sloeg over bij het zien van al het bloed wat uit mijn vingers liep en in een reflex liep ik naar de kraan en liet het koude water er over heen spoelen. “Doe je goed.” Hoorde ik Harry achter me lachen, ik draaide me om en gaf hem een kwade blik en zag toen de rest van de jongens ook in de keuken staan. Gelukkig maar dat het allemaal zo groot was. “Jullie bleven eten toch?” Vroeg mijn moeder waarschijnlijk voor de vierde keer aan ze. Ze – Zayn, Liam, Niall en Louis – knikte en ze schoven allemaal aan tafel. Ik keek naar mijn vingers die nog steeds aan het bloeden waren en ik kon me geen gênanter moment bedenken op dit moment. Mijn moeder kwam naast me staan en ik zag dat ze de grijze verbanddoos uit de kast had gehaald en voorzichtig depte ik mijn vingers droog om mijn moeder er vervolgens wat pleisters overheen te plakken. “Ik heb niet zo’n honger..” Mompelde ik, ik zag dat ze de hint begreep en zei zachtjes dat ik naar boven mocht gaan en dat ze me later wat eten zou komen brengen. Dankbaar keek ik haar aan en zei eetsmakelijk tegen de jongens voor ik snel de trap op naar boven rende. Zuchtend liet ik me op mijn bed vallen en ik sloot even mijn ogen, ik vond het vreselijk als hij hier was – ik kon mezelf dan altijd zo geweldig voor schut zetten. Ik ging weer recht op zitten toen ik hoorde dat iemand op mijn deur klopte en mijn hart begon tien keer sneller te kloppen als normaal, het kon nu iedereen zijn en ik zat er niet op te wachten dat het een van mijn broers vrienden waren. “Binnen!” Riep ik onzeker, de ijzeren deurklink werd naar beneden geduwd en het eerst wat is zag was een warrig, krullend kapsel. Ik zuchtte opgelucht en mijn hart leek weer op een normaal tempo te kloppen. “Hey.” Ik glimlachte even en ging toen tegen mijn kussens aan zitten met mijn benen opgetrokken. Harry kwam naast me zitten. Wat deed hij hier bij mij, terwijl zijn vrienden beneden waren? “Wat is er?” Vroeg hij aan me en ik keek hem vragend aan terwijl ik mijn wenkbrauw optrok. “Hoe bedoel je?” Vroeg ik zachtjes en ik liet mijn hoofd op zijn schouder vallen, dit zou weer een van zijn ‘broer-zus’ gesprek gaan worden met een emotionele wending. Niet dat ik daar enige zin in had. “Gewoon, altijd als mijn vrienden er zijn vlucht je naar boven en gebeuren er wel gênante dingen bij je.” Zei hij en hij wees naar mijn vingers die onder de pleisters zaten. Ik grinnikte even maar bedacht me toen dat ik zijn vraag nog niet had beantwoord. “Ik weet het niet, ik voel me gewoon ongemakkelijk met zoveel jongens in een ruimte denk ik.” Loog ik. Natuurlijk wist mijn bloedeigen broer niet dat ik vreselijk verliefd was op een van zijn beste vrienden. “Ik kreeg anders de indruk dat je een van hun wel leuk vind.” Zei hij en toen ik hem aankeek door mijn wimpers zag ik dat hij zat te grijnzen. “Dat vind ik niet, ass.” Zei ik toen maar lachend.