Impossible // Liam Payne

Part 60

60. I love you babe.

Het koude weer met sneeuw was omgeslagen naar regen en onweer, en door de harde knallen kon ik maar niet in slaap komen. Liam daar in tegen die naast me lag, sliep als een roosje en leek geen benul te hebben van de harde geluiden van buiten af. Ik sloeg het deken van me af waardoor er een koude windvlaag tegen mijn benen aan kwam, ik negeerde het gevoel en sloop zachtjes te kamer uit. Ik liep op mijn blote voeten de trap af die wat kraakte, toen ik beneden aankwam luisterde ik even of ik Liam niet had wakker gemaakt en toen ik daar zeker van was liep ik de keuken in. Ik pakte een glas uit een van de kastjes en vulde die toen met wat water, ik dronk het snel leeg en ik hoorde weer een harde knal van buiten waar ik van schrok. Ik zuchtte even en zette het glas snel neer op het aanrecht, voor daar nog ongelukken mee zouden gebeuren. Ik draaide me om en ging met mijn rug tegen het aanrecht aanstaan en steunde er met mijn handen op, door het raam zag ik felle flitsen en ik wilde zo graag dat het ophield zodat ik gewoon normaal kon slapen. Ik was niet bang, dat zeker niet maar ik haatte het geluid het nam mijn hele nachtrust over. “Hey, wat doe jij wakker?” Hoorde ik Liam met een schorre stem vragen, die de keuken in kwam gelopen. Ik haalde mijn schouders op en keek weer naar buiten. “Ik kan niet slapen door het geluid.” Mompelde ik toen, hij lachte even en kwam toen voor me staan en zette zijn handen tegen het aanrecht, waardoor ik nu geen kant meer op kon. Ik maakte mijn handen los van het aanrecht en sloeg mijn armen rond zijn middel waardoor hij nu wat dichter bij me stond. “En jij?” vroeg ik toen. “Het voelde opeens zo leeg naast me, dus ging ik maar even kijken waar je uithing.” Zei hij toen en ik moest even lachen. “Nou, hier dus. In de keuken.” Was mijn bijdehandse antwoord. Hij grijnsde even en plantte een kus tegen mijn voorhoofd aan. “Ga je weer mee slapen?” Vroeg hij aan me en ik knikte, we liepen weer naar boven en ik dook meteen mijn bed weer aan aangezien het boven toch een stukje kouder was dan beneden. Ik rilde even maar toen ik de warme armen van Liam om me heen voelde vertrok die rilling weer als sneeuw voor de zon. “Victoria?” Ik mompelde wat binnensmonds en sloot mijn ogen. “Ik hou van je.” Mijn ogen schoten meteen weer open en ik kon het niet laten een kleine glimlach op mijn gezicht te laten komen. “Ik ook van jou, Liam.” Ik voelde zijn lippen tegen mijn slaap aan en met een tevreden gevoel viel ik langzaam in slaap, het onweer en het geluid helemaal vergetend. 

Zonestralen schenen door het gordijn heen en hadden me dan ook laten ontwaken uit mijn heerlijke slaap, ik wreef even met mijn handen in mijn ogen om de slaap eruit te wrijven en keek toen naast me. Ik zag dat ik alleen was in het bed en ik sloeg meteen mijn deken van me af. Ik stond langzaam op maar omdat ik nog maar net wakker was, verloor ik mijn evenwicht en viel ik bijna om. Toen ik wat meer wakker was liep ik langzaam mijn kamer uit en toen ik de trap af liep rook ik een heerlijke geur van verse croissantjes. Ik opende de deur naar de keuken en zag daar een ontbijt op tafel staan. “Goedemorgen.” Ik keek Liam even lachend aan en wenste hem toen ook een goedemorgen met een kus op zijn wang. “Ik hoop dat je trek hebt?” Vroeg hij en ik zag dat hij me wat twijfelend aan keek. “Ja.” Zei ik lachend en ik ging op een stoel zitten aan tafel.