Impossible // Liam Payne

Part 15

Ik bestelde een tonijn pizza en wachtte af tot de jongens ook een beslissing hadden genomen over wat ze zouden gaan nemen. Ik zuchtte zachtjes en merkte op dat de ober niet veel zin had om nog langer te wachten, ik stootte Harry aan die naast me zat en toen hij me aankeek knikte ik zo onopvallend mogelijk naar de ober. Harry lachte even maar maakte duidelijk dat hij de hint begreep, door de jongens aan te spreken dat ze moesten opschieten. Toen de ober wist wat iedereen straks op zijn bord wilde hebben, verdween hij weer en begonnen de jongens druk te praten over wat ze allemaal wilde gaan doen in de steden die ze aankomende twee maanden zouden gaan bezoeken. "Ik wil écht naar de Eiffeltoren" Zei Niall en iedereen stemde in, zelfs ik. Langzaam, maar zeker begon ik me met de gesprekken te bemoeien maar toen me iets werd gevraagd klapte ik helemaal dicht. "Wat ga je trouwens doen met xfactor?" Vroeg Louis me uit het niets. Ik staarde hem aan voor een paar luttele secondes en zocht toen naar de juiste woorden. "Ik was alsnog door maar-" "Wat doe je dan hier?!" Onderbrak hij me en keek me net zoals Liam, Harry, Niall en Zayn verbaasd aan. "Ik kon het niet, denk ik." Zei ik toen zachtjes. "Maar je zingt geweldig.." Hoorde ik Liam toen zeggen, ik voelde het schaamrood naar mijn wangen stijgen en meteen voelde ik me weer onzeker en ongemakkelijk. Ik haalde mijn schouders op, biet wetend wat ik hier op moest zeggen. Zayn - die tegenover me zat aan de tafel - keek me grijnzend aan en geïrriteerd rolde ik met mijn ogen. Niet veel later werd ons eten gebracht en begon ik meteen aan mijn pizza, die nog gloeiend heet was. Ik nam uit en reflex meteen een slok van mijn koude drinken om mijn mond af te koelen. We hadden nog zo'n anderhalf uur doorgebracht in het restaurant en we waren nu al weer terug in het hotel. "Gaan we nog een film kijken op een van de kamers?" Stelde Niall voor, iedereen knikte net als ik en we spraken af dat we lekker in comfortabelere kleding zouden springen en dan naar de kamer van Louis en Harry zouden gaan. Ik trok vlug een - te wijde - jogging broek aan en deed mijn haar in een losse knot. Samen met Zayn liep ik naar de kamer tegenover ons en klopte toen aan op de deur, zonder te wachten liep ik de kamer in en trof ik iedereen al aan. Zayn en ik waren kennelijk geen goede combinatie samen met ons getreuzel en ijdelheid. Ik zette me voorzichtig op de grond voor het bed aangezien die al helemaal vol zat en ik zag nog hoe Harry een dvd in de speler stopte, het zwarte beeld werd vervangen door een trailer van een totaal andere film en niet veel later sprong het menu in beeld. Hij zette de film op en af en toe kon ik het niet laten om naar de jongens te staren, met name naar Liam. Hij was zo vreselijk perfect en ik voelde me gewoon weg kansloos. Kansloos omdat hij het nooit zou weten en dat het nooit wederzijds zou gaan zijn. Ik zuchtte zachtjes en onopvallend en leunde toen met mijn hoofd tegen het bed aan. Ik wou dat ik in een wat minder lastige situatie zat.