Impossible // Liam Payne

Part 88

88. Liam Payne pov'

'Kom we gaan in die achtbaan!' Louis trok ons allemaal mee naar een achtbaan die op de Santa Monica pier stond maar Harry en bleef stand vast staan. 'Ik ga niet.' Ik begon te lachen om zijn gezicht, die beangstigend stond toen hij zag dat de achtbaan misschien we vijf keer over de kop ging. 'Kom op Harry, je moet er ooit overheen komen!' Jammerde Louis maar Harry bleef schudden met zijn hoofd. 'Ik kijk wel toe.' Na een discussie over dat Zayn wel bij hem bleef dan zijn we met z'n drieën de achtbaan in gegaan, we stonden in de rij en ik zag Niall alleen maar met zijn mobiel in zijn handen. Wat me er aan deed herinneren dat ik vanmiddag een sms'je had gestuurd naar Victoria. Ik keek snel op mijn mobiel maar zag niks, helemaal niks. Ik zuchtte even en had meteen geen zin meer in die achtbaan, het was gewoon raar dat ze wel met haar broer belde en niet op mijn sms'je antwoordde. 'Ik ben misselijk, gaan jullie maar.' Ik liep zonder op een antwoord te wachten, de rij uit en zocht Harry en Zayn op alleen die kon ik nergens vinden. Ik belde Zayn op die ik niet veel later aan de andere kant van de lijn hoorde. 'Waar zijn jullie?' Vroeg ik en ik hoorde een hard geluid van en schepautomaat. 'Bij die schepautomaten, hoor jij niet in dat ding te zitten?' Vroeg hij aan me. 'Nee, ik ga naar huis ja. Ik zie jullie wel verschijnen.' Zonder vragen had Zayn gezegd dat het goed was en ik liep weer over de boulevard naar het huisje. Ik had het gevoel dat er iets was, waardoor ze niet terug sms'te en hoe stom het ook klonk. Het knaagde aan me.
Ik liep nog steeds met mijn iPhone in mijn handen en toen het wat rustiger was en minder rumoerig drukte ik op haar naam en hield mijn iPhone tegen mijn oor aan, in de hoop dat ze zou opnemen maar ik kreeg meteen haar voicemail. Ik zuchtte en liep toen de oprit op van het huisje en kwam tot de ontdekking dat ik helemaal geen sleutel bij me had. Ik ging op het trappetje zitten die naar de voordeur leidde en staarde wat voor me uit.
Op dit moment ging er van alles door me heen, misschien wilde ze me niet spreken nu of misschien war er wel iets gebeurd. Ik stond op van het trappetje en liep om het huis heen, waar het grote zwembad was. Ik trok mijn schoenen uit en ging toen op de rand zitten met mijn benen in het water, het water voelde heerlijk aan en het was alles behalve koud. Wat niet zo gek was aangezien de zon er de hele dag op had gestaan, ik hoorde een auto stoppen aan de voorkant van het huis en ik hoopte zo dat het de jongens waren die met een taxi waren teruggekeerd, wat waarschijnlijk niet zo was. Mijn nieuwsgierigheid overwon en ik stond snel op ik liet mijn schoenen voor wat ze waren en liep op blote voeten over de stenen naar de voorkant van het huis, ik zag de auto weg rijden maar er was niemand te zien. Ik wilde me weer omdraaien maar zag toen de jongens aan komen lopen, het waren hun dus wel. 'Waarom ben je buiten?' Vroeg Harry aan me. 'Geen sleutel.' Hij begon te lachen en deed toen de deur open, we liepen allemaal naar binnen en ik liep meteen door naar boven om en handdoek te pakken. 'Waar liggen de handdoeken?!' Riep ik hard naar beneden. 'Badkamer!' Kreeg ik terug en ik ging op zoek naar de badkamer toen ik die had gevonden speurde ik alle kastjes af naar handdoeken en toen ik een klein kastje open deed kwamen ze tevoorschijn. Ik pakte er een van de stapel en droogde mijn benen en voeten af – die al weer bijna droog waren – en liep vervolgens naar het raam. Ik keek goed door het wazige raam heen en zag iets bij het zwembad zitten, ik probeerde te zien wat het was maar doordat het raam beplakt was met iets wazigs kreeg ik daar niet echt de kans voor. Nieuwsgierig liep ik de trap af naar beneden en negeerde de vragen van de jongens toen ik de schuifdeuren open deed.