Impossible // Liam Payne

Part 7

Met de uitgeprinte songtekst in mijn handen ijsbeerde ik door mijn kamer, ik was hard het liedje aan het oefenen wat ik zou gaan zingen. Ik was nerveus om het te gaan opdragen voor de jury, maar het feit dat Zayn me straks kwam helpen – in mijn kamer – maakte me nog nerveuzer. Ik liep op mijn blote voeten over het zachte grijze kleed wat onder mijn bed lag en nog een groot deel van mijn laminaat bedekte en toen ik beneden een deurbel hoorde gaan draaide ik me in een reflex om naar mijn kamerdeur.Please, laat het niet hem zijn – spookte er door mijn hoofd. “Ze is boven.” Hoorde ik mijn moeder zeggen en niet veel later volgde luide voetstappen op de trap. Ik beet even op mijn onderlip en voelde mijn handen trillen, ik probeerde mijn nerveusheid onder controle te krijgen en toen er een zachte klop op mijn deur werd gegeven sprong ik snel op mijn bed en ging in een kleermakerszit zitten. “Binnen!” Goed, dat klonk normaal. En niet zoals een gefreakte fan. Niet dat ik dan ook maar enigszins een fan van hun was, maar zoals ik eerder had gezegd – ze maakte me alle vier zo vreselijk nerveus. “Hey.” Zei hij vrolijk en lachte met zijn tanden bloot. “Ik heb iemand mee genomen als je het niet erg vind?” Vroeg hij aan me nadat ik hem had begroet, vragend keek ik hem aan maar toen ik zag wie er achter hem aan kwam leek het alsof alles onder me wegzakte en ik in een zwart gat viel. Fijn. “Hoi.” Zei ik zachtjes bij het zien van Liam. In mijn kamer. Ik ging weer op mijn bed zitten en frummelde wat met het blaadje terwijl Zayn tegenover me kwam zitten en Liam plaats nam op mijn bureaustoel. “Nou, welke heb je gekozen?” Vroeg Zayn aan me terwijl hij het blaadje uit mijn handen nam, hij keek er bedenkelijk naar en knikte toen. “Weet je zeker dat je het gaat doen?” Vroeg hij toen onzeker aan me, waardoor alle moed die ik had verzameld weg zakte. Toch knikte ik. Ik zou nu niet meer gaan terug krabbelen. “Ja, ik weet het zeker.” Ik had het liedje All back van Chris Brown gekozen, toen ik het hoorde was ik er meteen gek op. “Zing het eens voor ons.” Voor ‘ons’? Ik beet op mijn onderlip, die langzamerhand wel stukgebeten zou moeten zijn nu. “Je bijt wel veel op je lip zeg.” Hoorde ik Liam lachend zeggen, jeetje kon het nog gênanter? Ik glimlachte was zenuwachtig en griste toen het witte blaadje weer uit de handen van Zayn, ik nam een diepe zucht en blies het toen weer uit. Langzaam begon ik met de eerste woorden te zingen van het liedje terwijl mijn blik gepind bleef op het blaadje – ik wierp geen enkele blik op hun. Ik durfde het niet, bang dat ze me slecht vonden en me zouden uitlachen. Ik zong de laatste paar woorden en het bleef even stil tot dat Liam sprak. “Wauw.” Ik keek langzaam om en deed wat verdwaalde plukjes haar achter mijn oren. “Was het iets?” Vroeg ik onzeker aan ze, beide knikte ze en ik grinnikte even. “Doe eens niet zo zenuwachtig, het komt wel goed.” Leuk gezegd meneer- ik heb het allemaal al.