Impossible // Liam Payne

Part 77

77. Promise me.

'Victoria!' ik liep stug door en weigerde om - om te kijken, ik liep de straat uit en stak mijn handen diep in mijn zakken. Maar doordat ik niet uitkeek gleed ik uit over een stuk ijs en kwam ik met een harde knal terecht op de grond. 'Auw..' kreunde ik en ik hoorde iemand aan komen rennen. 'Waarom zit je op de grond?' Ik keek op en zag Zayn staan. 'Omdat dat zoveel fijner zit.' De sarcasme droop er vanaf en met moeite stond ik op maar het ging allemaal veelte snel en ik voelde een keihard steek in mijn buik waardoor ik hard begon te kreunen van de pijn. 'Victoria, gaat het wel?!' Ik hoorde de paniek in zijn stem en hij hielp me meteen met rechtovereind staan. 'Kom, we gaan terug.' Ik bleef eigenwijs staan maar dook in een door de pijn in mijn buik, het was vreselijk en ik wilde dat het ophield. De pijnstillers waren blijkbaar helemaal uitgewerkt en Zayn had door dat ik niet mee zou gaan met hem. Ik voelde dat hij me optilde en ergens, was ik hem stiekem wel dankbaar. De deur van het huis stond nog open, dus met mijn voeten duwde ik die wat verder open en Zayn tilde me naar boven en legde me neer op mijn bed. 'Het doet zo'n pijn.' Jammerde ik zachtjes, Zayn ging even met zijn hand door mijn haar en zorgde er voor dat ik wat meer kon liggen. 'Heb je nog pijnstillers?' ik knikte en taste met mijn hand op mijn nachtkastje waar het doosje zou horen te liggen. Ik pakte er een pijnstiller uit en Zayn kwam mijn kamer weer ingelopen met een glas water. 'Liam komt zo.' Zei hij en ik knikte, ik wist niet eens waar die was maar was ontzettend blij dat hij er zo zou zijn. 'Waar was hij eigenlijk?' Vroeg ik aan Zayn. 'Bij zijn ouders in Wolverhampton, hij is vanmorgen weer terug gaan rijden dus hij zal er zo wel zijn.' Ik knikte en sloot mijn ogen voor even.

Ik voelde een hand door mijn haren gaan en langzaam opende ik mijn ogen, blijkbaar was ik weggedoezeld want Zayn was vervangen door Liam die nu op de rand van mijn bed zit. 'Schuif eens op.' Zei hij zachtjes en hij kwam naast me liggen op het bed toen ik wat op schoof. 'Waarom doe je dit jezelf toch aan?' Vroeg hij me en ik nestelde me tegen hem aan. 'Het spijt me.' Zei ik zachtjes en ik voelde een trilling in mijn stem, ik weet niet waarom maar het leek alsof er elke keer iets in me brak wanneer ik wist dat hij teleurgesteld was in me. 'Stop ermee Victoria, je was mooi genoeg voor je al die gekke dingen deed.' Ik voelde zijn grip om mijn middel wat verstevigen en ik kon me nu gewoon niet slechter voelen. 'Waarom ben je er in gods naam aan begonnen?' Ik beet op mijn onderlip en de zenuwen gierden nu door mijn lichaam. Ik had het hem dan wel verteld maar niet dat ik het voor hem deed, dat ik wilde dat ik mooier zou zijn voor hem maar die poging was finaal mislukt. Ik ging recht op zitten en keek hem aan. 'Ik wilde dat jij een mooiere vriendin had, ik voelde me lelijk en ik dacht dat ik niet goed genoeg voor je was.' Zo dat was eruit, Liam keek me verward aan en schudde zijn hoofd. 'Ik ben al verliefd op je sinds dag eén, waarom zou ik je niet goed genoeg vinden? Wat andere denken kan me niks schelen, ik ben blij met zo'n geweldige vriendin als jij.' Ik glimlachte zwak en hij trok me voorzichtig aan mijn shirtje naar zich toe om zijn lippen op de mijne te drukken. Ik steunde met mijn handen op zijn borst maar het moment werd weer verpest door de hevige buikpijn die in mijn buik ontstond. Ik ging weer rechtop zitten en greep er even naar. 'Victoria, beloof me alsjeblieft dat je er alles aan gaat doen om beter te worden.' Mompelde Liam zachtjes, ik knikte en dit keer meende ik het. Ik zou alles op alles gaan zetten, ik wilde dat dit voorbij was.