Impossible // Liam Payne

Part 42

 Liam point of view.Ik keek toe hoe ze haar rug naar me toe keerde en langzaam incheckte. Het was raar maar ik zou haar gaan missen, ik was gewend geraakt aan haar aanwezigheid en ik was vreselijk gek op haar. Een zucht verliet mijn mond en ik bleef maar naar haar kijken tot ze helemaal uit mijn zicht was, ze zwaaide nog kort naar me en het liefst had ik haar nu terug geroepen maar ik kon het niet. Ik wist hoe graag ze naar huis wilde, ze miste het ontzettend. Ik draaide me om en met een zwaar gevoel begon ik door de drukte heen te lopen, mensen botste tegen me op en liepen toen snel weer verder. Normaal had ik ze een boze blik toegeworpen maar daar had ik nu geen zin in, ik wilde terug naar het hotel en op de een of andere manier hoopte ik dat deze tour snel voorbij zou zijn. Enkel omdat ik dan weer bij Victoria kon zijn. Ik slenterde naar de uitgang tot ik mijn naam hoorde. Ik hoopte nu zo erg dat het geen fan was die me herkende, ik hield van onze fans maar ik had er nu echt even geen zin in. Ik negeerde het geroep en liep weer langzaam verder, alleen hield het geroep niet op, zuchtend draaide ik me om en waarschijnlijk omdat die gene het niet zag aankomen knalde die tegen me op. Mijn ogen werden groot bij het zien van Victoria die voor me stond, hijgend en met een grote lach op mijn gezicht. “Ik wil niet gaan.” Zei ze toen, buiten adem. Ik geloofde niet wat ze zei en verward schudde ik mijn hoofd. “Je wilt niet gaan? Maar..” Ze legde me het zwijgen op door haar lippen op de mijne te drukken en haar handen in mijn nek te plaatsen. Gewillig zoende ik haar terug, en ik voelde me op dit moment ongelofelijk gelukkig. Ik was zo blij dat ze hier bleef. Ik sloeg mijn armen rond haar taille en trok haar wat dichter tegen me aan, ik hoorde dat haar vlucht voor de aller laatste keer werd omgeroepen maar we reageerden er beide niet op. “We moeten terug lopen.” Zei ze toen ze haar lippen verwijderde van de mijne, ik keek haar vragend aan en ik hoopte niet dat ze nu al weer van gedachten was veranderd. “Waarom?” Ze grinnikte even, vast omdat ik nu op een hele verwarde manier naar haar keek. “Mijn koffers, gek.” Ze pakte mijn hand vast en samen liepen we weer terug naar de gate waar ik haar net nog had zien vertrekken. Haar koffers stonden daar nog klaar, die had ze er net vast uit laten halen we pakte er beide eentje vast terwijl we nog steeds elkaar hand vast hielen. En voor geen goud dat ik die nu los liet. “Wil je echt niet naar huis?” Vroeg ik haar, terwijl we richting de uitgang liepen. “Die drie weken hou ik nog wel vol.” Zei ze toen en glimlachte even, ik knikte en toen we buiten aan kwamen hielden we een taxi aan waar we de koffers in deden en toen terug reden naar het hotel. In de taxi sloeg ik mijn arm weer om haar heen waardoor ze dichter tegen me aan zat, ik drukte een kus tegen haar slaap aan en ik hoorde dat ze grinnikte. Ze was echt ongelofelijk schattig wanneer ze dat deed, hoe onzeker ze soms ook kon zijn – het was echt nergens voor nodig. Ze was een geweldig meisje met een prachtig uiterlijk en ik snapte nooit echt waarom ze altijd zo onzeker en verlegen was. We kwamen aan bij het hotel en we stapten meteen uit en de chauffeur hielp ons met de koffers uit de kofferbak te halen, we liepen naar binnen en toen ze haar koffers op mijn kamer had neer gezet – aangezien ze geen eigen kamer had – liepen we naar de kamer van Harry. “Hey, is ze al..-“ Harry stopte midden in zijn zin toen hij zijn zusje tevoorschijn zag komen en keek haar toen grijnzend aan. “Ik wist wel dat je zou blijven.” Zei hij toen, ze knikte en beet even op haar onderlip. “We gaan naar de film hier, Niall wilt perse een Deense film zien of zo. Gaan jullie mee?” Vroeg Harry aan ons terwijl hij zijn jas aan trok, ik keek even naar Victoria die weer naar mij keek. Ik knikte als teken dat ik het prima vond en ze stemde ook in. “Ik pak even een vestje dan.” Zei ze en ze liep snel de kamer uit.