Impossible // Liam Payne

Part 55

We liepen door het zonnige Spanje met zijn achten en Casey en Leila doken elke winkel in waar ze iets leuks zagen, net zoals nu. We liepen achter ze aan en ik moest lachen om het feit dat Leila en Casey nu al zo goed met elkaar om gingen. Ze trokken van alles uit de rekken en liepen er toen mee naar de paskamers, ik ging op een stoel zitten naast Liam wat erg ongemakkelijk was aangezien ik het idee had dat ik er elk moment vanaf kon donderen. “Ik ga even rondkijken.” Zei ik en ik stond op en liep toen rustig door de winkel heen, ik liet mijn vingers langs de stoffen glijden en keek er onderzoekend naar maar niks trok mijn aandacht. Dit was dan ook echt geen winkel voor mij. Een zachte zucht verliet mijn mond en ik draaide me meteen weer om, om terug te lopen naar de rest maar knalde toen tegen iemand aan. “Sorry!” Het meisje wat voor me stond keek me vol afkeer aan en haar ogen leken wel vuur te spugen. “Sorry.” Zei ik nogmaals en ik wilde langs het meisje heen lopen, maar ze hield me tegen door haar hand tegen mijn ontblote schouder te houden. “Jij bent die vriendin van Liam, niet waar?” Langzaam knikte ik, twijfelend of het wel zo verstandig was om ja te zeggen. “Wat een teleurstelling, hij had zo veel beter kunnen krijgen.” Ik keek haar fronsend aan en ik voelde me meteen weer ongelukkig, wat nou als ze gelijk had? Misschien had hij een veel beter meisje kunnen krijgen. Het meisje keek me met een gemene lach aan en ik liep snel langs haar, ik liep terug naar de rest en bleef dit keer maar staan. Ik keek nog even achterom en keek of het meisje nog ergens te bekennen was maar ze leek spoorloos verdwenen te zijn. Ik sloeg mijn armen over elkaar heen en keek toen toe hoe Casey en Leila een outfit aan ons lieten zien. “Ik wacht buiten.” Mompelde ik en liep toen de winkel uit, ik had geen zin meer om te wachten en mijn vrolijke humeur was meteen weer gedaald. Ik haatte dit zo erg, misschien had dat meisje wel gelijk. Wie hield ik nou voor de gek? Ik wíst dat hij iemand beter dan ik kon krijgen, een mooier, zelfverzekerder meisje dan ik. Ik ging buiten op een bankje zitten tegenover de winkel en staarde naar mijn gebruinde benen, ik beet op mijn onderlip en ik voelde me vreselijk. Ik voelde me lelijk en dik. Ik slikte het brok in mijn keel weg toen ik de jongens naar buiten zag komen en bleef toen gewoon rustig zitten, in de hoop dat ze niet zouden merken dat ik ergens mee zat. “Ik ben blij dat mijn zusje niet zo’n meisje-meisje is.” Verzuchtte mijn broer die naast me kwam zitten op het bankje, ik forceerde een glimlach en keek wat ongemakkelijk naar de jongens die allemaal graag wilden gaan eten ergens. Wat ook het plan was, maar ik had helemaal geen trek meer na dit. “Kom, we gaan eten!” Riep Niall enthousiast toen Casey en Leila dan eindelijkde winkel uit kwamen met wat nieuwe tassen. Ik slenterde wat achter de rest aan en niet veel later zaten we op een terrasje en serveerster kwam op ons afgelopen en vroeg aan ons wat we wilden. “Water.” Mompelde ik en ik kreeg meteen allemaal rare blikken toegeworpen, ik besteedde er geen aandacht aan en weigerde er ook maar iets over te zeggen. Toen de serveerster terug kwam met allemaal eten voor de jongens, Casey en Leila stond ik op. “Ik ben zo terug.” Zei ik vlug en ik liep het terras af, ik wist dat hier verder op het strand was dus besloot ik mijn richtingsgevoel te volgen en maar een kant op te lopen. Ik kon het gewoon niet aanzien hoe zorgeloos die meiden konden eten.