Impossible // Liam Payne

Part 2

Ik wurmde mezelf de auto uit en liep naar de houten deur die ons toegang zou geven tot het huis waar ik woonde, Harry kwam naast me staan en opende de deur en zo snel als ik net de auto uit was – was ik ook naar binnen gegaan en naar mijn kamer gevlucht. Ik liep over de gang van de eerste etage en opende de deur naar mijn kamer die simpele kleuren had zoals beige en wit, in de hoek stond een piano want als klein meisje – niet dat ik nu veel groter was – kreeg ik zowat elke dag piano les. Ondanks dat ik het niet wilde was ik mijn ouders er heel dankbaar voor dat ze me een nieuw talent hadden laten leren. Ik ging op het krukje zitten en liet mijn vingers glijden over de witte toetsen, zonder ze in te drukken en geen aandacht te trekken van de mensen die zich beneden bevonden. Ik kon het toch niet laten en drukte verscheidene toetsen in, in de hoop dat niemand het had gehoord – waarschijnlijk toch niet want ze waren zo luidruchtig dat ik ze boven de melodieën uit hoorde. Ik zuchtte zachtjes en het beeld van de twee handen die elkaar zojuist vast hielden schoot weer voor mijn zicht. Ik probeerde het beeld te verbannen maar het werd alleen maar erger nadat ik weer bedacht dat ik hem nooit zou kunnen krijgen. Ik was jaloers. Ik was jaloers op het meisje dat hem mocht zoenen, knuffelen en met haar handen door zijn perfecte kapsel mocht gaan. Ik wou dat ik dat gelukkige meisje was en niet zij. Ik stond op van het krukje en liep mijn kamer uit en sloop zachtjes de trap af in de hoop niet te worden opgemerkt, maar natuurlijk moest mijn plan weer in het water vallen toen Harry hard mijn naam uitsprak en me naar zich toe wenkte. Ik schudde mijn hoofd en trok mijn welbekende ‘ik heb geen zin in jou en je vrienden’ gezicht, hij snapte de hint en liet me gelukkig met rust waardoor ik normaal naar de keuken kon lopen om wat warme chocolademelk voor mezelf te maken. “Hé, ik had je geloof ik nog niet gefeliciteerd.” Ik draaide me langzaam om terwijl ik met een lepel in mijn mok roerde. Ik schudde mijn hoofd en richtte me weer terug op de dampende chocomelk. “Nou, gefeliciteerd dan. Ik hoop dat je nog veel verder komt.” Mompelde ze zachtjes en ik wist dat het voor haar net zo ongemakkelijk was als het voor mij was op dit moment. “Dankjewel.” Prevelde ik en ik ging aan de keukentafel zitten terwijl ze nog onhandig in de opening stond. Ik ging haar niet vragen of ze wat wilde drinken – ik kreeg haar vriendje toch ook niet? Het klonk egoïstisch, ik weet het maar ik mocht haar gewoon niet. Vanaf het begin dat ze zichzelf voorstelde aan ons als ‘het vriendinnetje van-‘ ik trok mijn benen op en nam een kleine slok maar zette de mok meteen weer terug op de tafel nadat de kokend hete vloeistof mijn tong aanraakte. “Nou, ik ga weer terug naar de jongens. Heb je zin om straks mee te gaan ergens wat te drinken?” Het klonk leuk zoals ze het overbracht, maar ik sloeg deze keer over net zoals alle voorgaande keren. “Nee bedankt, ik heb al plannen.” Loog ik glashard.