Impossible // Liam Payne

Part 18

De sfeer werd met de minuut ongemakkelijker en de blikken die Emily me toewierpen waren alles – behalve vriendelijk. Zayn en Niall hadden het al opgemerkt en hadden me vragend aan gekeken, ik had mijn schouders opgehaald en schreef verder in mijn kladblok. Ik probeerde mijn eigen liedje te schreven maar ik was niet verder gekomen dan een couplet en het eerste refrein. Ik zuchtte geïrriteerd toen ik haar blik weer op me voelde branden en geërgerd legde ik de pen hard op tafel en keek haar toen aan. “Wat is er?” Vroeg ze me toen poeslief en ik kon haar wel wurgen op dat moment. “Niks.” Mompelde ik toen. Ik kon gewoon niks tegen haar inbrengen, ik had het gevoel dat ik alleen stond en ze allemaal voor haar zouden kiezen omdat ze de ‘vriendin van’ was. De bus kwam tot stilstand en ik zag verderop een burger king, dat werd dus ons avond eten. “We gaan eten, komen jullie?” Vroegen Harry en Louis ons toen, we stonden allemaal op en ik trok snel mijn vans aan en liep snel achter de rest aan. Voor me liepen Emily en Liam hand in hand en toen ze zag dat ik achter hun liep drukte ze vlug een kus op zijn wang. Wat een kreng. Ik rolde met mijn ogen en liep wat sneller om ze voorbij de lopen en kwam naast Harry te lopen. “Vind je het nog leuk?” Vroeg Harry me toen we in de rij stonden bij de burger king en zijn arm om me heen sloeg. Ik knikte, deels was het waar maar aan de andere kant wilde ik niets liever naar huis gaan en over 13 dagen terug komen. “Jawel.” Mompelde ik toen. Ik keek opzij en zag Emily staan, ik had meteen geen honger meer toen ik haar perfecte figuur zag. “Ik wil alleen een cola.” Zei ik tegen de vrouw achter de counter. “Alleen dat?” Vroeg Harry me verbaasd, ik knikte en zei dat ik niet zo’n honger had. Hij trok zijn wenkbrauw op maar ging – zo verstandig als hij was – er niet op in. Ik kreeg mijn cola en meldde de rest dat ik terug naar de bus ging en dat ik ze zo wel zou zien als ze klaar waren. Ik liep naar buiten en wierp meteen mijn beker die gevuld was met Cola in de prullenbak, ik ging op de stoeprand zitten en sloeg mijn handen om mijn benen heen. Ik voelde me vreselijk wanneer dat mens in mijn buurt was, ik zag alleen de negatieve punten die ik bezat en al het positieve leek als sneeuw voor de zon verdwenen te zijn. Ik haalde diep adem en blies alle lucht uit mijn longen. Droevig keek ik voor me uit en staarde naar het gras was verderop lag, het was zo afgelegen hier en het enige wat er was waren een paar eet gelegenheden en een grote parkeerplaats. “Hey.” Hoorde ik naast me en toen ik opkeek zag ik dat het iemand was, die ik op dit moment wel het laatste was die ik wilde zien. “Hoi.” Mompelde ik en ik wendde mijn blik van hem af. “What’s wrong?” vroeg hij lief aan me en ik keek even achter hem om te zorgen dat ik straks geen waterval van scheldwoorden over me heen zou krijgen, van zijn lieftallige vriendin. “Er is niks.” Zei ik toen maar. Ik kon moeilijk zeggen dat hij en zijn vriendin het probleem waren. “Waarom kom je dan niet met ons eten binnen?” Vroeg hij toen en hij slurpte wat drinken uit zijn beker, waarvan ik dacht dat het een milkshake was. “Ik heb geen honger, heeft Harry je gestuurd of zo?” Vroeg ik en je kon duidelijk horen dat ik me begon te ergeren. “Nee, ik kwam je zelf achterna.” Zei hij toen zachtjes en ik zag dat hij me aan keek. “Liam!” Ik dook wat in een bij het horen van die kraaienstem en keek toen achter hem waar Emily stond. Ik hoorde hem zachtjes zuchten en zag toen hoe hij opstond, hij keek me verontschuldigend aan en liep toen weer met Emily naar binnen. Ik stond op en liep toen naar de tour bus toe, ik wilde zo graag mijn eigen plekje hier om me gewoon even te kunnen terug trekken van de anderen alleen dat leek er absoluut niet in te zitten. Ik plofte neer op de bank en pakte mijn kladblok weer vast, ik kraste alle woorden door die ik tot nu toe had geschreven en trok het blaadje toen los om er vervolgens een prop van te maken en in de prullenbak te gooien.