Impossible // Liam Payne

Part 4

Mijn vingers gleden over de piano die in het duffe muziek lokaal stond, ik zong luid mee met de klanken van het liedje van Beyoncé en het leek allemaal zo vlekkeloos te gaan. Het lokaal was geïsoleerd dus ik hoefde me geen zorgen te maken dat iemand me zou horen, met heel mijn hart zong ik het lied mee en speelde ik het op de piano. Ergens klopte de tekst wel, hij was het beste ding wat ik nooit heb gehad maar de rest van de woorden stonden niet gelijk aan mijn realiteit. Ik speelde de laatste noten en mijn stem werd zachter en even later hoorde je helemaal niks meer in het lokaal maar ik had het gevoel dat ik niet meer alleen was, voorzichtig draaide ik me om en toen ik zag wie er tegen de muur aan geleund stond draaide ik me weer in een ruk om. Ik schaamde me dood. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan, ik deed de klep weer naar beneden en stond op. Ik griste mijn tas van de grond en wilde langs hem lopen maar toen hij mijn naam riep stond ik meteen stil, alsof hij alle macht over me had en me kon laten doen wat hij wilde. “Je zong echt heel mooi.” Ik beet ongemakkelijk op mijn onderlip en knikte toen. “Dank je.. denk ik.” Mompelde ik zachtjes, hij glimlachte en kwam toen naar me toe gelopen en alsof het een dagelijks iets was liep ik met hem mee door de gangen van de school. Ik had geen idee wat ik moest zeggen of doen, maar toen Liam zijn vriendin in beeld kwam zei hij me gedag en liep hij op haar af. Ik zag haar nog een vuile blik naar me toe geven en fronsend keek ik haar aan maar liep toen snel door naar buiten, de lessen waren voorbij en ik popelde om naar huis te gaan. Ik liep het schoolplein over en toen ik bij de bushalte was aangekomen voelde ik een soort last weg vallen. De hele dag had ik moeten aanhoren dat ze het leuk voor me vonden dat ik door was naar de tweede ronde – ja Harry kon zijn mond toch maar niet houden – en met een geforceerde glimlach had ik iedereen bedankt. De bus kwam al aangereden en toen de deuren openschoven stapte ik meteen in en zocht een plekje op. Rond dit tijdstip was de bus het meest vol, iedereen die uit school kwam nam deze bus waardoor het leek dat ‘ie een heel leger moest vervoeren. Ik zag mijn broer en zijn vriendengroepje nog snel de bus in glippen voordat de deuren sloten en ik keek meteen naar buiten en deed alsof ik ze niet had opgemerkt. De bus begon tot beweging te komen en begon aan zijn reis om alle leerlingen richting hun huis te brengen. Na een kwartier was de bus gestopt bij de halte waar ik, inclusief mijn broer en de rest, uitstapte en richting huis liep. Ik liep zo’n tien meter voor de jongens op en ik hoopte niet dat Liam me zou aanspreken over zo net in het muziek lokaal. Ik liep om het huis en zag dat de tuindeuren weid open stonden en mijn moeder in de tuin zat met een kopje thee waar de dampen nog vanaf kwamen. “Dag lieverd.” Zei ze zoals ze me elke dag begroette, ik was blij dat mijn moeder gewoon thuis was als ik uit school kwam en niet pas ’s avonds laat kwam. “Hoi mam.” Ik glimlachte even en liep toen naar binnen, ik zette mijn tas op een van de stoelen en pakte ook een kopje uit een van de keukenkastjes en schonk wat thee voor mezelf om vervolgens bij m’n moeder te gaan zitten in de tuin. De zon scheen lekker fel dus trok ik mijn cardigan uit en trok mijn benen op en sloeg mijn armen er om heen. “En ga je me goed nieuws brengen?” Juist, mijn moeder had het nog niet gehoord omdat ze een dagje er op uit ging met een oude vriendin. Ik knikte en ik kon het niet helpen om een kleine glimlach op mijn gezicht te zetten. “Ik ben door naar de volgende ronde.” Zei ik en in ene voelde ik meer enthousiasme dan ik de afgelopen twee dagen had gevoelt. Mijn moeder sloeg haar armen om me heen een drukte een kus tegen mijn slaap. “Ik wist wel dat mijn kleine meisje het kon.” Hoorde ik haar trots zeggen.