Impossible // Liam Payne

Part 3

De dag na mijn auditie stond ik met een misselijk gevoel op, iedereen zou gaan vragen hoe het was gegaan en ik zou er geen woord over kwijt willen. Ik haalde een borstel door mijn haar heen en trok een te grote zwarte hoodie aan, het liefst verscheen ik gewoon niet op school – elke dag voelde ik me meer en meer onzeker door de meisjes die daar allemaal rond liepen. Ik zuchtte even en griste mijn tas van het bed en liep toen de trap af naar beneden. “Goedemorgen!” de vrolijkheid van Harry was soms echt niet om te harden, net zoals deze ochtend. Ik mompelde wat en deed wat bruin brood in de toaster en wachtte tot het brood er weer uit zou springen. Ondertussen maakte ik warme chocolademelk en toen ik klaar was hoorde ik mijn brood uit de toaster springen, ik besmeerde mijn brood met wat nutella en ging aan de ontbijt tafel zitten. “Wie weten eigenlijk dat je gisteren auditie bent gaan doen?” Ik keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. “Dankzij jou, iedereen.” Zei ik toen bot, wat niet mijn bedoeling was maar ik wilde het gewoon niet meer over die domme audities hebben waar niemand zijn mond over kon houden de afgelopen drie weken. Ik nam het laatste hapje van mijn brood en dronk mijn chocomelk op en zette het toen netjes in de vaatwasser. “Gaan we samen naar school?” Vroeg ik aan Harry, hij knikte en dronk vlug zijn drinken op en liep toen naar boven. Waarschijnlijk om zijn spullen te pakken. Ik ging op de armleuning van de bank zitten en wachtte geduldig tot hij weer naar beneden zou komen, ik pakte mijn iPod touch uit mijn tas en deed de oortjes in en zette wat muziek op. Harry kwam naar beneden gelopen helemaal klaar en samen liepen we het huis uit richting de bushalte. Ik zette me neer op het bankje en staarde wat naar de grond, ik was allemaal dingen aan het bedenken wat ik kon gaan zeggen als mensen er om zouden gaan vragen. Ik zou gewoon gaan zeggen dat ik niet door was, ja. Dat ging ik doen. Dan hielden ze misschien ook hun mond dicht de komende weken, tot de liveshows haalde ik het toch vast niet dus ik hoefde me dan verder geen zorgen te maken. Ik zag de bus tot stilstand komen voor mijn neus en ik liep snel achter Harry aan en nam plaats op het vrije plekje naast hem, we zeiden beide niks tegen elkaar en luisterde naar ons eigen muziek. Misschien was het wel beter om hem te vertellen over mijn plan. “Wil je tegen iedereen zeggen dat ik niet door ben? Als ze er om vragen.” Vroeg ik hem en hij keek me vragend aan. “Waarom?” Ik zuchtte, kon hij nou niet gewoon voor een keer niet zo moeilijk doen? “Ik wil gewoon niet dat iedereen me de komende weken gaat lastig vallen er mee.” Mompelde ik. Hij knikte, duidelijk met tegenzin en keek toen weer uit het raam. Ik deed hetzelfde en na een kwartier zag ik het grote schoolgebouw al in zicht komen, ik stapte de bus uit en zonder mijn broer nog een woord of blik waardig te gunnen ging ik mijn eigen kant op. Ik liep over het schoolplein en negeerde de blikken die naar me toe werden geworpen, in tegenstelling tot mijn broer en zijn vriendengroep was ik het buitenbeentje en hoorde nergens bij. Wat ik maar goed vond ook, ik hield er niet van om alle aandacht te krijgen en daarom had ik ook de allergrootste spijt dat ik had toegegeven om mee te doen aan de audities voor het programma waar mijn broer en zijn vrienden zo bekend mee waren geworden. Ik liep door de mensen heen in de gangen en kwam uiteindelijk aan bij mijn grijze locker waar ik wat boeken uit haalde voor mijn les biologie, toen ik mijn locker weer dichtgooide schrok ik van een schim die plotseling naast me stond. “En?!” Vroeg ze hoopvol. Ik beet op mijn onderlip en schudde toen mijn hoofd, het was vreselijk om te liegen tegen mensen en dan vooral tegen mijn beste vriendin. Eigenlijk.. mijn enige vriendin. “Oké, ik ben wel door maar ik wil niet dat iedereen het weet.” Zei ik toen zachtjes en meteen begon ze druk en enthousiast te doen. “Gefeliciteerd!” Zei ze toen zachtjes toen ze me zowat in de houdgreep hield om me een knuffel te geven.