Impossible // Liam Payne

Part 63

63. Liam Payne point of view.

Ik zag vanuit mijn ooghoeken hoe Victoria de kamer uit liep, of eigenlijk stormde en zag Harry toen zuchtend zijn hoofd schudden. “Liam!” Ik schrok op en keek naar Niall die hard mijn naam riep. “Je moet zingen.” Zei hij toen en ik verontschuldigde me en hing toen mijn koptelefoon aan het standaard om de studio vervolgens uit te lopen. “Waar is ze?” Vroeg ik aan Harry. “Weg, geen idee waar heen.” Zei hij toen zuchtend en ik wist nu zeker dat hij ook door had dat er iets was met zijn zusje. “Harry er is echt iets mis met d’r, ze zit ergens mee en ik kan het niet uitstaan dat ze het me niet wilt vertellen.” Zei ik toen, ietwat wanhopig. Harry knikte en ging even met zijn hand door zijn haar heen. “Ik ga d’r zoeken.” Mompelde ik en ik liep de kamer uit, dit gebouw had ongelofelijk veel gangetjes dus was ik nog wel even bezig. Want als het aan haar lag, had ze zich ergens verstopt waardoor het onmogelijk was om d’r te vinden. Ik liep naar de aankomsthal waar alleen de receptioniste zat die me een glimlach schonk terwijl ze druk bezig was met telefoneren. Ik glimlachte snel terug en keek toen weer om me heen maar de enige die ik zag was Casey. “Casey, heb je Victoria gezien?” Ze keek op van haar mobiel en schudde toen haar hoofd. “Nee, ik ben weg gegaan omdat dat eigenwijze kind niet met me wilde praten.” Ik zuchtte even en knikte toen. “Nee, met mij ook al niet. Ik ga even verder zoeken.” Zei ik toen en ze knikte, ik liep weer terug en keek in allerlei kamers maar ik kon haar nergens vinden. Ik pakte mijn iPhone vast en drukte op de snel toets waar haar nummer stond en hield het toen tegen mijn oor aan. “Waar ben je?” Vroeg ik aan haar toen ik hoorde dat ze had opgenomen. ‘[i]Ik ben buiten.[/b]’ mompelde ze, ze zat duidelijk ergens mee en dat kon ze nu niet meer gaan ontkennen. Ik hing op zonder wat te zeggen en baande een weg door alle gangen naar buiten toe, ik liep Casey voor bij en liep toen naar buiten toe. Ik zag haar zitten op de stoeprand met haar benen opgetrokken terwijl ze staarde naar een doelloos punt. Ik ging naast haar zitten en sloeg mijn arm rond haar middel, ze liet meteen haar hoofd steunen op mijn schouder en ik zuchtte zachtjes. “Ik kan er niet tegen, dat je me niet verteld wat er is.” Zei ik zachtjes tegen d’r. “Het is niet belangrijk.” Mompelde ze en ik hield haar een stukje van me af. “Als het je dwars zit, is het wel belangrijk. Ik wil niet dat je je rot voelt.” Zei ik terwijl ik haar doordringend aan keek. “Ik vertel het wel wanneer ik er klaar voor ben.” Ik nam hier voor even genoegen mee en trok haar toen weer zachtjes tegen me aan, ik wist gewoon dat ik nu actie moest gaan ondernemen want ik wist dat ze er nu slecht aan toe was ook al wist ik niet wat het precieze probleem was. Maar daar zou ik nog wel achter komen, hopelijk niet voor dat het te laat is. Het knaagde aan me, ik wilde er zo graag voor haar zijn maar ze liet het niet toe. Ze wilde alles zelf doen en al haar dingen zelf oplossen en dat kon soms vreselijk irritant zijn. Ik sloeg mijn andere arm ook om haar heen, waardoor ik haar nu knuffelde. Ik sloot mijn ogen en vergat even het probleem, voor even maar..