Impossible // Liam Payne

Part 35

Langzaam opende ik mijn ogen, ik had felle zonnestralen verwacht die pijn zouden doen aan mijn ogen maar in tegendeel – het was donker en er was een klein lampje aan. Ik voelde een hand op mijn schouder en ik keek vermoeid op. “Kom je? We gaan eten en dan vertrekken we naar het vliegveld.” Ik mompelde wat, wat moest lijken op ‘ik kom zo’ en ik zag Liam toen de kamer weer uitlopen, ik dacht even terug aan een paar uur geleden en een gelukzalige glimlach ontstond er op mijn gezicht. Ik sloeg de dekens van me af en trok die weer netjes recht, zodat de kamermeisjes minder werk hadden te doen. Ik liep naar de badkamer waar ik de douche vast aan deed terwijl ik terug de kamer in liep om wat kleding te pakken, ik legde het in de badkamer op een droge plek en keek toen op mijn telefoon. Ik zuchtte vermoeid bij het zien van de cijfers die mijn iPhone weergaven. 2.35. Ik legde mijn iPhone weer weg en ging toen douchen, de hele badkamer stond vol met dampen en ik kuchte even door de plotselinge verandering. Ik dook de douche onder en ik had het gevoel dat ik elk moment weer in slaap kon gaan vallen.Met mijn ogen half open zat ik op een bankje op het vliegveld van Italië, ik was zo moe en ik had spijt dat ik niet gewoon meteen was gaan slapen in plaats van nog een heel gesprek te hebben gehad met Liam. “Hier.” Harry hield een witte beker van Starbucks voor mijn gezicht, waar de dampen nog vanaf kwamen. Ik nam de beker van hem aan en bedankte mijn broer, hij kwam naast me zitten en ik leunde tegen hem aan door mijn hoofd op zijn schouder te leggen. “Hoelang nog?” Vroeg ik mompelend. “Over een half uur mogen we het vliegtuig in. Ik knikte en sloot mijn ogen even, terwijl ik mijn handen verwarmde met de hete beker. “Ik heb met Liam gepraat vannacht.” Zei ik zachtjes, aangezien we toch wat van de rest af zaten en ze waren druk bezig met andere dingen. “En?” Ik ging wat rechter zitten en kuchte even. “Hij weet het, ik heb alles verteld.” Mijn broers ogen schoten open en hij keek me vol ongeloof aan. “Niet.” Zei hij toen, ik grinnikte even en knikte toen. “Jawel, turns out.. hij vond mij ook leuk in het begin.” Zei ik toen en de lach die net op mijn gezicht stond was weer verdwenen. “Echt? En nu dan?” Ik haalde mijn schouders op en nam een slok van de hete koffie. “Ik denk niet dat – dat gevoel wat hij toen had, er nog is.” Harry keek me teleurgesteld aan, ik wist dat hij het rot voor me vond maar ik wilde geen medeleven ik wilde gewoon even mijn hart luchten. “En we hebben gezoend.” Zei ik toen en een diepe zucht verliet mijn mond. “Oh, dus hij zoent je eerst even fijn en dan zegt hij eigenlijk dat er niks is tussen jullie?” Ik hoorde dat hij er geïrriteerd om raakte en dat was nou precies hetgene wat ik niet wilde. “Zo iets ja, maar maak je er niet druk om. Ik red me wel.” Zei ik toen en ik forceerde een glimlach op mijn gezicht, mijn broer knikte nors en keek toen naar de andere jongens de verveeld om zich heen keken. “Dat is onze vlucht.” Zei Harry toen er een vlucht om werd geroepen, we stonden beide op en wenkte de jongens mee die niet aan het opletten waren. We checkten in en na de controles mochten we door lopen naar het vliegtuig, ik zocht mijn plekje op en nam toen plaats. Ik zette mijn tas die ik mee had genomen als handbagage op de grond tussen mijn voeten en klikte toen alvast mijn gordel vast voor een stewardess me er op kon wijzen. Mijn broer kwam naast me zitten en keek me nog steeds aan. “Ik wil dat die pijn weg gaat, Harry.” Fluisterde ik, ik voelde me zo emotioneel en ik had niet echt het gevoel dat ik dat enkele recht toe had. Maar de pijn in mijn hart was zo sterk en maar één iemand kon die pijn wegnemen, en laat het nou net zo zijn dat hij dat niet van plan was. “Het komt goed.” Beloofde hij me.