Impossible // Liam Payne

Part 20

Ik besloot dat ik even wat tijd voor mezelf nodig had, ik werd het zat om steeds met hun te zitten en dan bedoelde ik eigenlijk alleen maar Emily en Liam. Die deden alsof ze het meest perfecte liefdesleven in de wereld hadden. Ze waren allemaal naar het hotel gegaan en onderweg had ik een park gezien dus besloot ik daar heen te gaan, ik had mijn handen diep in mijn zakken gestoken en ik zong zachtjes mee met de muziek die mijn iPod afspeelde. Ik zette mezelf neer op een bankje die tegenover een meer lag waar eenden in te lagen badderen. Ik zakte wat onderuit en de wind liet mijn haar dansen op mijn schouders, ik deed het in een vlugge knot en pakte mijn iPhone uit mijn zak en zag dat ik een sms had ontvangen. Zayn. Wat een verassing. Ik grinnikte even en opende toen het sms’je. Het is weer zo ver, she’s leaving. x – Verbaasd staarde ik naar mijn scherm, langzaam drong het tot me door over wie het ging en ik kon het niet helpen maar er ging een soort vreugdig gevoel door me heen. Echt? x – Sms’te ik hem terug. Ergens voelde ik me rot, voor Liam, hij verdiende dit niet. Ik wist wat voor een trut Emily kon zijn alleen hij was zo blind, hij had het nooit door. Liefde maakt dus toch blind. Ik zuchtte en stond toen weer op, ik liep langzaam weer terug naar het hotel. Ik moest eerst een heel stuk door de stad lopen voor ik er zou geraken. Met een rot gevoel liep ik het grote hotel binnen en ik begon mijn zoektocht naar mijn kamer, gelukkig had ik nu mijn eigen kamer gekregen anders zou ik het niet langer overleven denk ik. Niet dat Zayn zo erg was, maar we waren niet zo’n goede combinatie samen en volgens mij gingen de andere denken dat we elkaar wel zagen zitten. En dat was nou juist het gene wat ik wilde voorkomen. Ik was verliefd op een jongen, een jongen die er nooit van zou weten en waar ik nog heel lang over zou doen om overheen te komen. “Kijk uit!” Werd er boos tegen me gezegd, ik keek op en zag een woedende Emily voor me staan. Met, haar koffer in haar hand geklemd. Ze ging dus echt weg. Voor ik nog iets tegen haar kon zeggen liep ze me voorbij, ik beet even op mijn onderlip en keek haar fronsend na. Ze liep op haar hakken, die je vanaf meters afstand kon horen – weg naar de lift. Ze wierp me nog een vuile blik toe en verdween toen. Verward liep ik naar de kamer van Harry waar ik luid gelach uit hoorde komen, waardoor ik concludeerde dat ze allemaal daar waren en na dat ik een klop tegen de deur aan had gegeven wachtte ik af tot er iemand zou open doen. Liam opende de deur en tot mijn verbazing keek hij niet verdrietig, boos of iets in die trant. Hij leek zelfs, blij? Verbaasd liep ik naar binnen en sloot ik de deur achter me, ik keek Zayn vragend aan en ook die haalde zijn schouders op. Ik ging op een stoel zitten die vlakbij het bed stond en probeerde te volgen waar de jongens het over hadden, en al gauw besefte ik dat het over het geslaagde interview van vanmorgen ging. Er werd niks gezegd over dat de vriendin, of ex, van Liam ‘m gesmeerd was. Ik waagde het er dus maar op. “Waar is Emily heen?” Het viel meteen stil en Liam keek me zonder enige emotie op zijn gezicht aan. “Ze is weg.” Mompelde hij toen. “Waarheen?” Ik veraste mezelf met mijn lef, ik had dit normaal gesproken nooit durven vragen – of überhaupt tegen hem te durven praten. “Naar huis..” Ik knikte langzaam en liet het er toen maar bij zitten, ik zag de rest gespannen toe kijken – die hadden dit blijkbaar nog niet gevraagd. Iedereen begon weer met elkaar te praten en toen ik Liam stil zag zitten, begon ik me schuldig te voelen. “Sorry, ik had het niet mogen vragen.” Zei ik tegen hem, toen niemand meer met ons bezig was. Hij schudde zijn hoofd. “Het is niet erg. Misschien is het wel beter..” Vragend keek ik hem aan. “Dat ze weg is, ze kon geen goed woord zeggen over jou en ik had alleen maar ruzies met haar.” Zei hij toen zachtjes, ergens in zijn stem hoorde ik gewoon dat hij gebroken was maar diep van binnen wilde ik een vreugdedansje maken om het feit dat hij het niet leuk vond, dat ze slecht over me sprak. “Wat zei ze over me?” Vroeg ik hem, hij keek me even aan en richtte toen hij begon met spreken zijn blik op zijn handen. “Dingen die iemand liever niet wil horen.” Zei hij toen, ik knikte langzaam.